Steven Avery
Administrator
Benedict
Encyclopedia of the Hellenic World
Lilia
Encyclopedia of the Hellenic World
Lilia
Last edited:
resources confirming Vissarion of Symi and not the 106-year-old Venedictos of Parfeny Aggeev
- Thread starter Steven Avery
- Start date
Steven Avery
Administrator
A School for “Orphans”
In 1780, seven years after independence was granted, a church called the Virgin of the Orphans, (Panagia ton Orfanon) was built in the lower district. This church had a courtyard —a well-utilized courtyard.
According to The Encyclopedia of the Hellenic World, that courtyard contained: a small nursery, an elementary school and a Greek school. It also had a library and living quarters for the teachers and out-of-town students. It even had a hospital! 96
According to the Encyclopedia, this is where four teachers taught: deacon Evgenios of Vourla, Frantzeskos of Kea, Theodosios of Mudanya and Vissarion of Symi 97 (who is most interesting to us). — The school received its support from charitable contributions by the churches and wealthy
citizens of Cydoniae.
96) See “8.1 Charitable Institutions," under “Ayvalik (Cydoniae)" in The Encyclopedia of the Hellenic World. Found online at www.ehw.gr.
97) See “7.1. The period before the revolution/’ under “Ayvalik (Cydoniae)"
In 1780, seven years after independence was granted, a church called the Virgin of the Orphans, (Panagia ton Orfanon) was built in the lower district. This church had a courtyard —a well-utilized courtyard.
According to The Encyclopedia of the Hellenic World, that courtyard contained: a small nursery, an elementary school and a Greek school. It also had a library and living quarters for the teachers and out-of-town students. It even had a hospital! 96
According to the Encyclopedia, this is where four teachers taught: deacon Evgenios of Vourla, Frantzeskos of Kea, Theodosios of Mudanya and Vissarion of Symi 97 (who is most interesting to us). — The school received its support from charitable contributions by the churches and wealthy
citizens of Cydoniae.
96) See “8.1 Charitable Institutions," under “Ayvalik (Cydoniae)" in The Encyclopedia of the Hellenic World. Found online at www.ehw.gr.
97) See “7.1. The period before the revolution/’ under “Ayvalik (Cydoniae)"
Steven Avery
Administrator
Vissarion of Symi began teaching in the fourth year of the school, in 1784, according to that tiny reference in a letter by Constantine Simonides. Vissarion, of course, became the monk Benedict. Simonides wrote:
"First, that my uncle Benedict, being by profession a theologian, and versed in twelve languages ... began this work while Professor in the College
of Cydon, in the year 1784. Having removed to Mount Athos in 1819, for the sake of retirement, and embraced the monastic life in the Monastery of Esphigmenos, he was named Benedict ...having formerly had two names, Basilaeus and Bessarion. " 98
98) Simonides letter of January 21st, 1863 appeared in The Christian Remembrancer, Vol. XLV pp 374-402, p. 394. It was also printed in JSL Vol. Ill (New Series) (London: Williams and Norgate, 1863), pp. 227-228.
The Academy of Cydoniae
This was the college or academy of Cydoniae which was also known as Kydonies or Aibali or Ayvalik. Those are Greek and Turkish names for a fruit, called a quince. Concerning Cydoniae, The Monthly Review of December 1827 said,
"On the coast of Asia Minor, opposite the delightful island of Mitylene, stood, lately, the town of Cydoniae, now a heap of ruins. Its inhabitants
were entirely Greeks...”99
99) Cours de la Litterature Grecque moderne donne a Geneve [Modern Greek Literature course given in Geneva] in The Monthly Review, Vol. VI
(London: Thomas Hurst, Edward Chance & Co., December, 1827), p. 434.
Is Cydoniae Really a Heap of Ruins?
I could have stopped my research after
I read those two sentences. If according
to the only English book I found on the
subject, the city is gone, then maybe I
wouldn’t find anything. But it is good not to
believe people who say something does not
exist. We need to check and recheck.
Many years ago famous archaeologist
Kathleen Kenyon credited as one of the
most eminent archaeologists researching
the city of Jericho, declared that it couldn’t
possibly have been destroyed in the
manner the Bible says in Joshua. And yet I
have been able to find evidence that proves
that the Bible is true —and that she was
completely wrong. ^ payS t0 doubt the
scholars and keep on checking.
And I hit paydirt: Cydoniae still exists!
"First, that my uncle Benedict, being by profession a theologian, and versed in twelve languages ... began this work while Professor in the College
of Cydon, in the year 1784. Having removed to Mount Athos in 1819, for the sake of retirement, and embraced the monastic life in the Monastery of Esphigmenos, he was named Benedict ...having formerly had two names, Basilaeus and Bessarion. " 98
98) Simonides letter of January 21st, 1863 appeared in The Christian Remembrancer, Vol. XLV pp 374-402, p. 394. It was also printed in JSL Vol. Ill (New Series) (London: Williams and Norgate, 1863), pp. 227-228.
The Academy of Cydoniae
This was the college or academy of Cydoniae which was also known as Kydonies or Aibali or Ayvalik. Those are Greek and Turkish names for a fruit, called a quince. Concerning Cydoniae, The Monthly Review of December 1827 said,
"On the coast of Asia Minor, opposite the delightful island of Mitylene, stood, lately, the town of Cydoniae, now a heap of ruins. Its inhabitants
were entirely Greeks...”99
99) Cours de la Litterature Grecque moderne donne a Geneve [Modern Greek Literature course given in Geneva] in The Monthly Review, Vol. VI
(London: Thomas Hurst, Edward Chance & Co., December, 1827), p. 434.
Is Cydoniae Really a Heap of Ruins?
I could have stopped my research after
I read those two sentences. If according
to the only English book I found on the
subject, the city is gone, then maybe I
wouldn’t find anything. But it is good not to
believe people who say something does not
exist. We need to check and recheck.
Many years ago famous archaeologist
Kathleen Kenyon credited as one of the
most eminent archaeologists researching
the city of Jericho, declared that it couldn’t
possibly have been destroyed in the
manner the Bible says in Joshua. And yet I
have been able to find evidence that proves
that the Bible is true —and that she was
completely wrong. ^ payS t0 doubt the
scholars and keep on checking.
And I hit paydirt: Cydoniae still exists!
Last edited:
Steven Avery
Administrator
(skip) - note how this does not fit for Parfeny's Benedict.
Vissarion of Symi
According to Simonides, his uncle taught
at Cydoniae for 35 years, starting in
1784, and retiring in 1819. That makes
historical sense. The college of Cydoniae
thrived from its founding in 1771 to its
destruction in 1821. In 1821, “...Cydoniae
and its population, were swept away by
a catastrophe..." That was when the
Ottoman Turks destroyed the city.
What did Benedict do at the college?
Simonides said that his uncle was:
"by profession a theologian, and
versed in twelve languages, intending
Vissarion of Symi
According to Simonides, his uncle taught
at Cydoniae for 35 years, starting in
1784, and retiring in 1819. That makes
historical sense. The college of Cydoniae
thrived from its founding in 1771 to its
destruction in 1821. In 1821, “...Cydoniae
and its population, were swept away by
a catastrophe..." That was when the
Ottoman Turks destroyed the city.
What did Benedict do at the college?
Simonides said that his uncle was:
"by profession a theologian, and
versed in twelve languages, intending
Steven Avery
Administrator
From McGrane Cooper book, this is supposed to be the Athos statement.
Note it is not necessarily have anything to do with Simonides!
So it could be the other Benedict.
152 It is Benedict’s own testimony to his age that Parfeny records (op. cit.). It is confirmed by the
Panteleimon monastery itself, which gives his age at death as 106,
Русскiй Аѳонскiй отечникъ XIX–XX вѣковъ, (2012), Vol. 1, p.53.
Panteleimon monastery itself, which gives his age at death as 106,
Pyccxm Aeonadii omennuK-b XIX-XX erbKoe*, (2012), Vol. 1, p.53.
Note it is not necessarily have anything to do with Simonides!
So it could be the other Benedict.
152 It is Benedict’s own testimony to his age that Parfeny records (op. cit.). It is confirmed by the
Panteleimon monastery itself, which gives his age at death as 106,
Русскiй Аѳонскiй отечникъ XIX–XX вѣковъ, (2012), Vol. 1, p.53.
Panteleimon monastery itself, which gives his age at death as 106,
Pyccxm Aeonadii omennuK-b XIX-XX erbKoe*, (2012), Vol. 1, p.53.
Last edited:
Steven Avery
Administrator
zlibrary offers download, kaspersky blocks
https://zlibrary.to/dl/xix-xx-452
Series:
Russian Athos of the 19th–20th centuries Russian Athos Fatherland XIX–XX centuries Volume 1
Publication of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos Holy Mount Athos 2012
The series is published with the blessing of the Russian abbot Panteleimonov Monastery on Athos of the Holy Archimandrite JEREMIA. Editor-in-Chief of the series: Hieromonk Macarius - confessor and first epitrope of the Russian Panteleimon Monastery on Athos. To all Orthodox Christians in the Fatherland and in the dispersion of beings The series is published by the International Fund for Restoration and Conservation cultural and spiritual heritage of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos.
Preface to the series In 2016, the entire Orthodox world will celebrate the 1000th anniversary of my stay Russian monks on Athos. On this festive occasion, our monastery of the Holy Ve- of the martyr Panteleimon on Athos plans to publish a series of books under the general called “Russian Athos of the 19th–20th centuries,” which will include the following: research: biographies of outstanding Russian ascetics on Athos, who played significant roles important role in the history of the Holy Mountain; history of Russian St. Panteleimon the monastery and all large and small Russian monasteries; spiritual and historical creations of the Russian Athos. Most of the materials planned for publication are neither when they have not been previously published and will undoubtedly arouse enormous interest among the growing siys kag o society. In the first half of the 11th century, a Russian man was tonsured a monk on Athos, who later became known as the Monk Anthony, the founder monasticism in Russia and founder of the Kiev-Pechersk Lavra. Since then, about you For almost 1000 years, Russian ascetics have been going to God's destiny in a continuous stream Mother, in order to enrich ourselves with the unique Athonite tradition of asceticism, and contribute to the Athonite monastic school. Especially large influx there were Russian people on Athos from the 30s of the 19th century until the 20s of the 20th century, so that researchers of the history of Athos call this time the “Russian period.” But, unfortunately, until now this particular segment of the history of Athos has remained little studied as a result of well-known historical vicissitudes that caused noah of almost 100 years of rupture in relations between Athos and Russia. Only in 2007 did the inhabitants of the Russian St. Panteleimon Monastery begin whether to disassemble and systematize the archives of the monastery, thanks to their efforts, we were able to many valuable documents are hidden, both on the history of Russian monasteries on Athos and and on the life history of individual inhabitants of the Holy Mountain. Now based on these we have the opportunity to present to the court our dear Russian reader new books about Holy Mount Athos. 1 The oldest evidence of the presence of Russian monks on Athos is the signature of the monk Hera- Sim, “presbyter and abbot of the monastery of Rosa,” under the act of 1016 (Actes de Lavra. Paris, 1970. T. 1. No. 19).
Volume ONE R USS K I th Afo NS K I th O T E CH N I K OR SELECTED LIVE STORIES RUSSIAN ELDERS And the ascetics who lived ON AUTO in the 19th–20th centuries
Preface to the first volume Why do people become monks? For almost two thousand years, many minds have tried to give different answers to this question, but, of course, the most accurate definition of the essence of this phenomenon The Lord Jesus Christ Himself gave us when He answered the one who asked Him about salvation. this to the young man: “...if you want to be perfect, go and sell your name and give to the poor: and they also have treasure in heaven: and come after me” (Me. 19:21). It is the desire to be perfect, that is, to acquire perfect Christian love, motivates a person to a special feat, gives him the strength to forget all earthly delights and devote himself exclusively to serving God and people. Striving for perfection the merciful God arouses in different ways: He either immediately puts it in the heart man his gracious love, as the Lord did with the apostles Andrew, Peter, John and Jacob (“he will come after me” (Mark 1:17), or by His good- This enlightens the human mind, and the person resolutely strives for knowledge The Divine power settled in his neck. This is how the Apostle Nathanael was called (John 1:49). In our time, both of these categories of people have one goal - improvement in God. feminine love, but the methods are different: the first must strive to preserve yes- reserved grace, and the second must make every effort to acquire it. There are also people who become monks of their own free will, under pressure from new circumstances. There can be many reasons for this: from a simple fever someone to vain aspirations due to unfavorable life conditions - would be tiy, etc. But if a person becomes a monk not in order to comprehend and opportunity to find true Christian love, and to resolve your personal problems, how Judas joined the Lord to achieve his personal goals, then he condemns himself and the people around him in the monastery to torment. dey. Only gracious love, which by the grace of God is already found in the heart movement, or volitional aspiration of a person who wants to find in his heart true Christian love, gives him the opportunity to easily transfer bear the difficulties of monastic life and, moreover, receive deep inspiration from it. morning satisfaction and spiritual joy. Only in love is it possible to achieve real obedience, true humility and depth of prayer - virtues, so necessary to achieve perfection. Like a mother resignedly and uncomplainingly earnestly serving his beloved children, so filled with grace obediently no one joyfully and resignedly serves his brothers and superiors 9 ebook img Russian Athonite Fatherland XIX-XX centuries PDF pages753 Pages file size37.678 MB languageRussian #Religion #Orthodoxy Follow the News twitter telegram Download Preview Russian Athos Fatherland XIX-XX centuries Series: Russian Athos of the 19th–20th centuries Russian Athos Fatherland XIX–XX centuries Volume 1 Publication of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos Holy Mount Athos 2012 The series is published with the blessing of the Russian abbot Panteleimonov Monastery on Athos of the Holy Archimandrite JEREMIA. Editor-in-Chief of the series: Hieromonk Macarius - confessor and first epitrope of the Russian Panteleimon Monastery on Athos. To all Orthodox Christians in the Fatherland and in the dispersion of beings The series is published by the International Fund for Restoration and Conservation cultural and spiritual heritage of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos. Preface to the series In 2016, the entire Orthodox world will celebrate the 1000th anniversary of my stay Russian monks on Athos. On this festive occasion, our monastery of the Holy Ve- of the martyr Panteleimon on Athos plans to publish a series of books under the general called “Russian Athos of the 19th–20th centuries,” which will include the following: research: biographies of outstanding Russian ascetics on Athos, who played significant roles important role in the history of the Holy Mountain; history of Russian St. Panteleimon the monastery and all large and small Russian monasteries; spiritual and historical creations of the Russian Athos. Most of the materials planned for publication are neither when they have not been previously published and will undoubtedly arouse enormous interest among the growing siys kag o society. In the first half of the 11th century, a Russian man was tonsured a monk on Athos, who later became known as the Monk Anthony, the founder monasticism in Russia and founder of the Kiev-Pechersk Lavra. Since then, about you For almost 1000 years, Russian ascetics have been going to God's destiny in a continuous stream Mother, in order to enrich ourselves with the unique Athonite tradition of asceticism, and contribute to the Athonite monastic school. Especially large influx there were Russian people on Athos from the 30s of the 19th century until the 20s of the 20th century, so that researchers of the history of Athos call this time the “Russian period.” But, unfortunately, until now this particular segment of the history of Athos has remained little studied due to knowledge
https://zlibrary.to/dl/xix-xx-452
Series:
Russian Athos of the 19th–20th centuries Russian Athos Fatherland XIX–XX centuries Volume 1
Publication of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos Holy Mount Athos 2012
The series is published with the blessing of the Russian abbot Panteleimonov Monastery on Athos of the Holy Archimandrite JEREMIA. Editor-in-Chief of the series: Hieromonk Macarius - confessor and first epitrope of the Russian Panteleimon Monastery on Athos. To all Orthodox Christians in the Fatherland and in the dispersion of beings The series is published by the International Fund for Restoration and Conservation cultural and spiritual heritage of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos.
