apparatus rigging - the example of uncials and the Pericope Adulterae

[Steven Avery]

wip

 

[Steven Avery]

NT Textual Criticism | Besides the Codex Bezae and the Latin Vulgate manuscripts, which other early manusctipts cointain the pericope adulterae | Facebook

Besides the Codex Bezae and the Latin Vulgate manuscripts, which other early manusctipts cointain the pericope adulterae?

www.facebook.com

Jonathan Ammon
The uncials D, E, G, H, K, M, U, S, G, Γ, Λ, Π, Ω, 047, and 0233 support the passage.
The earliest evidence for it is in the fathers.

Amir Yakoub
https://www.facebook.com/groups/NTT...7395755297178073/?comment_id=7396066150480321

Philip Comfort - New Testament and translation commentary
There is more “explanation”, but not so relevant to this thread.

LaParola

 

[Steven Avery]

Bruce Terry

John 7:53-8:11:​

TEXT: include John 7:53-8:11 here
EVIDENCE: D E F G H K M S U Gamma Lambda Pi 28 700 892 1010 Byz most lat vg syr(h,pal) some cop(north)
TRANSLATIONS: KJV NKJV ASV RSV1n RSV2 [NRSV ESV (in double brackets)] NASV NIV NEBn REBn TEV CSB (in brackets)
CERTAINTY: A to omit
NOTES: omit John 7:53-8:11
EVIDENCE: p66 p75 Aleph(א) Avid B Cvid L N T W X Y Delta Theta Psi 33 565 1241 1333* Lect four lat syr(c,s,p) some cop(north) cop(south)
TRANSLATIONS: ASVn RSV1 RSV2n NRSVn ESVn NASVn NIVn NEBn TEVn CSBn

NOTES: include John 7:53-8:11 at the end of this gospel
EVIDENCE: ƒ1
TRANSLATIONS: RSVn NRSVn ESVn NEB REB TEVn CSBn

NOTES: include John 7:53-8:11 after Luke 21:38
EVIDENCE: ƒ13
TRANSLATIONS: RSVn NRSVn ESVn NEBn TEVn CSBn

NOTES: include John 7:53-8:11 after John 7:36
EVIDENCE: 225
TRANSLATIONS: RSV2n NRSVn ESVn NEBn TEVn CSBn

OTHER: include John 8:3-11 after Luke 24:53
EVIDENCE: 1333c

COMMENTS: This passage is enclosed in double brackets in the UBS text, which means that the UBS Textual Committee felt that it was not written by John, but that it was old enough and historical enough to be considered as scripture. The passage was known to some third and fourth century writers, although it does not seem to be found in any extant Bible manuscripts until the fifth or sixth century. It possibly circulated at first in oral form and was later written down and added to the text of John or Luke.

 

[Steven Avery]

NA28

 

[Steven Avery]