Preface to the series In 2016, the entire Orthodox world will celebrate the 1000th anniversary of my stay Russian monks on Athos. On this festive occasion, our monastery of the Holy Ve- of the martyr Panteleimon on Athos plans to publish a series of books under the general called “Russian Athos of the 19th–20th centuries,” which will include the following: research: biographies of outstanding Russian ascetics on Athos, who played significant roles important role in the history of the Holy Mountain; history of Russian St. Panteleimon the monastery and all large and small Russian monasteries; spiritual and historical creations of the Russian Athos. Most of the materials planned for publication are neither when they have not been previously published and will undoubtedly arouse enormous interest among the growing siys kag o society. In the first half of the 11th century, a Russian man was tonsured a monk on Athos, who later became known as the Monk Anthony, the founder monasticism in Russia and founder of the Kiev-Pechersk Lavra. Since then, about you For almost 1000 years, Russian ascetics have been going to God's destiny in a continuous stream Mother, in order to enrich ourselves with the unique Athonite tradition of asceticism, and contribute to the Athonite monastic school. Especially large influx there were Russian people on Athos from the 30s of the 19th century until the 20s of the 20th century, so that researchers of the history of Athos call this time the “Russian period.” But, unfortunately, until now this particular segment of the history of Athos has remained little studied as a result of well-known historical vicissitudes that caused noah of almost 100 years of rupture in relations between Athos and Russia. Only in 2007 did the inhabitants of the Russian St. Panteleimon Monastery begin whether to disassemble and systematize the archives of the monastery, thanks to their efforts, we were able to many valuable documents are hidden, both on the history of Russian monasteries on Athos and and on the life history of individual inhabitants of the Holy Mountain. Now based on these we have the opportunity to present to the court our dear Russian reader new books about Holy Mount Athos. 1 The oldest evidence of the presence of Russian monks on Athos is the signature of the monk Hera- Sim, “presbyter and abbot of the monastery of Rosa,” under the act of 1016 (Actes de Lavra. Paris, 1970. T. 1. No. 19).
Volume ONE R USS K I th Afo NS K I th O T E CH N I K OR SELECTED LIVE STORIES RUSSIAN ELDERS And the ascetics who lived ON AUTO in the 19th–20th centuries
Preface to the first volume Why do people become monks? For almost two thousand years, many minds have tried to give different answers to this question, but, of course, the most accurate definition of the essence of this phenomenon The Lord Jesus Christ Himself gave us when He answered the one who asked Him about salvation. this to the young man: “...if you want to be perfect, go and sell your name and give to the poor: and they also have treasure in heaven: and come after me” (Me. 19:21). It is the desire to be perfect, that is, to acquire perfect Christian love, motivates a person to a special feat, gives him the strength to forget all earthly delights and devote himself exclusively to serving God and people. Striving for perfection the merciful God arouses in different ways: He either immediately puts it in the heart man his gracious love, as the Lord did with the apostles Andrew, Peter, John and Jacob (“he will come after me” (Mark 1:17), or by His good- This enlightens the human mind, and the person resolutely strives for knowledge The Divine power settled in his neck. This is how the Apostle Nathanael was called (John 1:49). In our time, both of these categories of people have one goal - improvement in God. feminine love, but the methods are different: the first must strive to preserve yes- reserved grace, and the second must make every effort to acquire it. There are also people who become monks of their own free will, under pressure from new circumstances. There can be many reasons for this: from a simple fever someone to vain aspirations due to unfavorable life conditions - would be tiy, etc. But if a person becomes a monk not in order to comprehend and opportunity to find true Christian love, and to resolve your personal problems, how Judas joined the Lord to achieve his personal goals, then he condemns himself and the people around him in the monastery to torment. dey. Only gracious love, which by the grace of God is already found in the heart movement, or volitional aspiration of a person who wants to find in his heart true Christian love, gives him the opportunity to easily transfer bear the difficulties of monastic life and, moreover, receive deep inspiration from it. morning satisfaction and spiritual joy. Only in love is it possible to achieve real obedience, true humility and depth of prayer - virtues, so necessary to achieve perfection. Like a mother resignedly and uncomplainingly earnestly serving his beloved children, so filled with grace obediently no one joyfully and resignedly serves his brothers and superiors 9 ebook img Russian Athonite Fatherland XIX-XX centuries PDF pages753 Pages file size37.678 MB languageRussian #Religion #Orthodoxy Follow the News twitter telegram Download Preview Russian Athos Fatherland XIX-XX centuries Series: Russian Athos of the 19th–20th centuries Russian Athos Fatherland XIX–XX centuries Volume 1 Publication of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos Holy Mount Athos 2012 The series is published with the blessing of the Russian abbot Panteleimonov Monastery on Athos of the Holy Archimandrite JEREMIA. Editor-in-Chief of the series: Hieromonk Macarius - confessor and first epitrope of the Russian Panteleimon Monastery on Athos. To all Orthodox Christians in the Fatherland and in the dispersion of beings The series is published by the International Fund for Restoration and Conservation cultural and spiritual heritage of the Russian St. Panteleimon Monastery on Athos. Preface to the series In 2016, the entire Orthodox world will celebrate the 1000th anniversary of my stay Russian monks on Athos. On this festive occasion, our monastery of the Holy Ve- of the martyr Panteleimon on Athos plans to publish a series of books under the general called “Russian Athos of the 19th–20th centuries,” which will include the following: research: biographies of outstanding Russian ascetics on Athos, who played significant roles important role in the history of the Holy Mountain; history of Russian St. Panteleimon the monastery and all large and small Russian monasteries; spiritual and historical creations of the Russian Athos. Most of the materials planned for publication are neither when they have not been previously published and will undoubtedly arouse enormous interest among the growing siys kag o society. In the first half of the 11th century, a Russian man was tonsured a monk on Athos, who later became known as the Monk Anthony, the founder monasticism in Russia and founder of the Kiev-Pechersk Lavra. Since then, about you For almost 1000 years, Russian ascetics have been going to God's destiny in a continuous stream Mother, in order to enrich ourselves with the unique Athonite tradition of asceticism, and contribute to the Athonite monastic school. Especially large influx there were Russian people on Athos from the 30s of the 19th century until the 20s of the 20th century, so that researchers of the history of Athos call this time the “Russian period.” But, unfortunately, until now this particular segment of the history of Athos has remained little studied due to knowledge
Last edited:
Steven Avery
Administrator
Shumilo
Title of paper that has the 2012 book in it
"Русскiй Аѳонскiй отечникъ"
Шумило С.В. Афонский скит «Черный Выр» и попытки воссоздания нового Русика в XVIII в. на Святой Горе // Афон и славянский мир. Сб. 3. Материалы междунар. науч. конф., посв. 1000-летию рус.монахов на Афоне. Киев, 21–23 мая 2015 г. Свято-Пантелеимонов монастырь на Афоне, 2016. С. 214-246.
Shumilo S.V. Athonite monastery “Black Vyr” and attempts to recreate the new Rusik in the 18th century. on the Holy Mountain // Athos and the Slavic world. Sat. 3. Materials of international scientific conf., dedicated 1000th anniversary of Russian monks on Mount Athos. Kyiv, May 21–23, 2015. St. Panteleimon Monastery on Athos, 2016. pp. 214-246.
Footnotes 15 44 45
Title of paper that has the 2012 book in it
"Русскiй Аѳонскiй отечникъ"
Шумило С.В. Афонский скит «Черный Выр» и попытки воссоздания нового Русика в XVIII в. на Святой Горе // Афон и славянский мир. Сб. 3. Материалы междунар. науч. конф., посв. 1000-летию рус.монахов на Афоне. Киев, 21–23 мая 2015 г. Свято-Пантелеимонов монастырь на Афоне, 2016. С. 214-246.
Shumilo S.V. Athonite monastery “Black Vyr” and attempts to recreate the new Rusik in the 18th century. on the Holy Mountain // Athos and the Slavic world. Sat. 3. Materials of international scientific conf., dedicated 1000th anniversary of Russian monks on Mount Athos. Kyiv, May 21–23, 2015. St. Panteleimon Monastery on Athos, 2016. pp. 214-246.
Footnotes 15 44 45
Steven Avery
Administrator
The 2012 book looks to simply take Parfeny Aggeev's writing.
Russian Monk Paul is there
Hilarion
Benedict
also Gerasim
azbyka.ru
Russian Monk Paul is there
Hilarion
Benedict
also Gerasim
Русский Афонский отечник или избранные жизнеописания русских старцев и подвижников, живших на Афоне в ХІХ-ХХ веках. Том 1 - читать, скачать
Труд «Русский Афонский отечник или избранные жизнеописания русских старцев и подвижников, живших на Афоне в ХІХ-ХХ веках. Том 1». Большинство произведений библиотеки можно скачать в форматах EPUB, PDF.
Steven Avery
Administrator
Maybe Michael Fotiadis?
Arseny is thanked by Aggeev
Gerasim - Schema-Archimandrite Gerasim
https://azbyka-ru.translate.goog/ot...tr_sl=ru&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&_x_tr_pto=sc
Hieroschdeacon Benedict - 106 years old
https://azbyka-ru.translate.goog/ot...tr_sl=ru&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&_x_tr_pto=sc
Pavel - Paul of Simonides - Hieroschemamonk Pavel
d. 1840
17
The biography is compiled from the books:
Parfeniy (Ageev) , monk . The Legend of Wandering and Journey... Part 4. P. 235;
Lives of Russian ascetics of piety of the 18th and 19th centuries. With portraits. Month of August. M., 1909. P. 8.
Father Paul lived in the monastery, in perfect obedience and cutting off his own will, for 18 years. Troubled times of war came, and the Svyatogorsk brethren found themselves scattered. Then the monastery brethren also dispersed. Hegumen Parthenius, Hieromonk Pavel and the few monks remaining in the monastery hid all the church and monastery tilings in a secret cellar, covering it with earth. And. taking with them only light things and money, they went to Russia, to Odessa, and from there to Moldova. They wandered for eight years. They endured many sorrows, and saw death itself, so that Father Paul could never talk about it without tears afterwards.
Procopius Dendrinos - Schema-Archimandrite Procopius (Dendrinos)
https://azbyka-ru.translate.goog/ot...tr_sl=ru&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&_x_tr_pto=sc
d. 1848
Schema-Archideacon Hilarion
https://azbyka-ru.translate.goog/ot...tr_sl=ru&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&_x_tr_pto=sc
d. 1886
Schema-abbot Parfeniy (Ageev)
=========================================
16
The biography is compiled from the books: Parfeniy (Ageev) , monk . The Legend of Wandering and Journey... M., 1856. P. 143; Part 4. P. 259.
17
The biography is compiled from the books: Parfeniy (Ageev) , monk . The Legend of Wandering and Journey... Part 4. P. 235; Lives of Russian ascetics of piety of the 18th and 19th centuries. With portraits. Month of August. M., 1909. P. 8.
Last edited:
Steven Avery
Administrator
16
The biography is compiled from the books: Parfeniy (Ageev) , monk . The Legend of Wandering and Journey... M., 1856. P. 143; Part 4. P. 259.
17
The biography is compiled from the books: Parfeniy (Ageev) , monk . The Legend of Wandering and Journey... Part 4. P. 235; Lives of Russian ascetics of piety of the 18th and 19th centuries. With portraits. Month of August. M., 1909. P. 8.
Is year vary 1839 and 1840?
============================================
Hieroschdeacon Benedict - (nothing about hymns/odes/songs, not a monk)
Hieroschdeacon Benedict 16 , Greek by origin, lived on Holy Mount Athos for more than 70 years. He was a very educated and highly spiritual monk. The Patriarch of Constantinople sent people three times to ordain him as a bishop, but he not only did not want to accept the priesthood, but even refused to become a hieromonk, and died as a hierodeacon. However, Hieroschdeacon Benedict played a decisive role in the return of the Russians to the monastery of St. Panteleimon on Athos.
After the Greek uprising of 1821 and the subsequent devastation of Athos by Turks and robbers, the Russian monastery of the Holy Great Martyr Panteleimon was unable to get back on its feet and fell into severe economic need. But God pointed out to the elders of the monastery the only true path to its revival - to invite Russian monks to the monastery. Thus, the thousand-year-old connection with Russia, which had always nourished the monastery, was restored.
Again, by the Providence of God at this time, in 1834, Hieroschemamonk Anikita (Prince Shirinsky-Shikhmatov) came to Athos, who visited the Panteleimon Monastery and asked the elders of the monastery for permission to build a temple in honor of St. Mitrophan of Voronezh . The elders considered this a sign of God and blessed not only the construction of the temple, but also the residence of 30 Russian monks in the monastery. The prince entrusted the new Russian brethren to the confessor Procopius, and he himself went to Jerusalem.
But after the departure of Father Anikita, due to the fact that he, without consulting with the confessor of all Russian monks on Athos, Father Arseny, recruited candidates for settlement in the monastery among random hermits, troubles began between the Russian and Greek brethren. The Russians whom Anikita's father gathered were not accustomed to life under strict rule. They did not listen to the Greeks, but, on the contrary, contradicted them in everything and, moreover, began to scare them that the monastery, they say, is ours, Russian, and their boss is a prince and they will drive out all the Greeks. The Greeks were confused. After which daily sorrows and temptations multiplied.
Then they began to tell Abbot Gerasim and Elder Benedict that they could not live with the Russians and did not want their wealth. They said that it would be better to eat crackers with water, but without the Russians, who upset their entire monastic life. Hegumen Gerasim spent a long time trying to persuade them to be patient. But even Elder Benedict began to hesitate... When Father Anikitas returned from Jerusalem, Elder Benedict and his older brethren fell to their knees before him, cried and asked for forgiveness for not remaining true to their word. They told him: “Forgive us, holy father, we cannot and do not want such brotherhood, we have ruined our life with the Russians.”
Father Anikita, hearing this, cried bitterly and, asking everyone for forgiveness, left the monastery. Only Abbot Gerasim knew that, deprived of Russians, the monastery would be deprived of benefits, both spiritual and material. That without the Russians she will be in poverty forever.
This was soon confirmed. The monastery fell into even greater debt and was on the verge of ruin. After some time, Father Benedict realized his mistake, becoming one of the initiators of the second invitation of Russians to the monastery. He had a vision that he would not die until the Russians performed his funeral service, so he was concerned about accepting them into Russik. On his initiative, in November 1839, a cathedral was convened in Russika and it was decided to invite Father Paul with all his Russian brethren. Father Pavel agreed to settle in the monastery, which was blessed by confessor Arseny.
When on November 21, 1839, Russian monks, led by Hieroschemamonk Paul, came to the monastery to stay here forever, Father Benedict went to the hotel, where they treated the guests who came and, making three prostrations, read the prayer with tears: “Now you release your servant, Vladyka , according to Your word, in peace...” Then he approached Father Paul and, bowing to him to the ground, took his blessing, embraced him and said the following: “Today my heart has rejoiced, and my spirit has rejoiced that I hold today in my arms Russians. Now I embrace the lost treasure. Now my exiled sheep have come again, wandering through the mountains and forests and having neither a fence nor a shelter where to lay their heads. Now she has returned to her former enclosure. Now I hold her in my arms, and I will no longer drive her away, and I will not let her go from me. Now I have cleared my conscience, which always denounced and worried me for the expulsion of the Russians.”
Releasing Father Pavel from his hands and seating the guests, he said: “Sit down, my dear guests. Sit down, my honest fathers. Sit down, my beloved children. Sit down, exiled sheep, once again returned to their enclosure. Sit down, newfound treasure. Sit down, purity of my conscience. Sit down, my inexpressible joy. Sit down, my much-desired brothers. Have fun and rejoice and celebrate with us!” When he said this, the Greeks all stood and cried.