7:53–8:11 omisimus cum אABCLTXΔ (in A [6:50–8:52] et C [7:3–8:34] par foliorum quod periit pericopam de adultera non continuisse pro spatii ratione certissimum est. L et Δ spatium vacuum habent, et Δ* quidem post ουκ εγειρεται iam perrexerat παλιν ουν αυτοις ο ις. ελαλησεν λεγων, sed delevit scripta ac demum interposito spatio eadem posuit.) 3. 9* 22. 33.G 72. 96. 97. 106. 108. 123. 131. 139. 157. 179* 249. 250. 253. yscrG 2pe al50 fere (aliquot tantum 8:3–11 om)G et plurevv (plus30 numerantur, et. carpev xyscr) a b** f l* q go sah copdz etpler syrcdd pler etedd pler (cf syrsch 677 item ed. Lee 1816. Receperunt polyglangl ex codice Usserii, in quo quidem notatur non esse versinis Peschitho, item Adler in uno Parisino reperit, White ex codbarsalib separatim edidit. Zacharias episc. Meletinensis in Chronico sic: Exstat autem in evglio S. marae episcopi can. 89 caput singulare ev. ioh. quod in aliis exx. non habetur etc. Quem Zachariae locum affert etiam Dionys. Barsalibaeus comm. in evv: Repertum est autem in ev. Marae Amidae episc. qui Graeci sermonis peritus erat, ut Zach. rhetor et episc. Meletin. scribit, in can. evglii 89. caput singulare Iohannis, quod non in omnibus exstat exx, neque ipsum a quopiam interprete illustratum vidimus. Cf Assem. bibl. Or II, 52 sq) armcdd 6 antiquiss etzoh Or4,299 (ubi in comm. in Ioh post και ιδε οτι εκ τ. γαλ. προφ. ουκ εξερχ. ουδ. εγειρεται, arxtissimo nexu pergit πῶς δὲ ἐδύναντο ἁπηλούστερον νοεῖν αὐτὸν ἑαυτὸν ἀναιρήσειν οἱ ἀκούσαντες αὐτοῦ λέγοντος· εγω ειμι το φως του κοσμου· ο ακολουθων μοι etc) Chr8,351 (arxtissime in comm connectens 8:12 cum 7:52. Post verba enim ερωτησον [εραυνησον?] και ιδε sic pergit: τ́ οὖν ο χς.; ἐπειδὴ ἄνω καὶ κάτω τὴν γαλιλαίαν ἔστρεφον καὶ τὸν προφήτην, ἀπαλλάττων πάντας ταύτης τῆς ἀλλοτρίας ὑποψιας, καὶ δεικνὺς ὅτι οὐχ εἷς τῶν προφητῶν ἐστὶν ἀλλὰ τοῦ κόσμου δεσπότης, φησίν· εγω φως ειμι του κοσμου. οὐ γαλιλαίας, οὐ παλαιστίνης οὐδὲ τῆς ἰουδαίας. τί οὖν οἱ ἰουδαῖοι Cyr4,484 (rursus in ipso comm a 7:52 ad 8:12 pergit. Ut illa: ει τις διψα etc, πρέποντα τοῖς περὶ τῆς ἑορτῆς γεγραμμένοις Iesum protulisse dicit, ita νῦν ἐπὶ καιρῷ ταύτην ποιεῖται ἐξήγησιν - βοῶν· εγω ειμι το φως του κοσμου. διὰ πάσης, φησί, τῆς ἁγίας ἰόντεν γραφῆς καὶ τὰ ἐπʼ ἐμοὶ διὰ τῶν προφητῶν εἰρημένα βασανίζειν οἰόμενοι πολὺ τῆς ὁδοῦ τῆς ζωῆς διασφάλλεσθε etc.) Nonn7,193 et8,1 (post ἐγείρεται ἐκ γαλιλαίης pergit ἰησοῦς δʼ ἀγόρευε χέων λαοσσόον αὐδήν, εἰμὶ φάος κόσμοιο) Cosmtopogr 5 (ap Gall11,502. Refert ibi quas narrationes evglicas Ioh suppleverit οἷον περὶ τοῦ ἐν κανᾶ γάμου, περὶ νικοδήμου, περὶ τῆς σαμαρείτιδος, περὶ τοῦ βασιλικοῦ, περὶ τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, περὶ τοῦ λαζάρου, περὶ τοῦ τὸν ἰούδαν ἀγανακτεῖν διὰ τὴν ἀλείψασαν τὸν κύριον μύρω, περὶ τῶν προσελθόντων ἑλλην́ων etc, in quibus historiam de adultera, si noverat, praeterire nequibat.) Thphylcomm catox 272 (hinc nec in Ammpresb inventum vdtr, a quom plurima in catenam transiere. Quam sententiam confirmant quae cat ex Amm ad 8:12 affert: δείκνυσιν ὅτι αὐτός ἐστιν περὶ οὗ προανεφωνήθη· ιδου τεθεικα σε εις φως εθνων, καὶ οὐχ εἷς τῶν προφητῶν ἀλλὰ δεσπότης.) Tertpudic 6 (Plane si ostendas de quibus patrociniis exemplorum praeceptorumque caelestium, soli moechiae et in ea fornicationi quoque ianuam poenitentiae expandus, ad hanc iam lineam dimicabit nostra congressio - Nam et si cum maxime a lege coepimus