Father Benedict also addressed them: “Rejoice with me, my children, rejoice! Today my youth is renewed like an eagle. Today, my hundred and six year old bones have become younger. Today my blind eyes have regained their sight, because they again see Russians in our monastery. Today only one enemy is crying - the devil , who laughed at my old age and pushed me to expel the Russians. I, as a man, listened to him and fell into great temptation. During the last years of my life, I outraged my conscience and ruined my many years of work and exploits, blaspheming my heart. For three years this heavy stone lay on my heart, and I could never calm my conscience and soul. I shed many tears about this and asked my Lord Jesus Christ and the Most Pure Virgin Mary: “May the Russians return back to our monastery!” And the Lord heard my prayer and informed me that the Russians would perform the funeral service and bury me. And so I waited for this day. This is the day that the Lord promised me; let us rejoice and be glad in it. Now listen, my brothers: I expelled the Russians, but I invited them back again and brought them into this monastery, I am your elder and mentor Benedict. I accepted the Russians and am leaving you for eternity. I leave the Russians behind me here as heirs for eternity. And you always live with the Russians in love and like-mindedness and bear each other’s burdens. I leave you all and entrust you to this blessed elder, your abbot and my disciple, Father Gerasim. And truly he is blessed and blessed! We all hesitated and stood up against the Russians, only he alone stood for the Russians. But I didn't listen to him! And he, the only one, was able to foresee the mental and physical harm that would come to us. And now, thank God, I myself accepted the Russians. Now I am not their persecutor, but their patron and protector.”
Having said these words, he said goodbye to everyone, wished everyone peace and love, and went with the help of others to his cell. He never left his cell again. After the Russians were accepted into the monastery, Father Benedict lived only forty days and died on December 11, 1840 at the age of 106.
The biography is compiled from the books: Parfeniy (Ageev) , monk . The Legend of Wandering and Journey... M., 1856. P. 143; Part 4. P. 259.
17
The biography is compiled from the books: Parfeniy (Ageev) , monk . The Legend of Wandering and Journey... Part 4. P. 235; Lives of Russian ascetics of piety of the 18th and 19th centuries. With portraits. Month of August. M., 1909. P. 8.
Is year vary 1839 and 1840?
============================================
Hieroschdeacon Benedict - (nothing about hymns/odes/songs, not a monk)
Hieroschdeacon Benedict 16 , Greek by origin, lived on Holy Mount Athos for more than 70 years. He was a very educated and highly spiritual monk. The Patriarch of Constantinople sent people three times to ordain him as a bishop, but he not only did not want to accept the priesthood, but even refused to become a hieromonk, and died as a hierodeacon. However, Hieroschdeacon Benedict played a decisive role in the return of the Russians to the monastery of St. Panteleimon on Athos.
After the Greek uprising of 1821 and the subsequent devastation of Athos by Turks and robbers, the Russian monastery of the Holy Great Martyr Panteleimon was unable to get back on its feet and fell into severe economic need. But God pointed out to the elders of the monastery the only true path to its revival - to invite Russian monks to the monastery. Thus, the thousand-year-old connection with Russia, which had always nourished the monastery, was restored.
Again, by the Providence of God at this time, in 1834, Hieroschemamonk Anikita (Prince Shirinsky-Shikhmatov) came to Athos, who visited the Panteleimon Monastery and asked the elders of the monastery for permission to build a temple in honor of St. Mitrophan of Voronezh . The elders considered this a sign of God and blessed not only the construction of the temple, but also the residence of 30 Russian monks in the monastery. The prince entrusted the new Russian brethren to the confessor Procopius, and he himself went to Jerusalem.
But after the departure of Father Anikita, due to the fact that he, without consulting with the confessor of all Russian monks on Athos, Father Arseny, recruited candidates for settlement in the monastery among random hermits, troubles began between the Russian and Greek brethren. The Russians whom Anikita's father gathered were not accustomed to life under strict rule. They did not listen to the Greeks, but, on the contrary, contradicted them in everything and, moreover, began to scare them that the monastery, they say, is ours, Russian, and their boss is a prince and they will drive out all the Greeks. The Greeks were confused. After which daily sorrows and temptations multiplied.
Then they began to tell Abbot Gerasim and Elder Benedict that they could not live with the Russians and did not want their wealth. They said that it would be better to eat crackers with water, but without the Russians, who upset their entire monastic life. Hegumen Gerasim spent a long time trying to persuade them to be patient. But even Elder Benedict began to hesitate... When Father Anikitas returned from Jerusalem, Elder Benedict and his older brethren fell to their knees before him, cried and asked for forgiveness for not remaining true to their word. They told him: “Forgive us, holy father, we cannot and do not want such brotherhood, we have ruined our life with the Russians.”
Father Anikita, hearing this, cried bitterly and, asking everyone for forgiveness, left the monastery. Only Abbot Gerasim knew that, deprived of Russians, the monastery would be deprived of benefits, both spiritual and material. That without the Russians she will be in poverty forever.
This was soon confirmed. The monastery fell into even greater debt and was on the verge of ruin. After some time, Father Benedict realized his mistake, becoming one of the initiators of the second invitation of Russians to the monastery. He had a vision that he would not die until the Russians performed his funeral service, so he was concerned about accepting them into Russik. On his initiative, in November 1839, a cathedral was convened in Russika and it was decided to invite Father Paul with all his Russian brethren. Father Pavel agreed to settle in the monastery, which was blessed by confessor Arseny.
When on November 21, 1839, Russian monks, led by Hieroschemamonk Paul, came to the monastery to stay here forever, Father Benedict went to the hotel, where they treated the guests who came and, making three prostrations, read the prayer with tears: “Now you release your servant, Vladyka , according to Your word, in peace...” Then he approached Father Paul and, bowing to him to the ground, took his blessing, embraced him and said the following: “Today my heart has rejoiced, and my spirit has rejoiced that I hold today in my arms Russians. Now I embrace the lost treasure. Now my exiled sheep have come again, wandering through the mountains and forests and having neither a fence nor a shelter where to lay their heads. Now she has returned to her former enclosure. Now I hold her in my arms, and I will no longer drive her away, and I will not let her go from me. Now I have cleared my conscience, which always denounced and worried me for the expulsion of the Russians.”
Releasing Father Pavel from his hands and seating the guests, he said: “Sit down, my dear guests. Sit down, my honest fathers. Sit down, my beloved children. Sit down, exiled sheep, once again returned to their enclosure. Sit down, newfound treasure. Sit down, purity of my conscience. Sit down, my inexpressible joy. Sit down, my much-desired brothers. Have fun and rejoice and celebrate with us!” When he said this, the Greeks all stood and cried.
Father Benedict also addressed them: “Rejoice with me, my children, rejoice! Today my youth is renewed like an eagle. Today, my hundred and six year old bones have become younger. Today my blind eyes have regained their sight, because they again see Russians in our monastery. Today only one enemy is crying - the devil , who laughed at my old age and pushed me to expel the Russians. I, as a man, listened to him and fell into great temptation. During the last years of my life, I outraged my conscience and ruined my many years of work and exploits, blaspheming my heart. For three years this heavy stone lay on my heart, and I could never calm my conscience and soul. I shed many tears about this and asked my Lord Jesus Christ and the Most Pure Virgin Mary: “May the Russians return back to our monastery!” And the Lord heard my prayer and informed me that the Russians would perform the funeral service and bury me. And so I waited for this day. This is the day that the Lord promised me; let us rejoice and be glad in it. Now listen, my brothers: I expelled the Russians, but I invited them back again and brought them into this monastery, I am your elder and mentor Benedict. I accepted the Russians and am leaving you for eternity. I leave the Russians behind me here as heirs for eternity. And you always live with the Russians in love and like-mindedness and bear each other’s burdens. I leave you all and entrust you to this blessed elder, your abbot and my disciple, Father Gerasim. And truly he is blessed and blessed! We all hesitated and stood up against the Russians, only he alone stood for the Russians. But I didn't listen to him! And he, the only one, was able to foresee the mental and physical harm that would come to us. And now, thank God, I myself accepted the Russians. Now I am not their persecutor, but their patron and protector.”
Having said these words, he said goodbye to everyone, wished everyone peace and love, and went with the help of others to his cell. He never left his cell again. After the Russians were accepted into the monastery, Father Benedict lived only forty days and died on December 11, 1840 at the age of 106.
Last edited:
Steven Avery
Administrator
Nicolos Farmakidis
ο ιεροδιάκονος Βενέδικτος Ρώσιος (Σπιαχιός, γεννήθηκε στη Σύμη το 1760)
Hierodeacon Benedictos Rossios (Spiachios, born in Symi in 1760 and died in Athos)
ο ιεροδιάκονος Βενέδικτος Ρώσιος (Σπιαχιός, γεννήθηκε στη Σύμη το 1760)
Hierodeacon Benedictos Rossios (Spiachios, born in Symi in 1760 and died in Athos)
Steven Avery
Administrator
Six times in this book - all p. 89-91
Make sure the FULL three pages are translated
The article is 85-92, p. 85 may have something too.
https://books.google.com/books?id=F...HEAI#v=onepage&q=" Βενέδικτος Ρώσος "&f=false
About the Clergy of Greece p. 90
Mr. Benedict the Russian, and Archimandrite Procopius, to whom A. E. knowing the ability and virtue of the men, they believed the last [glory to God! ] to accept the settlement of ...
Ethnikē ephēmeris
books.google.com
The Kapodistrian Government, upon its first state in January 1828, gave hope and spiritual care for the church and clergy. He promised to set up an ecclesiastical committee, the tasks of which were briefly described in the appointment of the committee from January 22 of this year, and in the January 23 and statutory resolution, but this promise remained only on paper, as And even more important and essential Kapodistrians under relationships. Just after many months, the wise head of Kapodistrias gave birth to such a committee, but always different, of which he had promised, and to another end. He appointed five bishops, and sent three of them to the Peloponnese, and two to the Aegean Sea (he always considered Central Greece as outside his comity or dominion) with a secretary for each party, to preach the Kapodistrian new gospel , under a different pretext, to prepare the citizens, for an easy admission of despotism against the then late Assembly. Among the apostles were also found honest men, and the mission was not fulfilled in all according to the wish of the apostle, and for this reason they were made more honorable than other ecclesiastical spies and slanderers, and indeed the diaboite and official, according to public opinion, a spy, D B. . . And so he fell into a rage. And that was the Kapodistrian church, a siatical committee. After the current Assembly, there will be another temporary committee, whose sole object was, apparently, the criticism of a new eulogy, about which there will be a discussion at another time. Kapodistrias wanted to show the world that he also cares about the education of the future of the clergy of Greece; he established a school in the Poron monastery; the students who received scholarships from his Government were limited to a large number of fifteen! and what age? from 12-18 years old! And what did it teach? the Greek language, catechism, and sacred history! And for these lessons he needed a separate school! And yet they taught? than two Athonite monks or Saints! The General Gazette No. 81 of 183 said. "Due to the lack of worthy teachers, the establishment of an Ecclesiastical School on the island of Poros has been postponed until now. The Panosiologiots Mr. Benedictus the Russian, and Archimandrite Procopius, to whom the A.E. looked from the beginning, knowing the ability and virtue of the men, convinced the latter [glory to God!] to accept the arrangement of this shop, etc. » About of the ability of the priests, as to the work they undertake, everyone else, rightly judging, wanted to doubt, but only Capodis strias and the one on Education and ecclesiastical Gramm. Matthew N. Chrysogelos did not doubt; their virtue did not consist in in the long prayer and I conducted it my own abstinence, and in all other things it was the solitary and indeed Saintly hypocrisy, or the ignorance of according to the gospel and the right word of the right, true you, due to false glory. But just as Kapodistrias, in the political ministries, he paid no attention at all to public honor and glory, as a despot, so also in the ecclesiastical ones. The anointed ones, and in fact the second seros, certainly did not have the public respect for themselves, and there were others who were better than the anointed ones in every way, if they wanted, and if the school was like an ecclesiastical store, from which benefit was to arise. Kapodistrias was so careful about the education of the Greek clergy! if During the time of the Turkish rule, class prevailed in the administration of the church, Greece had a large number of bishops; the Peloponnese alone had almost thirty. Many died in the meantime, but there are still many who are still alive. In addition to these, others flocked to Greece from Turkey for various reasons, those fleeing danger, those hoping for good fortune, and others unhindered because of the disorder among them for food. Kapodistrias also appointed from among these to the widowed bishoprics without much explanation, but he also chose these, as well as his political officials, not the most honorable and worthy, not the educated and virtuous, but the elite monsters among themselves purposes , of whatever life and character they may have been, and in fact, the more hands they have, the more useful they are, and who do not show a disposition, that they can be changed from good to bad, to a blind instrument of his orders and wills, or a careless child, or being appointed then, it was dismissed. the truly virtuous, according to the common witness, the scholar, the philanthropic bishop of Ardamyrio Ignatius, was completely neglected, even though he was worthy of much praise. In 1828, the bishop of Mitron was appointed the custodian of Kerniki and Kalavryta; the Christians were pleased. But because the bishop was established in spite of the then Gram
Last edited:
Steven Avery
Administrator
Note Fotiadis
Nickolos Farmakdis
we will present it on protothema.gr.
Benediktos, Dendrinos, Hatziioannou as well as a group of Symian scholars at this time, such as the Fotiadids, were the nuclei of the ideological direction in Symi all this the period. Most fanatical of all, it seems, was Benedict, who was given the nickname "quiet" (it is probably a Turkish word with a Spanish accent, meaning "warrior of the faith").
....
Shortly before the closure of the School, its two main teachers, Benedict and Procopius left for Mount Athos where they settled in the Russian Monastery of Saint Panteleimon. There Benedict became abbot of the Monastery. As we have mentioned in our article about Emmanuel Papas, the monks of Mount Athos rose up, but the revolution was drowned in blood. Benedict together with all the monks and the relics of the monastery left and settled after wanderings in the Monastery of Zoodochos Pigis in Poros, where they stayed until 1828. When Kapodistrias came to Greece, he first placed Benedict as teacher in Spetses and then Director in Ecclesiastical School of Poros, essentially, head of ecclesiastical education in Greece, until September 1831. The monks returned to Mount Athos.
dodekanisos-com-gr.translate.goog
Nickolos Farmakdis
we will present it on protothema.gr.
Benediktos, Dendrinos, Hatziioannou as well as a group of Symian scholars at this time, such as the Fotiadids, were the nuclei of the ideological direction in Symi all this the period. Most fanatical of all, it seems, was Benedict, who was given the nickname "quiet" (it is probably a Turkish word with a Spanish accent, meaning "warrior of the faith").
....
Shortly before the closure of the School, its two main teachers, Benedict and Procopius left for Mount Athos where they settled in the Russian Monastery of Saint Panteleimon. There Benedict became abbot of the Monastery. As we have mentioned in our article about Emmanuel Papas, the monks of Mount Athos rose up, but the revolution was drowned in blood. Benedict together with all the monks and the relics of the monastery left and settled after wanderings in the Monastery of Zoodochos Pigis in Poros, where they stayed until 1828. When Kapodistrias came to Greece, he first placed Benedict as teacher in Spetses and then Director in Ecclesiastical School of Poros, essentially, head of ecclesiastical education in Greece, until September 1831. The monks returned to Mount Athos.
Άγνωστα γεγονότα του ’21:Η κήρυξη της Επανάστασης στη Σύμη (16 Αυγούστου 1821) – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
dodekanisos-com-gr.translate.goog
Last edited:
Steven Avery
Administrator
Rossi , Rossikon - if that was used- only refers to the monastery- also called Russo or Russico- because it was under direct Russian patronage. The different monasteries represented, for the most part, different countries. Though they also divided into those on a time schedule, vs those not on a time schedule. Those not on a time schedule took the vast majority of the money. Simonides wrote to rectify that, and those well funded monasteries hated Simonides for that.
Steven Avery
Administrator
Ε Ν Τ Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ.
![[graphic]](https://books.google.com/books/content?id=FlpEAAAAcAAJ&output=text&pg=RA3-PA85&img=1&zoom=3&hl=en&q=%22+%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82+%22&cds=1&sig=ACfU3U0zFd4BAkjVMxQGoweBQB6mR-aYeA&edge=0&edge=stretch&ci=340,102,250,249 "[graphic]")
Έτους Α ́
ΣΑΒΒΑΤΩ, - ΕΝ ΝΑΥΠΛΙΩΙ,
ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ.
Εσία, Φοίνικες 36.
Εξαμηνιαία
Τριμηνιαία.
. 9.
Αἱ συνδρομαὶ γίνονται, ἐνταῦθα μὲν ἐν τῷ Γραφείο τῆς Ἐφημερίδος, εἰς ὅλα δὲ τὰ λοιπὰ μέρη τοῦ Κρά. τους, παρὰ τοῖς Ἐπιστάταις τοῦ Ταχυδρομείου.
ΕΘΝΙΚΗ
ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ.
Εκ Ναυπλίου, 11 Ιουνίου:
Άσμενοι διαγγέλλομεν εἰς τὸ κοινὸν ὅτι σήμερον συνε προτήθη τέλος πάντων ή πρώτη προοιμιακή συνεδρίασις τῶν ἐν ἄργει συνηγμένων πληρεξουσίων, καθ ̓ ἣν ἐξελέχθη. ἡ περὶ τῶν πληρεξουσίων ἐγγράφων ἐξεταστικὴ ἐπιτροπὴ, καὶ μετ ̓ ὀλίγας ἡμέρας ἐλπίζομεν ὅτι θέλει γένη ἡ ἔναρ ξῆς καὶ τῶν τακτικῶν συνεδριάσεων τοῦ παρόντος ἐθνικοῦ συλλόγου. Σπεύδομεν δὲ νὰ ἐκδώσωμεν τὴν σημερινὴν πρᾶξιν, καθὼς θέλομεν ἐξακολουθήσει νὰ ἐκδίδωμεν ἐγκαίρως καὶ κατὰ τάξιν καὶ τὰς ἑπομένας.
Δὲν ἀμφιβάλλομεν ὅτι οἱ εἰσέτι λείποντες πληρεξούσισι θέλουν ἐνθυμηθῆ τώρα μάλιστα ἢ ἄλλοτε ὅτι ἀναδέχονται μεγίστην εὐθύνην ὡς πρὸς τοὺς ἀποστείλαντας αὐτοὺς λαούς, βραδύνοντες, νὰ ἔλθωσιν εἰς τὸν προσδιορισθέντα τόπον. ΣΥΝ ΘΕΩΙ ΑΓΙΩ
4. Προκαταρκτική Συνεδρίασις τῆς Επαναληφθεί σης Δ ́ τῶν Ελλήνων Εθνι κῆς. Συνελεύσεως.
Τὴν 11 Ιουνίου 1832, ἡμέραν Σάββατον.
• Συνελθόντες οἱ παρόντες Πληρεξούσιοι τῶν διαφόρων ἐπαρχιῶν τοῦ Κράτους, τῶν ὁποίων αἱ ὑπογραφαὶ ἔπονται, κα τεμετρήθησαν, καὶ παρατηρήσαντες, ὅτι εἶναι ὁ ἀπαι τούμενος ἀριθμὸς διὰ τὴν ἔναρξιν τῶν προκαταρκτικών πράξεων, ἔκριναν ὁμοφώνως ν ̓ ἀρχίσωσι τὴν ἁ προκαταρ κτικὴν συνεδρίασιν.
2. Εξελέχθη Πρόεδρος τῆς ἡμέρας ὁ Κ. Π. Νοταρᾶς, ὡς γεροντότερος, καὶ Γραμματεὺς ὁ Κ. Β. Χρυσοβέργης.
3. Επροβλήθη περί συστάσεως τῆς ἐπὶ τῶν ἐφοδιαστι· κῶν ἐγγράφων τῶν Πληρεξουσίων Εξεταστικῆς Ἐπιτροπῆς, καὶ ἐνεκρίθη νὰ συστηθῇ ἀπὸ ἕνδεκα μέλη ἐξ ἀδιαφιλονεικήτων Πληρεξουσίων, τῶν ὁποίων τὰ πληρεξούσια ἔγγραφα νὰ ἐπεξεργασθώσιν ἀπὸ τὸ ὅλον τῶν παρόντων Πληρεξου
σίων.
4. Επροβλήθησαν μέλη τῆς Επιτροπῆς οἱ Κ. Αναστά σιος Μαυρομιχάλης, Δ. Μελετόπουλος, Ρήγας Παλαμίδης, Δ. Κρεστενίτης, Α. Α. Λοιδορίκης, Γ. Λέλης, Ν. Καλογες ρόπουλος, Γ. Πετρόπουλος, Δ. Κριεζής, Π. Ταταράκης καὶ Σ. Αντωνιάδης, καὶ ἐνεκρίθησαν.
5. Επαρουσιάσθησαν καὶ ἐπεξεργάσθησαν τὰ ἔγγραφα τῶν διορισθέντων εἰς τὴν ̓Επιτροπην μελῶν, ἐκτὸς τῶν τοῦ Κ. Δ. Μελετοπούλου, και Γ. Πετροπούλου, τὰ ὁποῖα ἔμειναν νὰ παρουσιάσουν εἰς ἄλλην συνεδρίασιν καὶ εὗρε θεντα ἐν καλὴ τάξει ἐπεκυρώθησαν. Τὰ δὲ πληρεξούσια τῶν Κ. Γ. μέλη, καὶ Π. Γαταράκη ἐπεξεργάσθησαν, καὶ ἐνεκρί
ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
θησαν καθ ̓ ὅσον ἀφορῶσιν αὐτοὺς, καθ ̓ ὅσον δὲ τοὺς συμπλη ρεξουσίους των, θέλουσι παραπεμφθῆ εἰς τὴν ̓Επιτροπὴν διὰ νὰ τὰ ἐπεξεργασθῇ κατὰ τὰς ὁδηγίας της.
6. Εγένετο λόγος περὶ τῶν ὁδηγιῶν, τὰς ὁποίας ὀφεί λει ἡ Ἐπιτροπὴ ν ̓ ἀκολουθῆ εἰς τὴν ἐπεξεργασίαν τῶν ἐγο γράφων, καὶ ἐνεκρίθησαν ὁμοφώνως αἱ ἑξῆς·
Α. Η Επιτροπή θέλει ἔχει βάσιν εἰς τὰς ἐπεξεργασίας της, τὴν κυριαρχίαν τοῦ λαοῦ, τον περὶ ἐκλογῆς τῶν παραστατῶν νόμον, καὶ τοὺς περὶ τύπων τῶν ἐκλογῶν ὑπάρχον τας κανονισμούς.
Β ́. Εἰς τὰς διαφιλονικουμένας ἐκλογάς, στηριζομένη εἰς τὴν κυριαρχίαν τοῦ λαοῦ, θέλει λαμβάνει ὑπ' ὄψιν ἐξ ἑνος μέρους τὴν νομιμότητα, καὶ ἐξ ἑτέρου τὴν πλειοψηφίαν.
Γ ́. Θέλει δέχεσθαι καὶ ἐπεξεργάζεσθαι τα πληρεξούσια τῶν λαῶν, ὅσοι ἔλαβον τὸ δικαίωμα νὰ ἀποστέλλουν πληρεξουσίους εἰς τας παρελθούσας Εθνικὰς Συνελεύσεις· κάθε δὲ καινοτομίαν, ἥτις ἤθελε παρουσιασθῆ εἰς αὐτὴν, θέλει τὴν καθυποβάλει εἰς τὴν Συνέλευσιν αὐτὴν ὁμοῦ μὲ τὴν γνώμην της.
Δ. ὅσοι τῶν Πληρεξουσίων νομίζουν ὅτι ἠδικήθησαν ἀπὸ τὴν ̓Επιτροπὴν, ἔχουν τὸ δικαίωμα να αναφέρωνται εἰς τὴν Συνέλευσιν.
Ανατίθεται εἰς τὴν ̓Επιτροπὴν νὰ ἐκλέξῃ τὸν Γραμμα τέα της.
Η Επιτροπὴ εἶναι πλήρης, ὅταν εἶναι παρόντα τὰ δύο τρίτα, ἤτοι τὰ ὀκτὼ μέλη.
(ἔπονται αἱ ὑπογραφαὶ τὸν ἀριθμὸν 155.)
Αἱ χρεῖαι τοῦ λαοῦ, καὶ ὁ νόμος αὐτὸς ἀπαιτοῦσαν ἐξ ἀνάγκης πρὸ χρόνου πολλοῦ τὴν μεταῤῥύθμισιν τοῦ ὀργανι σμοῦ τῶν Δικαστηρίων. Ο Γραμματεὺς τῆς Δικαιοσύνης, αἰσθανόμενος καὶ τὸ ἓν καὶ τὸ ἄλλο, ἐπαρουσίασε πρὸς τὴν Κυβέρνησιν τὸ ἑπόμενον μεταῤῥυθμιστικὸν περὶ τούτου σχέ. διον. Η Διοικητική Επιτροπή, θέλουσα νὰ εὐχαριστήσῃ τὰς ἀναποφεύκτους ἀνάγκας τοῦ ἔθνους, καὶ τὴν θέλησιν τοῦ νόμου, παρεδέχθη τὴν μεταρρύθμισιν ταύτην. Πρὸ δε καπέντε περίπου ἡμερῶν διηγγέλθη πρὸς τὴν Γερουσίαν τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος μεταῤῥυθμιστικὸν σχέδιον.
Εἰς αὐτὴν ἐναπόκειται νὰ εὐχαριστήσῃ καὶ ἀναπαύσῃ τὰς κοινὰς χρείας. Μέγα πλῆθος ὑποθέσεων εἶναι ἐκκρεμές ἐνώπιον τῶν Δικαστηρίων, καὶ περιμένουν πολλαὶ ἐξ αὐτῶν ὁλόκληρα ἔτη τὴν ἀπόφασιν τῆς Δικαιοσύνης. Τόσα μεσέγγυα, θεμένα πρὸ καιροῦ, νεκρόνουν ὅσας ὠφελείας ὁ νόμος ἀποδί δει εἰς τὴν ἰδιοκτησίαν ἑκάστου. Τὰ συναλλάγματα τῶν που λιτῶν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀργίας τῆς τακτικῆς Δικαιοσύνης, δια κόπτονται καθ ̓ ἡμέραν, καὶ φέρουν τὴν πλέον αἰσθητὴν ζημίαν
εἰς τὴν κοινωνίαν. Τόσοι φυλακωμένοι στενάζουν εἰς τὰ δεσμὰ, καὶ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν φυλακῶν βοῶσι, ζητοῦντες δια καιοσύνην. ἀποροῦμεν, πῶς ἡ Γερουσία ἐβράδυνε τόσον νὰ θεραπεύση τὰς τόσον κατεπειγούσας καὶ ἀναγκαιοτάτας χροίας τοῦ λαοῦ καὶ τῆς Κυβερνήσεως;
ἕπεται τὸ σχέδιον τῆς ἀναποφεύκτου μεταῤῥυθμίσεως τῶν Δικαστηρίων προηγεῖται δὲ αὐτοῦ ἡ ἀναφορὰ τοῦ Γραμμα τέως της Δικαιοσύνης, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκθέτει πρὸς τὴν Κυβέρνησιν τοὺς λόγους και τὰς αἰτίας, αἱ ὁποῖαι ἐπροκάλε σαν ἐξ ἀνάγκης τὴν μεταῤῥύθμισιν ταύτην. Εἶχεν ἴσως καὶ ἄλλους λόγους ὄχι ὀλιγώτερον ἰσχυρούς, οἱ ὁποῖοι παρεσιων πήθησαν διὰ τὴν ἀπαιτουμένην εἰς τὰς ἐπισήμους ἀναφορὰς εὐπρέπειαν.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ Σ. ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ.
Κύριοι,
Ἡ δικαιοσύνη εἶναι ὁ πρῶτος καὶ κυριώτερος σκοπὸς τῆς κοινωνίας. Οἱ ἄνθρωπος παραιτοῦντες τὸν ἄγριον βίον, ἐθυ σίασαν μέρος τῆς ἐλευθερίας των καὶ τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν, ὅσα εἶχαν εἰς τὴν ἐξουσίαν των, διὰ νὰ τὰ προσφέρουν εἰς χρῆσιν καὶ ὑποστήριξιν της πολιτικής συντροφίας των. Πρὸς τί ἡ θυσία αὕτη; Διὰ νὰ ἀσφαλίσουν ἀναμφιβόλως εἰς βάσεις ἰσχυρωτέρας καὶ βεβαιοτέρας τὰ λοιπὰ μέρη τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων, τὰ ὁποῖα ἐφύλαξαν εἰς ἰδι' αν των χρῆσιν.
Τὰ Δικαστήρια, ὄργανα τῆς δικαιοσύνης, εἶναι τὸ ἀσβαλέστερον παλλάδιον τῆς περιουσίας, της ζωής, της τιμής καὶ τῆς ἐλευθερίως τῶν πολιτῶν· ἀλλ ̓ ὅσον αἱ ἀσφάλειαι, τὰς ὁποίας ὁ νόμος ἀπονέμει εἰς αὐτὰ δι ̓ ὄφελος ἑκάστου, εἶναι πολύτιμοι, τόσον ὁ ὀργανισμός των γίνεται ἀνώμα. λος καὶ δυσκατόρθωτος. Πολλὰ τῶν εὐνομουμένων ἐθνῶν καυχῶνται μὲν εὐλόγως διὰ τὰ ἀθάνατα τῆς νομοθεσίας μνημεῖα, τὰ ὁποῖα πολλῶν αἰώνων πεῖρα καὶ φῶτα ἀφθό νως συρρεύσαντα ἀνήγειραν ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν, ἀλλὰ διὰ τὸν δικαστικόν των ὀργανισμὸν παραπονοῦνται ἀκόμη ὄχι χωρὶς δικαίαν αἰτίαν.
Τί πρέπει νὰ φρονήσωμεν πλέον διὰ τὰ περὶ τούτου ἴδια ἡμῶν ἔργα, ὅταν εἰσέτι δὲν μετρῶμεν ὑπὲρ τὰ τρία ἔτη, ἀφοῦ, ἀποκλεισθέντος τοῦ ναοῦ τοῦ Ἰανοῦ, ἀνοίχθη καὶ τῆς δικαιοσύνης ὁ δρόμος; Εἶναι ἀληθινὸν, ὅτι τίποτε δὲν μᾶς ἐμποδίζει νὰ ὠφελη ῶμεν ἀπὸ τοὺς καρποὺς τῶν σοφῶν διδασκαλιῶν καὶ τῆς φρονί μου πείρας τῶν ξένων ἐθνῶν· ὅμως καὶ αὐτοὺς εἶναι ἀνάγκη νὰ τοὺς συμβιβάζωμεν προβλεπτικῶς μὲ τὰς ἠθικὰς καὶ φυσικὰς χρείας καὶ ἰδιίτητας τοῦ τόπου, ὅπου θέλομεν νὰ τοὺς ἐφαρμόσωμεν· ἀλ λεως γίνονται ἐπικίνδυνοι, καὶ ἀντὶ τῆς προσδοκωμένης ὠφελείας, δύνανται νὰ φέρουν βλάβην περισσοτέραν.
- Η προσφυὴς ἐφαρμογὴ δὲν εἶναι βεβαια οὔτε τόσον ὁ μαλὸν, οὔ ε τόσον ὀλίγον καιροῦ ἔργον· κυρίως εἶναι γέννης μα τῆς πολυμόχθου πείρας. Αναμφιβόλως, ἂν αὕτη δὲν εἶ ναι τυφλή, ὡς πολλοὶ τὴν ὠνόμασαν, ὅμως τὰ βήματά της εἶναι πάντοτε βραδέα, καὶ πολλάκις διακόπτονται ἀπὸ ἀπροσδοκήτους εναντιότητας.
Ἐπὶ τοῦ προκειμένου οργανισμοῦ κύριον σκοπὸν ἔθεσα, Κύριοι, νὰ συμβουλευθῶ τὰς δύο ταύτας πηγὰς, καὶ ἐξ ἑνὸς μὲν μέρους να ὠφεληθῶ, ὅσον ἦτον δυνατὸν, ἀπὸ τὰ φῶτα, τὰ ὁποῖα χορηγεῖ ἡ ἐπιστήμη τοῦ δικαίου, ἐξ ἄλ λου δὲ νὰ τὰ συγκεράσω μὲ τὰς ἐπιτοπίους χρείας καὶ ἕξεις. Επειδὴ ἡ ἔκθεσις ὅλων τῶν λεπτομερειῶν εἶναι πολλὰ μακρά, περιορίζομαι εἰς ὀλίγα τῶν κυριωτέρων αντικειμένων.