demonstrando - libertas in Chrsto non fecit innocentiae iniuriam - Quaere an salva sit lex non moechandi, eui accessit nec concupiscendi - Ceterum si qua vobis exempla in sinum plaudent, non opponentur huic quam defendimus disciplinae - Frustra enim lex supra structa est - si ideo hodie concedetur moechiae venia, quia et aliquando [ed. aliqua] concessa est. iam varia ex V.T. exempla adscribuntur, at haec Christi aetatem praecessisse urget. Malo, ait, in gloriam Christi a Christo deducere disciplinam. Luserit ante. Christum caro, imo perierit etc. Hac in disputatione Tertullianum historiam de adultera praeteriturum fuisse si in evglio invenisset, credi prorsus nequit.) Quibus testibus certissimis (Tertull Orig Chr Cyr Nonn Cosm Thphyl) addendi sunt alii qui vel ut Bas Cyp Hil (etiam Iuvenc) certe nusquam his versibus usi sunt quamvis utendi ocasionem haberent, vel iam in antiquis scholiis (vide post) nusquam usi perhibentur, ut Apollin et Thdormops. Defuisse vero anti- quitus testantur etiam capitulorum indices in veterrimis cdd nostris, nam nec AC nec EΔΛΠ al mu capitulum περὶ τῆς μοιχαλίδος in indicem relatum habent, licet EΛΠ al ipsam historiam exhibeant in textu. Eorum qui habent primi sunt KM; receptum autem ita est ut caput ί efficeret, quo addito non amplius (ut in AC etc) ιή sed ιθ́ capita numerantur. Ammonium aut Eusebium hos versus agnovisse minime credibile est, tamen ex numeris qui huc pertinent nil certi effici potest: caput enim πσ́ cum ί canone in cod. A aliis ad 7:45 notatum usque ad 8:19 pertinent, ipsa vero adulterae historia eodem canone (qui continet singulis propria) atque capite comprehendenda erat ac revera in eis cdd. qui habent comprehensa est ….. habent sed asteriscis notant EMΛΠ al15 (E asteriscos inde a v. 2 ορθου δε, ΛΠ a v. 3 αγουσιν adpositos habent, M ad 7:53 et 8:11, insuperque crucem rurbam ad 7:53 et ad 8:3 habet), item obelis S al plus30; transponunt G(7:53–8:11 vel 8:3–11) ad evglii finem 1. tisch (in quo 8:3–11:2 ab ipso*, 7:53–8:2 a posteriore scriptore supplentur) al plus10 armcdd pler; 13. 69. 124. 346. post Lucae caput 21.; 225. post Ioh 7:36 ….. denique scholia varia ut inventos ita omissos in cdd testantur. Quae quidem, quorum vix ullum nono saecul antecedit, hac in re, de qua tot graviora testimonia habentur parvi tantum momenti sunt; neque urgeri potest si quando antiquos aut accuratos aut nonnullos codices in alterutram partem testes adhibent. Habent igitur Λ 262. alii mu in mg: τὰ ὀβελισμένα (al ὠβ.) ἔν τισιν ἀντιγράφοις οὐ κεῖται, οὐδὲ Ἀπολιναρίου (al -ρίῳ) ἐν δὲ τοῖς ἀρχαίοις ὅλα κεῖται (al κεῖνται)· μνημονεύουσιν τῆς περικοπῆς ταύτης καὶ οἱ ἀπόστολοι (al add πάντες) ἐν αἷς ἐξεθεντο διαταξεσιν (i. e. Const2,24, 4) εἰς οἰκοδομὴν τῆς ἐκκλησίας. Item 1mg ad finem evglii: τὸ περὶ τῆς μοιχαλδίδος κεφάλαιον ἐν τῷ κατὰ ἰωάννην εὐαγγ. (cod. ἐαγγ.) ὡς ἐν τοῖς πλείοσιν ἀντιγράφις μὴ κείμον, μηδὲ παρὰ τῶν θείων πατέρων τῶν ἑρμηνευσάντων μνημονευθέν, φημὶ δὴ ἰωάννου τοῦ χρυσοστ. καὶ κυρίλλου ἀλεξανδρέως οὐδὲ μὴν ὑπὸ θεοδώρου μωψουεστίας καὶ τῶν λοιπῶν, παρέλειψα κατὰ τὸν τόπον. κεῖται δὲ οὕτως μετʼ ὀλίγα τῆς ἀρχῆς τοῦ πσ́ κεφ. ἑξης τοῦ ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτ. ἐκ τ. γαλιλ. οὐκ ἐγείρεται. Eodem loco i. e. ad evglii finem 135 et 301.: εὕρηται καὶ ἕτερα ἐν ἀρχαίοις ἀντιγράφοις, ἅπερ συνείδομεν γράψαι πρὸς τῷ τέλει τοῦ αὐτοῦ εὐαγγελιστοῦ, ἅ ἐστι τάδε. Item 