![[ocr errors]](https://books.google.com/books/content?id=FlpEAAAAcAAJ&output=text&pg=RA3-PA86&img=1&zoom=3&hl=en&q=%22+%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82+%22&cds=1&sig=ACfU3U1Wq1s4v5rArpghkivGPOrB0lKGuw&edge=0&edge=stretch&ci=504,318,9,31 "[ocr errors]")
Τὸ παρὸν σχέδιον ἐπαναφέρει την δημοσιότητα, τὴν ὁποίαν ἀναιτίως ὁ προλαβὼν ὀργανισμὸς εἶχεν ἀφαιρέσει ἀπὸ τὰ Δικαστήρια· ἡ δημοσιότης, Κύριοι, ἐλεγίσθη εὐ λίγως ψυχὴ τῆς δικαιοσύνης, καὶ δὲν ἀναγκαιοῖ ὀλιγώτες ρον εἰς τὰ μέρη παρὰ εἰς τοὺς δικαστάς· εἶναι κέντρον πρὸς τὰ καλὰ, κ ̓ ἐνταυτῷ χαλινὸς τῶν ἐλατωμάτων τοῦ κριτοῦ. Γίνεται τῷ ὄντι κέντρον, διότι ἐξ ἑνὸς μὲν μέρους τὸ πολύμοχθον δικαστικὸν στάδιον εἶναι σπαρμένον μὲ ἀκάνθας καὶ τριβόλους, ἐξ ἄλλον δὲ μιᾶς ἡμέρας ῥαθυμία καταντῇ πολλάκις θρίαμβος τῆς ἀδικίας, καὶ παράτασις βασάνων κοινοῦ, τὸ ὁποῖον εὐλόγως ἠμποροῦμεν νὰ ὀνομάσωμεν "Αρτῆς ἀθωότητος. Χωρὶς τὴν πολυόμματον ἀγρυπνίαν τοῦ γον ἀκοίμητον τῶν δικαστῶν, ποῖος μᾶς ἐγγυᾶται διὰ τὴν ἄοκνον ἐπιμέλειάν των;
Εἶναι καὶ χαλικὸς αὐτῶν, διότι ποῖος δικαστὴς, φύσει εὐερέθιστος, ἢ ἀνυπόμονος, ἔχων τόσους θεατὰς ἐνώπιόν του, δὲν θέλει κρατήσει τὰς ὁρμάς του, ἱκανὰς νὰ δειλιάσουν ἢ νὰ περιστείλουν τὰ μέρη ἀπὸ τὸ ν ̓ ἀναπτύξουν ἀποχρών τως τὴν ἰδίαν των ὑπεράσπισιν ; Ἡ δημοσιότης είναι τρό τσου τινὰ πλαγία καὶ ἀνεπαίσθητος ἔκκλησις τῶν δικα στικῶν ἀποφάσεων πρὸς τὴν κοινὴν γνώμην τῶν ἀκροατῶν, Όσοι θεαταί παραστέκονται εἰς τὸ ἀκροατήριον, γίνονται τόσοι δικασταὶ, κρίνοντες τὴν διαγωγὴν τοῦ κριτοῦ, καὶ σταθμίζοντες τοὺς λόγους του. Καὶ τὴν ἀδικία αν ἂν μελε τῇ εἰς τὸν νοῦν του, ὁ δικαστὴς τότε γίνεται ἐξ ἀνάγκης
δίκαιος.
Η μυστικότης είναι ἀληθινὸς σκώληξ τῆς τιμῆς τοῦ δικαστικού τάγματος. Ποίαν πίστιν ἠμποροῦν νὰ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι εἰς δικαστὰς κρύπτοντας τόσον ἐπιμελῶς τὰ ἔργα των; Ή μυστικότης εἶναι θυγάτηρ τοῦ ἐλατζώματος· ὁ ἄνθρωπος, φύσει φιλότιμοι, ἀγαπᾷ νὰ κάμῃ ἐπίδειξιν τῶν καλῶν του πράξεων, ὄχι νὰ τὰς περικαλύπτη εἰς τὸ σκότος. Μ ἕνα λόγον, ὅσον μυστικώτερα ὑπῆρξαν τὰ Δικαστήρια, τόσον μεγαλητέραν ἀποστροφὴν ἐπροκά λεσαν ἐναντίον των· ἡ ἱερὰ ἐξέτασις, τὸ συμβούλιον τῶν δέκα κατήσχυναν τὰς Κυβερνήσεις, αἵτινες τὰ ἐσύστησαν καὶ οἱ ἄνθρωποι ὑπέθεσαν εναντίον των πολὺ μεγαλήτερα καὶ περισσότερα εγκλήματα ἀφ ̓ ὅσα ἔπραξαν.
Η δημοσιότης γεννα μάλιστα καὶ τρέφει τὸ δημόσιον της δικαιοσύνης πνεῦμα. Ποῖος ἀγνοῶν τὴν γενομένην ἐν τῷ κρυτιῷ ἀδικίαν, ἀγανακτεῖ καὶ αὐτῇ. ; Καὶ πάλιν ποιος βλέπων ὀφθαλμοφανῶς ἀδικούμενον τὸν ὁμοιόν του, δὲν θέλει αἰσθανθῇ τὴν δικαίαν ἐμβρίμησιν, τὴν ὁποίαν ἡ φύσις ἔσπειρεν εἰς τὴν καρδίαν ἑκάστου κατὰ τῆς ἀδικία.; Τοιαῦτα συμπτώματα προμηνύουν μάλιστα τὰς αἰτ σίας τῶν ἐθνῶν προόδους τότε εὐτυχεῖ τῷ ὄντι ἡ ̓Επι κράτεια, καθώς παρετήρησεν ἕνας τῶν παλαιῶν σοφῶν, ὅταν ἕκαστος αἰσθάνεται την γενομένην εἰς τὸν συμπολίτης του ἀδικίαν, ὡς νὰ τὴν εἶχε πάθει ὁ ἴδιος.
Εἶναι ἀληθινὸν, ὅτι ὑπάρχουν και δίκαι, ὅπου ἡ δημο σιό της βλάπτει περισσότερον παρὰ ὠφελεῖ τοιαῦται εἶναι, ὅσαι ἐγγίζουν την σεμνότητα, και γίνονται σκάν δαλον τῆς κοινωνίας· ἀλλ ̓ οἱ νόμοι τὰς ἐπρόβλεψαν, καὶ ἐσυγχώρησαν τὴν μυστικότητα. Τούτων ὅμως ἐξαιρουμέν των, τις ἀνάγκη τοῦ σκότους διὰ τὴν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἐφαρμοσιν τοῦ νόμου; Ο ναός τῆς δικαιοσύνης ἔπρεπε νὰ εἶναι, εἰ δυνατὸν, ὅλος κρυστάλλινος, καὶ οἱ θύρας του νὰ μὴν κλείουν ποτέ.
================
δικαιοδοσίαν εἰς τοὺς δύο βαθμούς της. Ποιαν ὠφέλειαν ὑπόσχονται τρεῖς βαθμοὶ ἢ δύο ἐκκλήσεις ἢ νὰ ἀσφαλί σουν αρά γε περισσότερον τὰς ἀποφάσεις τῆς δικαιοσύ της ; Αλλ' ἀνίσως τυχὸν τὸ Πρωτόκλητον καὶ Εκκλητον Δικαστήριον ὁμογνωμήσουν, καὶ ἔπειτα τὸ ̓Ανώτατον και ταδικάσῃ καὶ τῶν δύο τὰς ἀποφάσεις, τότε ποίαν ἀσφά λειαν ἀπαντᾷ ἡ κοινή γνώμη; ποίαν πεποίθησιν εὑρίσκει τὸ νικημένον μέρος, ὅτι δὲν ἀδικήθη ; Εξ ἑνὸς μὲν μέρους ἔχει μείζονα τὸν ἀριθμὸν τῶν βαθμῶν καὶ τῶν δικαστῶν, ἐξ ἄλλου δὲ τὴν βαρύτητα αὐτῶν. Ποιος δύναται νὰ κρινῃ τὴν ὑπεροχὴν τῶν δύο τούτων πιθανοτήτων ;
![[blocks in formation]](https://books.google.com/books/content?id=FlpEAAAAcAAJ&output=text&pg=RA3-PA87&img=1&zoom=3&hl=en&q=%22+%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82+%22&cds=1&sig=ACfU3U1vPSIYECVp7NwubNqR0IKjeXa2vA&edge=0&edge=stretch&ci=59,349,432,186 "[blocks in formation]")
Ἀλλὰ ταῦτα δὲν εἶναι τὰ μόνα πλεονεκτήματα τοῦ δι πλοῦ δικαιοδοτικοῦ βαθμοῦ· εἶναι δίκαιον νὰ μετρήσωμεν καὶ τὰς βαρείας ζημίας του πολυτίμου καιροῦ καὶ τῶν ἐξόδων, τὰ ὁποῖα συνεπιφέρει μεθ ̓ ἑαυτῆς ἡ αὔξησις τῶν ἐκκλήσεων. Ας προσθέσωμεν ἀκόμη, ὅτι οἱ τρεῖς βαθμοί τοῦ προλαβόντος ὀργανισμοῦ ἐπεδέχοντο καὶ μίαν μετα ρύθμισιν ἕκαστος, καὶ ἑπομένως εγίνοντο ἕξ· ἀνίσως μά λιστα ἐπρόκυπτε καὶ προδικαστικὴ ὕλη, τότε ἀντὶ τριῶν βαθμῶν, εἴχομεν καθιερωμένους δώδεκα εἰς μίαν καὶ μός την ὑπόθεσιν.
Ταῦτα ἐκρατοῦσαν μετεώρους τοὺς δικαζομένους δι' ἔτη πολλά· ταῦτα ἐπροκάλεσαν πολλάκις δικαστικὰ μόνον ἔξο δα διπλᾶ καὶ τριπλᾶ ἀφ' ὅσον ἄξιζεν ἡ ἀδίκαστος εἰσέτι ὑπόθεσις· ταῦτα ἐγέννησαν τους βαρείς γεγγισμοὺς καὶ τὰ πικρὰ παράπονα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀντηχούσαν τὰ Δικα στήρια, καὶ ἐσάλευσαν ὑπὲρ τᾶ: ἄλλο τα θεμέλια τῆς παν ρελθοισης Κυβερνήσεως. Ταῦτα ἦτον ἱκανὰ νὰ προξενήσουν μεγάλην καὶ δικαιολογημένην ἀγανάκτησιν καὶ εἰς ἄλλα εθνη συνειθισμένα πρὸ αἰώνων εἰς τοὺς βραδεῖς τῆς διαδι κασίας τύπους· πῶς ἦτον λοιπὸν δυνατὸν νὰ μὴ φέρουν τὰ ἀποτελέσματα ταῦτα εἰς τὴν ̔Ελλάδα, ὅπου αἱ ἕξεις τῶν ἀνθρώπων δὲν ἐγνώριζαν εἰμὴ τὴν ἁπλῆν καὶ γοργὴν δικαιοσύνης, ἥτις ἀπεκρατοῦσε πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως;
Δὲν συνεισέφεραν ὀλίγον εἰς τοῦτο καὶ αἱ δύο Διαδικα σίαι, ἦτε Εγκληματικὴ καὶ ἡ Πολιτική, τῶν ὁποίων αἱ διατάξεις ἦτον συνταγμέναι μὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, καὶ ἀπε βλεπαν εἰς τὸν αὐτὸν σκοπό». Φέρει ἀκόμη ἀπορίαν, πῶς ἡ τότε Κυβέρνησις ἐνόμισε δίκαιον ἢ καὶ εὐλογοφανὲς τὰ εἰσάξῃ εἰς τὰ Δικαστήρια ὡς νόμους καθεστῶτας τα προ χειρα καὶ εἰσέτι ἀσυζήτητα ἐκεῖνα ἔργα· τὸ πολὺ ἠμπο ροῦσε μόνον νὰ τὰ ἐμπιστευτῇ εἰς τὰς δικαστικὰς ἀρχὰς ὡς δοκίμια, τῶν ὁποίων ὁ καιρὸς ἐδύνατο ἴσως νὰ δείξῃ τὴν χρῆσιν ὠφέλιμον καὶ σύμφωνον μὲ τὸ πνεῦμα τῆς τα αλικής δικαιοσύνης· ἓν ἀπὸ τὰ δύο, ἢ τὰ ἐνόμιζε δίκαια και ὠφέλιμα, καὶ τότε ἔπρεπε νὰ τὰ καθιερώσῃ ὡς τὸν δικαι στικὸν ὀργανισμὸν διὰ τῆς συμπράξεως τῆς Γερουσίας, ἢ ἐπειδὴ δὲν ἐπροκάλεσε καὶ αὐτῆς τὴν συναίνεσιν, δὲν
θεωρῇ εἰμὴ ὡς ἁπλὰ δοκίμια, παραδεδομένα εἰς τὴν κρίσιν τῶν δικαστικῶν ἀρχῶν· ἀλλὰ πρὸς τί νὰ ξαίναμεν τὰς πληγὰς ἐκείνας, τὰς ὁποίας ὁ χρόνος ἀρχίζει να ό συνουλόνῃ; Ας σύρωμεν ἐπὶ τοῦ παρελθόντος τὸ κάλυμμα τῆς εὐπρεπείας, περιοριζόμενοι εἰς τοῦ παρόντος τὴν ἀνόρ θωσιν.
Ἡ σύνθεσις τῶν Δικαστηρίων δὲν φέρει ολιγωτέρας δυσ κολίας καὶ ἀμφισβητήσεις. Ποῖον τῶν δύο συστημάτων εξ ναι καὶ δικαιότερον καὶ συμφορώτερον; Οἱ ὁρκωτοί κριταί, ἢ οἱ τακτικοὶ δικασταί, Τοῦτο τὸ ζήτημα διαιρεῖ πρὸ πολλοῦ τοὺς ἀνθρώπους· ἐκεῖνοι μὲν φαίνονται νὰ εὐχαριστοῦν καὶ νὰ ἀναπαύουν τὸ μέγιστον μέρος αὐτῶν· ὅμως ἐπίσημοι νο μοδιδάσκαλοι, γεννήματα καὶ θρέμματα τοῦ τόπου, ὅπου τὸ ὁρκωτὸν σύστημα εἶναι γιὰ εἴπω οὕτως) αὐτοχθονικὸν φυ τὸν, ἀπέδειξαν, ὅτι περιέχει ἐν ἑαυτῷ ἐλατώματα ἔμφυ τα. Κατ' αὐτοὺς, οἱ ὑπέρμετροι ἔπαινοι, τοὺς ὁποίους ξέ νοι ἀκορέστως ἐπεσώρευσαν ὑπὲρ αὐτοῦ, εἶναι πολλάκις σαρκασμοί καὶ κατακρίσεις τοῦ ἐπιχωρίον αὑτῶν δικαστι κοῦ ὀργανισμοῦ· εἶναι μᾶλλον ἀποτέλεσμα συγκρίσεως τῶν δύο συστημάτων, παρὰ κρίσις ἀπόλυτος.
વર્ષ
Ἡ συγκέρασις τῶν συστημάτων τούτων μὲ φαίνεται προ σφυεστέρα καὶ συμβιβαζομένη καλήτερα μὲ τὰς χρείας μας. Διὰ τοῦτο ἀπὸ τοὺς δικαστὰς τῶν Πρωτοκλήτων μόν νος ὁ Πρόεδρος διορίζεται ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν· οἱ δὲ λογο ποὶ ἐκλέγονται ἀπὸ τοὺς πολίτας· αἱ Εἰρηνοδικίαι μάλιστα, ολοσχερῶς εἰς τὴν ἰδίαν του ἐκλογήν. αἵτινες εἶναι ὁ ἐπιούσιος ἄρτος τοῦ λαοῦ, παραλείπονται
Ἡ πεῖρα ὅλων τῶν αἰώνων ἀπέδειξεν, ὅτι ὁ λαὸς ἠξεύρει νὰ ἐκλέγῃ καλήτερα τὰς ἀρχάς του. Τί δικαιότερον λοιπὸν παρὰ νὰ τοῦ παραχωρηθῇ τοῦτο τὸ δικαίωμα διὰ τὰς εἰ άπαξ εἰς τὰς ἐκλογάς του. Τότε θέλει ζημιωθῆ αἰσθητῶς κείας τον ὑποθέσεις; Αλλ ̓ ἂς ὑποθέσωμεν, ὅτι ἐλανθάσθη εἰς τὰ ἴδια καὶ ἄμεσα συμφέροντά του· τοῦτο θέλει τὸν ἐξυπνίσει, καὶ τὸν κρατήσει ἄγρυπνον διὰ τὰς μελλούσας ἐκλογάς· διὰ τούτου ἀνοίγεται τρόπον τινὰ εἰς τοὺς πολί τας σχολείον τακτικῶν καὶ φρονίμων ἐκλογών.
Κρίνω περιτζὸν νὰ ὁμιλήτω περὶ τῶν ὀνομασθέντων ἐξαι· ρετικῶν Δικαστηρίων, τὰ ὁποῖα ἦταν εἰδικαὶ ἐπιτροπαίο δὲν εὐχαριστεῖτο μάλιστα ἡ ἐξουσία νὰ ἦναι μέρος καὶ δι καστής· ἀπαιτοῦσεν ἀκόμη να διορίζη προσωπικὸν Δικα στήριον έναντ ο ἑκάστου θύματος, ότ ὁποῖον ἀπεφάσιζε νὰ καταδιώξῃ ἐγκληματικῶς.
Δὲν κρίνω ὀλιγώτερον περιτθὸν νὰ προσθέσω, ὅτι ἀποδί δεται πάλιν εἰς τὰ Δικαστήρια ἡ ἀνεξαρτησία, ἥτις πρέσ πει νὰ ἦναι αχώριστος σύντροφός των. Χωρὶς αὐτὴν ἡ δικαιοσύνη καταντᾷ αἰχμάλωτος τῆς πολιτικῆς, ἢ μᾶλλον τῆς ἐξουσίας· τότε ἡ τιμὴ, ἡ ζωὴ, ἡ ἐλευθερία, καὶ ἡ περιουσία ἑκάστου μένει ἐκθεμένη εἰς τὴν διάκρισιν αὐτῆς τότε κρατοῦσα ὅλους τοὺς πολίτας μετεώρους, τοὺς μὲν διὰ τοῦ φόβου, τοὺς δὲ διὰ τῆς ἐλτσίδος, ἐξ ἑνὸς μὲν μέρους σκάπτει τὸν λάκκον τῶν ἐθνικῶν ἐλευθεριῶν, ἐξ ἄλλον δὲ προκαλεῖ τοὺς γογγυσμούς, καὶ τέλος τὴν ἀπείθειαν τότε οι πολιτικοί σπασμοί πρόδρομοι τῆς ἀναρχίας, προμηνύουν τὴν λύσιν τῶν τῆς κοινωνία, δεσμῶν.
Εν Ναυπλίῳ, τὴν 31 Μαΐου 1832.
ὁ ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης Γραμματεύς Ι. ΚΑΟΠΑΡΗΣ.
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ.
Θεωροῦντες, ὅτι ἡ τετάρτη ἐν ἄργει Συνέλευσις διέταξε ῥητῶς νὰ διατηρηθῇ ἡ δικαστικὴ τάξις, ὅπως ἦτον ἤδη κανονισμένη, καὶ δὲν ἐσυγχώρησεν εἰμὴ προσθήκην ἁπλῶν τροπολογιῶν τοῦ παραδεδεγμένου συστήματος"
Θεωροῦντες, ὅτι ὁ μετέπειτα γενόμενος δικαστικός όρο γανισμὸς ἀντὶ τροπολογιών περιέχει μεταβολὰς καὶ ἀλλοιώσεις ἐναντίας πολλῶν διατάξεων τῆς δικαστικῆς ἐκείνης τάξεως
Θεωροῦντες, ὅτι ὁ νεώτερος ὀργανισμὸς ἔφερε βαρεῖς γογ χυσμοὺς καὶ πικρὰ παράπονα, καὶ ἡ πεῖρα ἀπέδειξε προφανῶς, ὅτι εἶναι ἀσυμβίβαστος μὲ τὰς χρείας τοῦ ἔθνους· Σκεπτόμενοι, ὅτι καὶ ὁ νόμος καὶ τὰ πράγματα απαι τοῦσιν ἐξ ἀνάγκης τὴν μεταῤῥύθμισιν τοῦ δικαστικοῦ ὀρο γανισμοῦ·
Διὰ ταῦτα ἀκούσαντες καὶ τὴν γνώμην τῆς Γερουσίας, ψηφίζομεν τὰ ἑξῆς.
Γενικαί Διατάξεις,
Άρθρον 1. Τὰ τακτικὰ Δικαστήρια περιλαμβάνουν· τὴν πολιτικὴν, ἐμπορικὴν, καὶ ἐγκληματικὴν δικαιοσύνην. Τὰ στρατιωτικὰ ἐγκλήματα ὑπάγονται εἰς τὰ πολεμικά συμβούλια.
2. Η σύνθεσις, ἡ ἁρμοδιότης, καὶ ἡ δικαιοδοσία ἑκά στου των τακτικών Δικαστηρίων κανονίζονται ἀπὸ τὸ παμὲν ψήφισμα.
3. Τὰ μέρη εἶναι ἐλεύθερα, ἂν συμφωνήσουν, νὰ ὑποβάλ λουν τὰς πολιτικάς, καὶ ἐμπορικας διαφοράς των εἰς αἱρετοὺς κριτάς.
4. Δὲν ὑπάρχουν εἰμὴ δύο βαθμοὶ δικαιοδοσίας. 5. Τὰ Δικαστήρια κρίνουν δημοσίως.
Εξαιροῦνται ὅσαι ὑποθέσεις ἐγγίζουν τὴν σεμνότητα. 6. Τὰ ἐξαιρετικὰ καὶ εἰδικὰ Δικαστήρια καταργοῦνται. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ.
Περὶ τῶν Πολιτικῶν και Εμπορικῶν Δικαστηρίων.
Έτους Α ́
ΣΑΒΒΑΤΩ, - ΕΝ ΝΑΥΠΛΙΩΙ,
ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ.
Εσία, Φοίνικες 36.
Εξαμηνιαία
Τριμηνιαία.
. 9.
Αἱ συνδρομαὶ γίνονται, ἐνταῦθα μὲν ἐν τῷ Γραφείο τῆς Ἐφημερίδος, εἰς ὅλα δὲ τὰ λοιπὰ μέρη τοῦ Κρά. τους, παρὰ τοῖς Ἐπιστάταις τοῦ Ταχυδρομείου.
ΕΘΝΙΚΗ
ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ.
Εκ Ναυπλίου, 11 Ιουνίου:
Άσμενοι διαγγέλλομεν εἰς τὸ κοινὸν ὅτι σήμερον συνε προτήθη τέλος πάντων ή πρώτη προοιμιακή συνεδρίασις τῶν ἐν ἄργει συνηγμένων πληρεξουσίων, καθ ̓ ἣν ἐξελέχθη. ἡ περὶ τῶν πληρεξουσίων ἐγγράφων ἐξεταστικὴ ἐπιτροπὴ, καὶ μετ ̓ ὀλίγας ἡμέρας ἐλπίζομεν ὅτι θέλει γένη ἡ ἔναρ ξῆς καὶ τῶν τακτικῶν συνεδριάσεων τοῦ παρόντος ἐθνικοῦ συλλόγου. Σπεύδομεν δὲ νὰ ἐκδώσωμεν τὴν σημερινὴν πρᾶξιν, καθὼς θέλομεν ἐξακολουθήσει νὰ ἐκδίδωμεν ἐγκαίρως καὶ κατὰ τάξιν καὶ τὰς ἑπομένας.
Δὲν ἀμφιβάλλομεν ὅτι οἱ εἰσέτι λείποντες πληρεξούσισι θέλουν ἐνθυμηθῆ τώρα μάλιστα ἢ ἄλλοτε ὅτι ἀναδέχονται μεγίστην εὐθύνην ὡς πρὸς τοὺς ἀποστείλαντας αὐτοὺς λαούς, βραδύνοντες, νὰ ἔλθωσιν εἰς τὸν προσδιορισθέντα τόπον. ΣΥΝ ΘΕΩΙ ΑΓΙΩ
4. Προκαταρκτική Συνεδρίασις τῆς Επαναληφθεί σης Δ ́ τῶν Ελλήνων Εθνι κῆς. Συνελεύσεως.
Τὴν 11 Ιουνίου 1832, ἡμέραν Σάββατον.
• Συνελθόντες οἱ παρόντες Πληρεξούσιοι τῶν διαφόρων ἐπαρχιῶν τοῦ Κράτους, τῶν ὁποίων αἱ ὑπογραφαὶ ἔπονται, κα τεμετρήθησαν, καὶ παρατηρήσαντες, ὅτι εἶναι ὁ ἀπαι τούμενος ἀριθμὸς διὰ τὴν ἔναρξιν τῶν προκαταρκτικών πράξεων, ἔκριναν ὁμοφώνως ν ̓ ἀρχίσωσι τὴν ἁ προκαταρ κτικὴν συνεδρίασιν.
2. Εξελέχθη Πρόεδρος τῆς ἡμέρας ὁ Κ. Π. Νοταρᾶς, ὡς γεροντότερος, καὶ Γραμματεὺς ὁ Κ. Β. Χρυσοβέργης.
3. Επροβλήθη περί συστάσεως τῆς ἐπὶ τῶν ἐφοδιαστι· κῶν ἐγγράφων τῶν Πληρεξουσίων Εξεταστικῆς Ἐπιτροπῆς, καὶ ἐνεκρίθη νὰ συστηθῇ ἀπὸ ἕνδεκα μέλη ἐξ ἀδιαφιλονεικήτων Πληρεξουσίων, τῶν ὁποίων τὰ πληρεξούσια ἔγγραφα νὰ ἐπεξεργασθώσιν ἀπὸ τὸ ὅλον τῶν παρόντων Πληρεξου
σίων.
4. Επροβλήθησαν μέλη τῆς Επιτροπῆς οἱ Κ. Αναστά σιος Μαυρομιχάλης, Δ. Μελετόπουλος, Ρήγας Παλαμίδης, Δ. Κρεστενίτης, Α. Α. Λοιδορίκης, Γ. Λέλης, Ν. Καλογες ρόπουλος, Γ. Πετρόπουλος, Δ. Κριεζής, Π. Ταταράκης καὶ Σ. Αντωνιάδης, καὶ ἐνεκρίθησαν.
5. Επαρουσιάσθησαν καὶ ἐπεξεργάσθησαν τὰ ἔγγραφα τῶν διορισθέντων εἰς τὴν ̓Επιτροπην μελῶν, ἐκτὸς τῶν τοῦ Κ. Δ. Μελετοπούλου, και Γ. Πετροπούλου, τὰ ὁποῖα ἔμειναν νὰ παρουσιάσουν εἰς ἄλλην συνεδρίασιν καὶ εὗρε θεντα ἐν καλὴ τάξει ἐπεκυρώθησαν. Τὰ δὲ πληρεξούσια τῶν Κ. Γ. μέλη, καὶ Π. Γαταράκη ἐπεξεργάσθησαν, καὶ ἐνεκρί
ΕΦΗΜΕΡΙΣ.
θησαν καθ ̓ ὅσον ἀφορῶσιν αὐτοὺς, καθ ̓ ὅσον δὲ τοὺς συμπλη ρεξουσίους των, θέλουσι παραπεμφθῆ εἰς τὴν ̓Επιτροπὴν διὰ νὰ τὰ ἐπεξεργασθῇ κατὰ τὰς ὁδηγίας της.
6. Εγένετο λόγος περὶ τῶν ὁδηγιῶν, τὰς ὁποίας ὀφεί λει ἡ Ἐπιτροπὴ ν ̓ ἀκολουθῆ εἰς τὴν ἐπεξεργασίαν τῶν ἐγο γράφων, καὶ ἐνεκρίθησαν ὁμοφώνως αἱ ἑξῆς·
Α. Η Επιτροπή θέλει ἔχει βάσιν εἰς τὰς ἐπεξεργασίας της, τὴν κυριαρχίαν τοῦ λαοῦ, τον περὶ ἐκλογῆς τῶν παραστατῶν νόμον, καὶ τοὺς περὶ τύπων τῶν ἐκλογῶν ὑπάρχον τας κανονισμούς.
Β ́. Εἰς τὰς διαφιλονικουμένας ἐκλογάς, στηριζομένη εἰς τὴν κυριαρχίαν τοῦ λαοῦ, θέλει λαμβάνει ὑπ' ὄψιν ἐξ ἑνος μέρους τὴν νομιμότητα, καὶ ἐξ ἑτέρου τὴν πλειοψηφίαν.
Γ ́. Θέλει δέχεσθαι καὶ ἐπεξεργάζεσθαι τα πληρεξούσια τῶν λαῶν, ὅσοι ἔλαβον τὸ δικαίωμα νὰ ἀποστέλλουν πληρεξουσίους εἰς τας παρελθούσας Εθνικὰς Συνελεύσεις· κάθε δὲ καινοτομίαν, ἥτις ἤθελε παρουσιασθῆ εἰς αὐτὴν, θέλει τὴν καθυποβάλει εἰς τὴν Συνέλευσιν αὐτὴν ὁμοῦ μὲ τὴν γνώμην της.
Δ. ὅσοι τῶν Πληρεξουσίων νομίζουν ὅτι ἠδικήθησαν ἀπὸ τὴν ̓Επιτροπὴν, ἔχουν τὸ δικαίωμα να αναφέρωνται εἰς τὴν Συνέλευσιν.
Ανατίθεται εἰς τὴν ̓Επιτροπὴν νὰ ἐκλέξῃ τὸν Γραμμα τέα της.
Η Επιτροπὴ εἶναι πλήρης, ὅταν εἶναι παρόντα τὰ δύο τρίτα, ἤτοι τὰ ὀκτὼ μέλη.
(ἔπονται αἱ ὑπογραφαὶ τὸν ἀριθμὸν 155.)
Αἱ χρεῖαι τοῦ λαοῦ, καὶ ὁ νόμος αὐτὸς ἀπαιτοῦσαν ἐξ ἀνάγκης πρὸ χρόνου πολλοῦ τὴν μεταῤῥύθμισιν τοῦ ὀργανι σμοῦ τῶν Δικαστηρίων. Ο Γραμματεὺς τῆς Δικαιοσύνης, αἰσθανόμενος καὶ τὸ ἓν καὶ τὸ ἄλλο, ἐπαρουσίασε πρὸς τὴν Κυβέρνησιν τὸ ἑπόμενον μεταῤῥυθμιστικὸν περὶ τούτου σχέ. διον. Η Διοικητική Επιτροπή, θέλουσα νὰ εὐχαριστήσῃ τὰς ἀναποφεύκτους ἀνάγκας τοῦ ἔθνους, καὶ τὴν θέλησιν τοῦ νόμου, παρεδέχθη τὴν μεταρρύθμισιν ταύτην. Πρὸ δε καπέντε περίπου ἡμερῶν διηγγέλθη πρὸς τὴν Γερουσίαν τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος μεταῤῥυθμιστικὸν σχέδιον.