259. suppletis ad finem evglii αγουσιν usque αμαρτανε addit: εἵρηται ἔν τισιν ἀντιγράφοις καὶ τὸ τοιοῦντον κεφάλαιον προσκείμενον εἰς τὸ κατὰ ἰωάννην εὐαγγέλιον. Item 237. in ultimo folio (και απηλθεν εκαστος usque αμαρτανε) praeposito indice: εὐαγγέλιον εἰς μετανοοῦντα· (plerumque in memoriam τῆς ἁγίας θεοδώρας τῆς ἐν ἀλεξανδρείᾳ legitur, vide infra) ἐκ τοῦ κατὰ ἰωάννην, exhibet cum hac nota: τοῦτο τὸ εὐαγγ. ἐν τοῖς ἀκριβεστέροις τῶν ἀντιγράφων οὐχ εὕρηται. Item 2pe: τὸ περὶ τῆς μοιχαλίδος κεφάλαιον ἐν τῷ παρὰ ἰω. εὐαγγελίῳ, ὡς ἐν τοῖς νῦν ἀντιγράφοις μὴ κείμενον, παρέλειψα. κατὰ τὸν τόπον δὲ κεῖται οὕτως ἑξῆς τοῦ οὐκ ἐγήγερται. 34. ad ipsum evglii locum (7:53) haec in margine habet: ἰστέον ὅτι διὰ τοῦτο μετὰ ἀστερίσκων ἐτέθησαν τὰ περὶ τῆς μοιχαλίδος, ἐπειδὴ εἰς τὰ πλείω τῶν ἀντιγράφων οὐκ ἔγκειται· πλὴν εἰς τὰ ἀρχαιότερα ηὕρηνται. Similiter alia. Habent pericopam DF (ab 8:10; ante hiat) GHKUΓ (EMSΛΠ etc c. aster. vel ob.) al plus300, edd mugr etlat ap Hier (adv. Pelag. 2,17 in ev. sec. Ioh. in multis et Graecis et Latinis cdd. invenitur de adultera muliere quae accusata est ap. dominum) b* c eG ff2. gG lmg 2 vg (etiam vgedd qui saepe ad cdd italos deflectunt ut foss gat mt) aeth syrhr (7:42–8:2 pag110; 8:3–21 pag460) arr al sax perss (in codvat ad cap 10 trahitur); adde vv quarummss etedd differunt i. e. syrcdd etp interpol copwi armusc etedd recentissim, item scholia supra adscripta. Praeterea agnoscunt Const2,24, 4 ἑτέραν δέ τινα ἡμαρτηκυῖαν ἔστησαν οἱ πρεσβύτεροι ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ ἐπʼ αὐτῷ θέμενοι τὴν κρίσιν εξῆλθον· ὁ δὲ καρδιογνώστης κύριος, πυθόμενος αὐτῆς εἰ κατέκριναν αὐτὴν οἱ πρεσβύτεροι, καὶ εἰπούσης ὅτι οὔ, ἔφη πρὸς αὐτήν· ὕπαγε οὖν, οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω. Synops (falso ex uno cod. inter opp Athanasii edita)142 ubi post Ioh8,20 sic memoratur: ἐννταῦθα τὰ περὶ τῆς κατηγορηθείσης ἐπὶ μοιξείᾳ (quae ipsa interpolatori deberi videntur). Euthym ad h. l. sed add χρὴ δὲ γινώσκειν ὅτι τὰ ἐντεῦθεν etc παρὰ τοῖς ἀκριβέσιν ἀντιγράφοις ἢ οὐχ εὕρηται ἢ ὠβέλισται. διὸ φαίνονται παρέγγραπτα καὶ προσθήκη· καὶ τούτου τεκμήριον τὸ μηδὲ τὸν χρυσόστομον ὅλως μνημονεῦσαι αὐτῶν.. Hier (qui pro auctoritate codicum am fu for san etc omnino in versionem suam recepisse statuendus est, praeterea vide adv. Pelag. 2,17) Ambepist 26. 2. Augconiug adult 2,7, ubi ad vindicandam pericopam istam a falsi suspicione haec scribit: - quis no intelligat debere ignoscere maritum quod videt ignovisse dominum - Sed hoc videlicet infidelium sensus exhorret, ita ut nonnulli modicae fidei vel potius inimici verae fidei, credo metuentes peccati impunitatem dari mulierbus suis, illud quod de adulterae indulgentia dominus fecit auferrent de codd. suis. Similiter saec. 10 Nicon (cf Gall3,250) eiectam esse vult narrationem ab Armenis, βλαβερὰν εἶνα τοῖς πολλοῖς τὴν τοιαύτην ἀκρόασιν dicentibus: id quod ille cum magna rei inscitia scripsit. Praeterea vide infra pag. 834. Locum de adultera non ab Iohanne scriptum esse certissimum est. A tertio vero inde saeculo in codicibus graecis et Latinis legi coeptum esse, ut auctoritate codicis D et italae codicum b e, ita Conststutionum quae dicuntur apostolicarum atque etiam Hieronymi testimonio docemur. Frustra enim dixerit aliquis Constitutiones quum non ipsum Iohannem historiae de adultera auctorem dicant, ab alio posse fonte pendere. Quamvis autem a tanta