Εἰς αὐτὴν ἐναπόκειται νὰ εὐχαριστήσῃ καὶ ἀναπαύσῃ τὰς κοινὰς χρείας. Μέγα πλῆθος ὑποθέσεων εἶναι ἐκκρεμές ἐνώπιον τῶν Δικαστηρίων, καὶ περιμένουν πολλαὶ ἐξ αὐτῶν ὁλόκληρα ἔτη τὴν ἀπόφασιν τῆς Δικαιοσύνης. Τόσα μεσέγγυα, θεμένα πρὸ καιροῦ, νεκρόνουν ὅσας ὠφελείας ὁ νόμος ἀποδί δει εἰς τὴν ἰδιοκτησίαν ἑκάστου. Τὰ συναλλάγματα τῶν που λιτῶν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀργίας τῆς τακτικῆς Δικαιοσύνης, δια κόπτονται καθ ̓ ἡμέραν, καὶ φέρουν τὴν πλέον αἰσθητὴν ζημίαν
εἰς τὴν κοινωνίαν. Τόσοι φυλακωμένοι στενάζουν εἰς τὰ δεσμὰ, καὶ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν φυλακῶν βοῶσι, ζητοῦντες δια καιοσύνην. ἀποροῦμεν, πῶς ἡ Γερουσία ἐβράδυνε τόσον νὰ θεραπεύση τὰς τόσον κατεπειγούσας καὶ ἀναγκαιοτάτας χροίας τοῦ λαοῦ καὶ τῆς Κυβερνήσεως;
ἕπεται τὸ σχέδιον τῆς ἀναποφεύκτου μεταῤῥυθμίσεως τῶν Δικαστηρίων προηγεῖται δὲ αὐτοῦ ἡ ἀναφορὰ τοῦ Γραμμα τέως της Δικαιοσύνης, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκθέτει πρὸς τὴν Κυβέρνησιν τοὺς λόγους και τὰς αἰτίας, αἱ ὁποῖαι ἐπροκάλε σαν ἐξ ἀνάγκης τὴν μεταῤῥύθμισιν ταύτην. Εἶχεν ἴσως καὶ ἄλλους λόγους ὄχι ὀλιγώτερον ἰσχυρούς, οἱ ὁποῖοι παρεσιων πήθησαν διὰ τὴν ἀπαιτουμένην εἰς τὰς ἐπισήμους ἀναφορὰς εὐπρέπειαν.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ Σ. ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ.
Κύριοι,
Ἡ δικαιοσύνη εἶναι ὁ πρῶτος καὶ κυριώτερος σκοπὸς τῆς κοινωνίας. Οἱ ἄνθρωπος παραιτοῦντες τὸν ἄγριον βίον, ἐθυ σίασαν μέρος τῆς ἐλευθερίας των καὶ τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν, ὅσα εἶχαν εἰς τὴν ἐξουσίαν των, διὰ νὰ τὰ προσφέρουν εἰς χρῆσιν καὶ ὑποστήριξιν της πολιτικής συντροφίας των. Πρὸς τί ἡ θυσία αὕτη; Διὰ νὰ ἀσφαλίσουν ἀναμφιβόλως εἰς βάσεις ἰσχυρωτέρας καὶ βεβαιοτέρας τὰ λοιπὰ μέρη τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων, τὰ ὁποῖα ἐφύλαξαν εἰς ἰδι' αν των χρῆσιν.
Τὰ Δικαστήρια, ὄργανα τῆς δικαιοσύνης, εἶναι τὸ ἀσβαλέστερον παλλάδιον τῆς περιουσίας, της ζωής, της τιμής καὶ τῆς ἐλευθερίως τῶν πολιτῶν· ἀλλ ̓ ὅσον αἱ ἀσφάλειαι, τὰς ὁποίας ὁ νόμος ἀπονέμει εἰς αὐτὰ δι ̓ ὄφελος ἑκάστου, εἶναι πολύτιμοι, τόσον ὁ ὀργανισμός των γίνεται ἀνώμα. λος καὶ δυσκατόρθωτος. Πολλὰ τῶν εὐνομουμένων ἐθνῶν καυχῶνται μὲν εὐλόγως διὰ τὰ ἀθάνατα τῆς νομοθεσίας μνημεῖα, τὰ ὁποῖα πολλῶν αἰώνων πεῖρα καὶ φῶτα ἀφθό νως συρρεύσαντα ἀνήγειραν ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν, ἀλλὰ διὰ τὸν δικαστικόν των ὀργανισμὸν παραπονοῦνται ἀκόμη ὄχι χωρὶς δικαίαν αἰτίαν.
Τί πρέπει νὰ φρονήσωμεν πλέον διὰ τὰ περὶ τούτου ἴδια ἡμῶν ἔργα, ὅταν εἰσέτι δὲν μετρῶμεν ὑπὲρ τὰ τρία ἔτη, ἀφοῦ, ἀποκλεισθέντος τοῦ ναοῦ τοῦ Ἰανοῦ, ἀνοίχθη καὶ τῆς δικαιοσύνης ὁ δρόμος; Εἶναι ἀληθινὸν, ὅτι τίποτε δὲν μᾶς ἐμποδίζει νὰ ὠφελη ῶμεν ἀπὸ τοὺς καρποὺς τῶν σοφῶν διδασκαλιῶν καὶ τῆς φρονί μου πείρας τῶν ξένων ἐθνῶν· ὅμως καὶ αὐτοὺς εἶναι ἀνάγκη νὰ τοὺς συμβιβάζωμεν προβλεπτικῶς μὲ τὰς ἠθικὰς καὶ φυσικὰς χρείας καὶ ἰδιίτητας τοῦ τόπου, ὅπου θέλομεν νὰ τοὺς ἐφαρμόσωμεν· ἀλ λεως γίνονται ἐπικίνδυνοι, καὶ ἀντὶ τῆς προσδοκωμένης ὠφελείας, δύνανται νὰ φέρουν βλάβην περισσοτέραν.
- Η προσφυὴς ἐφαρμογὴ δὲν εἶναι βεβαια οὔτε τόσον ὁ μαλὸν, οὔ ε τόσον ὀλίγον καιροῦ ἔργον· κυρίως εἶναι γέννης μα τῆς πολυμόχθου πείρας. Αναμφιβόλως, ἂν αὕτη δὲν εἶ ναι τυφλή, ὡς πολλοὶ τὴν ὠνόμασαν, ὅμως τὰ βήματά της εἶναι πάντοτε βραδέα, καὶ πολλάκις διακόπτονται ἀπὸ ἀπροσδοκήτους εναντιότητας.
Ἐπὶ τοῦ προκειμένου οργανισμοῦ κύριον σκοπὸν ἔθεσα, Κύριοι, νὰ συμβουλευθῶ τὰς δύο ταύτας πηγὰς, καὶ ἐξ ἑνὸς μὲν μέρους να ὠφεληθῶ, ὅσον ἦτον δυνατὸν, ἀπὸ τὰ φῶτα, τὰ ὁποῖα χορηγεῖ ἡ ἐπιστήμη τοῦ δικαίου, ἐξ ἄλ λου δὲ νὰ τὰ συγκεράσω μὲ τὰς ἐπιτοπίους χρείας καὶ ἕξεις. Επειδὴ ἡ ἔκθεσις ὅλων τῶν λεπτομερειῶν εἶναι πολλὰ μακρά, περιορίζομαι εἰς ὀλίγα τῶν κυριωτέρων αντικειμένων.
Τὸ παρὸν σχέδιον ἐπαναφέρει την δημοσιότητα, τὴν ὁποίαν ἀναιτίως ὁ προλαβὼν ὀργανισμὸς εἶχεν ἀφαιρέσει ἀπὸ τὰ Δικαστήρια· ἡ δημοσιότης, Κύριοι, ἐλεγίσθη εὐ λίγως ψυχὴ τῆς δικαιοσύνης, καὶ δὲν ἀναγκαιοῖ ὀλιγώτες ρον εἰς τὰ μέρη παρὰ εἰς τοὺς δικαστάς· εἶναι κέντρον πρὸς τὰ καλὰ, κ ̓ ἐνταυτῷ χαλινὸς τῶν ἐλατωμάτων τοῦ κριτοῦ. Γίνεται τῷ ὄντι κέντρον, διότι ἐξ ἑνὸς μὲν μέρους τὸ πολύμοχθον δικαστικὸν στάδιον εἶναι σπαρμένον μὲ ἀκάνθας καὶ τριβόλους, ἐξ ἄλλον δὲ μιᾶς ἡμέρας ῥαθυμία καταντῇ πολλάκις θρίαμβος τῆς ἀδικίας, καὶ παράτασις βασάνων κοινοῦ, τὸ ὁποῖον εὐλόγως ἠμποροῦμεν νὰ ὀνομάσωμεν "Αρτῆς ἀθωότητος. Χωρὶς τὴν πολυόμματον ἀγρυπνίαν τοῦ γον ἀκοίμητον τῶν δικαστῶν, ποῖος μᾶς ἐγγυᾶται διὰ τὴν ἄοκνον ἐπιμέλειάν των;
Εἶναι καὶ χαλικὸς αὐτῶν, διότι ποῖος δικαστὴς, φύσει εὐερέθιστος, ἢ ἀνυπόμονος, ἔχων τόσους θεατὰς ἐνώπιόν του, δὲν θέλει κρατήσει τὰς ὁρμάς του, ἱκανὰς νὰ δειλιάσουν ἢ νὰ περιστείλουν τὰ μέρη ἀπὸ τὸ ν ̓ ἀναπτύξουν ἀποχρών τως τὴν ἰδίαν των ὑπεράσπισιν ; Ἡ δημοσιότης είναι τρό τσου τινὰ πλαγία καὶ ἀνεπαίσθητος ἔκκλησις τῶν δικα στικῶν ἀποφάσεων πρὸς τὴν κοινὴν γνώμην τῶν ἀκροατῶν, Όσοι θεαταί παραστέκονται εἰς τὸ ἀκροατήριον, γίνονται τόσοι δικασταὶ, κρίνοντες τὴν διαγωγὴν τοῦ κριτοῦ, καὶ σταθμίζοντες τοὺς λόγους του. Καὶ τὴν ἀδικία αν ἂν μελε τῇ εἰς τὸν νοῦν του, ὁ δικαστὴς τότε γίνεται ἐξ ἀνάγκης
δίκαιος.
Η μυστικότης είναι ἀληθινὸς σκώληξ τῆς τιμῆς τοῦ δικαστικού τάγματος. Ποίαν πίστιν ἠμποροῦν νὰ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι εἰς δικαστὰς κρύπτοντας τόσον ἐπιμελῶς τὰ ἔργα των; Ή μυστικότης εἶναι θυγάτηρ τοῦ ἐλατζώματος· ὁ ἄνθρωπος, φύσει φιλότιμοι, ἀγαπᾷ νὰ κάμῃ ἐπίδειξιν τῶν καλῶν του πράξεων, ὄχι νὰ τὰς περικαλύπτη εἰς τὸ σκότος. Μ ἕνα λόγον, ὅσον μυστικώτερα ὑπῆρξαν τὰ Δικαστήρια, τόσον μεγαλητέραν ἀποστροφὴν ἐπροκά λεσαν ἐναντίον των· ἡ ἱερὰ ἐξέτασις, τὸ συμβούλιον τῶν δέκα κατήσχυναν τὰς Κυβερνήσεις, αἵτινες τὰ ἐσύστησαν καὶ οἱ ἄνθρωποι ὑπέθεσαν εναντίον των πολὺ μεγαλήτερα καὶ περισσότερα εγκλήματα ἀφ ̓ ὅσα ἔπραξαν.
Η δημοσιότης γεννα μάλιστα καὶ τρέφει τὸ δημόσιον της δικαιοσύνης πνεῦμα. Ποῖος ἀγνοῶν τὴν γενομένην ἐν τῷ κρυτιῷ ἀδικίαν, ἀγανακτεῖ καὶ αὐτῇ. ; Καὶ πάλιν ποιος βλέπων ὀφθαλμοφανῶς ἀδικούμενον τὸν ὁμοιόν του, δὲν θέλει αἰσθανθῇ τὴν δικαίαν ἐμβρίμησιν, τὴν ὁποίαν ἡ φύσις ἔσπειρεν εἰς τὴν καρδίαν ἑκάστου κατὰ τῆς ἀδικία.; Τοιαῦτα συμπτώματα προμηνύουν μάλιστα τὰς αἰτ σίας τῶν ἐθνῶν προόδους τότε εὐτυχεῖ τῷ ὄντι ἡ ̓Επι κράτεια, καθώς παρετήρησεν ἕνας τῶν παλαιῶν σοφῶν, ὅταν ἕκαστος αἰσθάνεται την γενομένην εἰς τὸν συμπολίτης του ἀδικίαν, ὡς νὰ τὴν εἶχε πάθει ὁ ἴδιος.
Εἶναι ἀληθινὸν, ὅτι ὑπάρχουν και δίκαι, ὅπου ἡ δημο σιό της βλάπτει περισσότερον παρὰ ὠφελεῖ τοιαῦται εἶναι, ὅσαι ἐγγίζουν την σεμνότητα, και γίνονται σκάν δαλον τῆς κοινωνίας· ἀλλ ̓ οἱ νόμοι τὰς ἐπρόβλεψαν, καὶ ἐσυγχώρησαν τὴν μυστικότητα. Τούτων ὅμως ἐξαιρουμέν των, τις ἀνάγκη τοῦ σκότους διὰ τὴν εὕρεσιν τῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἐφαρμοσιν τοῦ νόμου; Ο ναός τῆς δικαιοσύνης ἔπρεπε νὰ εἶναι, εἰ δυνατὸν, ὅλος κρυστάλλινος, καὶ οἱ θύρας του νὰ μὴν κλείουν ποτέ.
================
δικαιοδοσίαν εἰς τοὺς δύο βαθμούς της. Ποιαν ὠφέλειαν ὑπόσχονται τρεῖς βαθμοὶ ἢ δύο ἐκκλήσεις ἢ νὰ ἀσφαλί σουν αρά γε περισσότερον τὰς ἀποφάσεις τῆς δικαιοσύ της ; Αλλ' ἀνίσως τυχὸν τὸ Πρωτόκλητον καὶ Εκκλητον Δικαστήριον ὁμογνωμήσουν, καὶ ἔπειτα τὸ ̓Ανώτατον και ταδικάσῃ καὶ τῶν δύο τὰς ἀποφάσεις, τότε ποίαν ἀσφά λειαν ἀπαντᾷ ἡ κοινή γνώμη; ποίαν πεποίθησιν εὑρίσκει τὸ νικημένον μέρος, ὅτι δὲν ἀδικήθη ; Εξ ἑνὸς μὲν μέρους ἔχει μείζονα τὸν ἀριθμὸν τῶν βαθμῶν καὶ τῶν δικαστῶν, ἐξ ἄλλου δὲ τὴν βαρύτητα αὐτῶν. Ποιος δύναται νὰ κρινῃ τὴν ὑπεροχὴν τῶν δύο τούτων πιθανοτήτων ;
Ἀλλὰ ταῦτα δὲν εἶναι τὰ μόνα πλεονεκτήματα τοῦ δι πλοῦ δικαιοδοτικοῦ βαθμοῦ· εἶναι δίκαιον νὰ μετρήσωμεν καὶ τὰς βαρείας ζημίας του πολυτίμου καιροῦ καὶ τῶν ἐξόδων, τὰ ὁποῖα συνεπιφέρει μεθ ̓ ἑαυτῆς ἡ αὔξησις τῶν ἐκκλήσεων. Ας προσθέσωμεν ἀκόμη, ὅτι οἱ τρεῖς βαθμοί τοῦ προλαβόντος ὀργανισμοῦ ἐπεδέχοντο καὶ μίαν μετα ρύθμισιν ἕκαστος, καὶ ἑπομένως εγίνοντο ἕξ· ἀνίσως μά λιστα ἐπρόκυπτε καὶ προδικαστικὴ ὕλη, τότε ἀντὶ τριῶν βαθμῶν, εἴχομεν καθιερωμένους δώδεκα εἰς μίαν καὶ μός την ὑπόθεσιν.