antiquitate ista evangelii Iohannis interpolatio repetenda sit, tamen exempla pleraque per multum tempus ab hac certe parte incorrupta manserunt: cuius rei cum antiquissimis codd. Graec. nostris (אABCT) pluribusque interpretationibus (italae cod. a, syrae codd. plerisque, sahidica, coptae codd. antiquissimis, gothica, armenae cdd. antiquioribus) Tertullianus et Origenes, Chrysostomus, Cyrillus luculentissimi testes sunt. Prius vero ac magis apud latinos quam apud Graecos usu recepta esse videtur, surrexitque inter illos saeculo 5. defensor cupidissimus Augustinus, qui anno 419 altero de coniugiis adulterinis libro, coniugium etiam adulterio ab uxore commisso indissolubile esse demonstrans, modicae fidei fuisse contendit, qui primi historiam adulterae de codicibus suis auferrunt. Quod dixit abreptus ille quidem defendendae caussae ardore, a sano sensu critico atque historia sacri textus tam alienum est quam quod alienissimum. tanta enimvero temeritas, quae quidem, si Augustine recte vidit, pro Tertulliani et Origenis testimoniis in finem fere secundi saeculi cadit, ut ne circa sacros libros grassaretur, deum providisse, quamvis ingenti lectionum varietate apostolorum scripta obrui pateretur, quis est qui dubitet, modo ne prorsus historiam textus sacri ignoret ? Praetereamus quae a ratione scribendi et ab orationis nexu refellendae originis Iohanneae subsidia sumenda sunt. unde vero fluxerit historia ista vix dubium est. Quod enim Eusebius - quem pariter atque Origenem Chrysostomum Cyrillum ignorasse interpolationem evangelii Iohannei verisimillimum est - hist. eccl. 3,39. de Papia refert: ἐκτέθειται δὲ καὶ ἄλλην ἱστορίαν περὶ γυναικὸς ἐπὶ πολλαῖς ἁμαρτίαις διαβληθείσης ἐπὶ τοῦ κυρίου, ἡν̀ τὸ καθʼ ἑβραίους εὐαγγέλιον περιέχει, id maxima cum probabilitate ad indagandam interpolationis Iohanneae originem adhibetur. Nec obstat quod Eusebius feminam apud Papiam ἐπὶ πολλαῖς ἁμαρτίαις accusatam dicit. Quod enim antiqui testes, qum ultimo versu praebant ἀπὸ τοῦ νῦν μκέτι ἁμάρτανε, manifeste significant, feminam adulteram flagranti crimine deprehensam non semel sed saepe peccasse, id apud Papiam aut in evangelio Hebraeorum explicatius expressum crediderum. Minime vero negligendum illud est, quod Rufinus, quem Papiae librum et evangelium illud ab Hieronymo aequali Graece et Latine versum accuratius nosse probabiliter conieceris, in interpretatione operis Eusebiani in locum verborum quae supra adscripsimus non dubitavit historiam de muliere adultera quae accusta est a Iudaeis apud dominum substituere. Ceterum alienum est ab hoc loco quaerere, traditio ipsa sitne probabile historiae evangelicae supplementum; certe quum auctoritate destituatur apostolica, non eodem loco atque si quid evangelistarum manus scripsit haberi potest. Iamvero textum dabimus quemadmodum ϛ (Gboo) exhibet, indicatis una eis quibus ex auctoritate testium antiquior pericopae forma restitui licet. Iuxta quem textum adscribemus totum locum ut in codice D legitur. 7:53 Versum om ff2. επορευθη cum EGHKΠ al mu syruss - bars aeth … scribe επορευθησαν cum DMSΓG al15 c e g l2 vg copwi syrhr armusc … Λ al15 απηλθον, U al plus35 απηλθεν εκαστος: syruss - bars add ex eis τ. οικον: 1. 25. tisch copwi armusc τ. τοπον, 69. τα ιδιαG Tischendorf, Constantin von, Caspar René Gregory, and Ezra Abbot, eds. Novum Testamentum Graece. Vol. 1. Lipsiae: Giesecke & Devrient, 1869–1894. Print.