Ταῦτα ἐκρατοῦσαν μετεώρους τοὺς δικαζομένους δι' ἔτη πολλά· ταῦτα ἐπροκάλεσαν πολλάκις δικαστικὰ μόνον ἔξο δα διπλᾶ καὶ τριπλᾶ ἀφ' ὅσον ἄξιζεν ἡ ἀδίκαστος εἰσέτι ὑπόθεσις· ταῦτα ἐγέννησαν τους βαρείς γεγγισμοὺς καὶ τὰ πικρὰ παράπονα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀντηχούσαν τὰ Δικα στήρια, καὶ ἐσάλευσαν ὑπὲρ τᾶ: ἄλλο τα θεμέλια τῆς παν ρελθοισης Κυβερνήσεως. Ταῦτα ἦτον ἱκανὰ νὰ προξενήσουν μεγάλην καὶ δικαιολογημένην ἀγανάκτησιν καὶ εἰς ἄλλα εθνη συνειθισμένα πρὸ αἰώνων εἰς τοὺς βραδεῖς τῆς διαδι κασίας τύπους· πῶς ἦτον λοιπὸν δυνατὸν νὰ μὴ φέρουν τὰ ἀποτελέσματα ταῦτα εἰς τὴν ̔Ελλάδα, ὅπου αἱ ἕξεις τῶν ἀνθρώπων δὲν ἐγνώριζαν εἰμὴ τὴν ἁπλῆν καὶ γοργὴν δικαιοσύνης, ἥτις ἀπεκρατοῦσε πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως;
Δὲν συνεισέφεραν ὀλίγον εἰς τοῦτο καὶ αἱ δύο Διαδικα σίαι, ἦτε Εγκληματικὴ καὶ ἡ Πολιτική, τῶν ὁποίων αἱ διατάξεις ἦτον συνταγμέναι μὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, καὶ ἀπε βλεπαν εἰς τὸν αὐτὸν σκοπό». Φέρει ἀκόμη ἀπορίαν, πῶς ἡ τότε Κυβέρνησις ἐνόμισε δίκαιον ἢ καὶ εὐλογοφανὲς τὰ εἰσάξῃ εἰς τὰ Δικαστήρια ὡς νόμους καθεστῶτας τα προ χειρα καὶ εἰσέτι ἀσυζήτητα ἐκεῖνα ἔργα· τὸ πολὺ ἠμπο ροῦσε μόνον νὰ τὰ ἐμπιστευτῇ εἰς τὰς δικαστικὰς ἀρχὰς ὡς δοκίμια, τῶν ὁποίων ὁ καιρὸς ἐδύνατο ἴσως νὰ δείξῃ τὴν χρῆσιν ὠφέλιμον καὶ σύμφωνον μὲ τὸ πνεῦμα τῆς τα αλικής δικαιοσύνης· ἓν ἀπὸ τὰ δύο, ἢ τὰ ἐνόμιζε δίκαια και ὠφέλιμα, καὶ τότε ἔπρεπε νὰ τὰ καθιερώσῃ ὡς τὸν δικαι στικὸν ὀργανισμὸν διὰ τῆς συμπράξεως τῆς Γερουσίας, ἢ ἐπειδὴ δὲν ἐπροκάλεσε καὶ αὐτῆς τὴν συναίνεσιν, δὲν
θεωρῇ εἰμὴ ὡς ἁπλὰ δοκίμια, παραδεδομένα εἰς τὴν κρίσιν τῶν δικαστικῶν ἀρχῶν· ἀλλὰ πρὸς τί νὰ ξαίναμεν τὰς πληγὰς ἐκείνας, τὰς ὁποίας ὁ χρόνος ἀρχίζει να ό συνουλόνῃ; Ας σύρωμεν ἐπὶ τοῦ παρελθόντος τὸ κάλυμμα τῆς εὐπρεπείας, περιοριζόμενοι εἰς τοῦ παρόντος τὴν ἀνόρ θωσιν.
Ἡ σύνθεσις τῶν Δικαστηρίων δὲν φέρει ολιγωτέρας δυσ κολίας καὶ ἀμφισβητήσεις. Ποῖον τῶν δύο συστημάτων εξ ναι καὶ δικαιότερον καὶ συμφορώτερον; Οἱ ὁρκωτοί κριταί, ἢ οἱ τακτικοὶ δικασταί, Τοῦτο τὸ ζήτημα διαιρεῖ πρὸ πολλοῦ τοὺς ἀνθρώπους· ἐκεῖνοι μὲν φαίνονται νὰ εὐχαριστοῦν καὶ νὰ ἀναπαύουν τὸ μέγιστον μέρος αὐτῶν· ὅμως ἐπίσημοι νο μοδιδάσκαλοι, γεννήματα καὶ θρέμματα τοῦ τόπου, ὅπου τὸ ὁρκωτὸν σύστημα εἶναι γιὰ εἴπω οὕτως) αὐτοχθονικὸν φυ τὸν, ἀπέδειξαν, ὅτι περιέχει ἐν ἑαυτῷ ἐλατώματα ἔμφυ τα. Κατ' αὐτοὺς, οἱ ὑπέρμετροι ἔπαινοι, τοὺς ὁποίους ξέ νοι ἀκορέστως ἐπεσώρευσαν ὑπὲρ αὐτοῦ, εἶναι πολλάκις σαρκασμοί καὶ κατακρίσεις τοῦ ἐπιχωρίον αὑτῶν δικαστι κοῦ ὀργανισμοῦ· εἶναι μᾶλλον ἀποτέλεσμα συγκρίσεως τῶν δύο συστημάτων, παρὰ κρίσις ἀπόλυτος.
વર્ષ
Ἡ συγκέρασις τῶν συστημάτων τούτων μὲ φαίνεται προ σφυεστέρα καὶ συμβιβαζομένη καλήτερα μὲ τὰς χρείας μας. Διὰ τοῦτο ἀπὸ τοὺς δικαστὰς τῶν Πρωτοκλήτων μόν νος ὁ Πρόεδρος διορίζεται ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν· οἱ δὲ λογο ποὶ ἐκλέγονται ἀπὸ τοὺς πολίτας· αἱ Εἰρηνοδικίαι μάλιστα, ολοσχερῶς εἰς τὴν ἰδίαν του ἐκλογήν. αἵτινες εἶναι ὁ ἐπιούσιος ἄρτος τοῦ λαοῦ, παραλείπονται
Ἡ πεῖρα ὅλων τῶν αἰώνων ἀπέδειξεν, ὅτι ὁ λαὸς ἠξεύρει νὰ ἐκλέγῃ καλήτερα τὰς ἀρχάς του. Τί δικαιότερον λοιπὸν παρὰ νὰ τοῦ παραχωρηθῇ τοῦτο τὸ δικαίωμα διὰ τὰς εἰ άπαξ εἰς τὰς ἐκλογάς του. Τότε θέλει ζημιωθῆ αἰσθητῶς κείας τον ὑποθέσεις; Αλλ ̓ ἂς ὑποθέσωμεν, ὅτι ἐλανθάσθη εἰς τὰ ἴδια καὶ ἄμεσα συμφέροντά του· τοῦτο θέλει τὸν ἐξυπνίσει, καὶ τὸν κρατήσει ἄγρυπνον διὰ τὰς μελλούσας ἐκλογάς· διὰ τούτου ἀνοίγεται τρόπον τινὰ εἰς τοὺς πολί τας σχολείον τακτικῶν καὶ φρονίμων ἐκλογών.
Κρίνω περιτζὸν νὰ ὁμιλήτω περὶ τῶν ὀνομασθέντων ἐξαι· ρετικῶν Δικαστηρίων, τὰ ὁποῖα ἦταν εἰδικαὶ ἐπιτροπαίο δὲν εὐχαριστεῖτο μάλιστα ἡ ἐξουσία νὰ ἦναι μέρος καὶ δι καστής· ἀπαιτοῦσεν ἀκόμη να διορίζη προσωπικὸν Δικα στήριον έναντ ο ἑκάστου θύματος, ότ ὁποῖον ἀπεφάσιζε νὰ καταδιώξῃ ἐγκληματικῶς.
Δὲν κρίνω ὀλιγώτερον περιτθὸν νὰ προσθέσω, ὅτι ἀποδί δεται πάλιν εἰς τὰ Δικαστήρια ἡ ἀνεξαρτησία, ἥτις πρέσ πει νὰ ἦναι αχώριστος σύντροφός των. Χωρὶς αὐτὴν ἡ δικαιοσύνη καταντᾷ αἰχμάλωτος τῆς πολιτικῆς, ἢ μᾶλλον τῆς ἐξουσίας· τότε ἡ τιμὴ, ἡ ζωὴ, ἡ ἐλευθερία, καὶ ἡ περιουσία ἑκάστου μένει ἐκθεμένη εἰς τὴν διάκρισιν αὐτῆς τότε κρατοῦσα ὅλους τοὺς πολίτας μετεώρους, τοὺς μὲν διὰ τοῦ φόβου, τοὺς δὲ διὰ τῆς ἐλτσίδος, ἐξ ἑνὸς μὲν μέρους σκάπτει τὸν λάκκον τῶν ἐθνικῶν ἐλευθεριῶν, ἐξ ἄλλον δὲ προκαλεῖ τοὺς γογγυσμούς, καὶ τέλος τὴν ἀπείθειαν τότε οι πολιτικοί σπασμοί πρόδρομοι τῆς ἀναρχίας, προμηνύουν τὴν λύσιν τῶν τῆς κοινωνία, δεσμῶν.
Εν Ναυπλίῳ, τὴν 31 Μαΐου 1832.
ὁ ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης Γραμματεύς Ι. ΚΑΟΠΑΡΗΣ.
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ.
Θεωροῦντες, ὅτι ἡ τετάρτη ἐν ἄργει Συνέλευσις διέταξε ῥητῶς νὰ διατηρηθῇ ἡ δικαστικὴ τάξις, ὅπως ἦτον ἤδη κανονισμένη, καὶ δὲν ἐσυγχώρησεν εἰμὴ προσθήκην ἁπλῶν τροπολογιῶν τοῦ παραδεδεγμένου συστήματος"
Θεωροῦντες, ὅτι ὁ μετέπειτα γενόμενος δικαστικός όρο γανισμὸς ἀντὶ τροπολογιών περιέχει μεταβολὰς καὶ ἀλλοιώσεις ἐναντίας πολλῶν διατάξεων τῆς δικαστικῆς ἐκείνης τάξεως
Θεωροῦντες, ὅτι ὁ νεώτερος ὀργανισμὸς ἔφερε βαρεῖς γογ χυσμοὺς καὶ πικρὰ παράπονα, καὶ ἡ πεῖρα ἀπέδειξε προφανῶς, ὅτι εἶναι ἀσυμβίβαστος μὲ τὰς χρείας τοῦ ἔθνους· Σκεπτόμενοι, ὅτι καὶ ὁ νόμος καὶ τὰ πράγματα απαι τοῦσιν ἐξ ἀνάγκης τὴν μεταῤῥύθμισιν τοῦ δικαστικοῦ ὀρο γανισμοῦ·
Διὰ ταῦτα ἀκούσαντες καὶ τὴν γνώμην τῆς Γερουσίας, ψηφίζομεν τὰ ἑξῆς.
Γενικαί Διατάξεις,
Άρθρον 1. Τὰ τακτικὰ Δικαστήρια περιλαμβάνουν· τὴν πολιτικὴν, ἐμπορικὴν, καὶ ἐγκληματικὴν δικαιοσύνην. Τὰ στρατιωτικὰ ἐγκλήματα ὑπάγονται εἰς τὰ πολεμικά συμβούλια.
2. Η σύνθεσις, ἡ ἁρμοδιότης, καὶ ἡ δικαιοδοσία ἑκά στου των τακτικών Δικαστηρίων κανονίζονται ἀπὸ τὸ παμὲν ψήφισμα.
3. Τὰ μέρη εἶναι ἐλεύθερα, ἂν συμφωνήσουν, νὰ ὑποβάλ λουν τὰς πολιτικάς, καὶ ἐμπορικας διαφοράς των εἰς αἱρετοὺς κριτάς.
4. Δὲν ὑπάρχουν εἰμὴ δύο βαθμοὶ δικαιοδοσίας. 5. Τὰ Δικαστήρια κρίνουν δημοσίως.
Εξαιροῦνται ὅσαι ὑποθέσεις ἐγγίζουν τὴν σεμνότητα. 6. Τὰ ἐξαιρετικὰ καὶ εἰδικὰ Δικαστήρια καταργοῦνται. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ.
Περὶ τῶν Πολιτικῶν και Εμπορικῶν Δικαστηρίων.
Steven Avery
Administrator
ΤΜΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ.
Περὶ τῶν Εἰρηνοδικών.
7. Οἱ Εἰρηνοδίκαι ἐκλέγονται ἀπὸ τὸν λαὸν, καὶ ἐπικυ ρόνονται ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν.
Η ἐκλογὴ γίνεται ἀμέσως παρὰ τῶν πολιτῶν, ὅσοι ἔχουν δικαίωμα ψήφου.
8. Οἱ Εἰρηνοδίκαι τῶν μὲν χωρίων κρίνουν ἀνεκκλήτως ἕως τριάκοντα Φοίνικας, τῶν δὲ κωμοπολεων ἕως τεσσαρά κοντα, καὶ τῶν πόλεων ἕως ἑξήκοντα· ἐκκλητῶς δὲ κρίνουν ἕως πεντακοσίους Φοίνικας.
9. Αν τύχῃ ἀπουσία ἢ ἐξαίρεσις τοῦ Εἰρηνοδίκου, ὁ δημο γέρων, ἢ ἂν ἦναι πολλοὶ, ὁ γεροντότερος ἐξ αὐτῶν ἐκπλη ροῖ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
10. ὅσαι ὑποθέσεις ὑπερβαίνουν τὴν ποσότητα τῆς ἀρα μοδιότητος τῶν εἰρηνοδικῶν, ἀναφέρονται εἰς αὐτοὺς, μό νον διὰ νὰ συμβιβάσουν τὰ μέρη, ἂν ἠμποροῦν.
![[blocks in formation]](https://books.google.com/books/content?id=FlpEAAAAcAAJ&output=text&pg=RA3-PA88&img=1&zoom=3&hl=en&q=%22+%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82+%22&cds=1&sig=ACfU3U03r5z3BUveuznHh73jfkgIgqPb4Q&edge=0&edge=stretch&ci=59,1129,470,213 "[blocks in formation]")
![[ocr errors]](https://books.google.com/books/content?id=FlpEAAAAcAAJ&output=text&pg=RA3-PA88&img=1&zoom=3&hl=en&q=%22+%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82+%22&cds=1&sig=ACfU3U03r5z3BUveuznHh73jfkgIgqPb4Q&edge=0&edge=stretch&ci=507,509,8,27 "[ocr errors]")
ματέα, ἕνα ὑπογραμματέα, ένα δημόσιον συνήγορον, διά οριζομένους παρὰ τῆς Κυβερνήσεως, και δύο συνδικαστάς ἔχοντας ψῆφον, καὶ ἐκλεγομένους κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον.
ὁ λαὸς τοῦ τμήματος ἐκλέγει κατ ̓ ἔτος, κατὰ τὸν νό μον τῶν ἐκλογών, δώδεκα ἐκ τῶν κατοίκων τῆς πόλεως, ὅπου ἐδρεύει τὸ δικαστήριον, ἡ δὲ Κυβέρνησις ἐπιχυρόνει αὐτούς.
14. Τὰ ὀνόματα αὐτῶν καταγράφονται εἰς πίνακα έχε τεθειμένον εἰς τὸ ἀκροατήριον τοῦ Δικαστηρίου.
ἕως ὅτου ἐκλεχθοῦν οἱ συνδικασταί, ἐκπληροῦν τὰ ἔρω γα αὐτῶν οἱ σύμβουλοι τῶν παυσάντων Πρωτοκλήτων Δια ναστηρίων, καὶ ἔχουν ψῆφον.
15. Τὰ ὀνόματα τῶν συνδικαστῶν θέτονται εἰς στά μνον.
Εκαστον τῶν μερῶν ἐβγάλλει τρεῖς ἡμέρας πρὸ τῆς δια κασίμου αὐτοπροσώπως, ἣ δι ἐπιτρόπου του ἀνὰ ἔν ἐξ αὐτῶν: Εἰς ἔλλειψιν ἑνὸς τῶν μερῶν ἢ τοῦ ἐπιτρόπου του, ὁ Πρόεδρος τοῦ Δικαστηρίου ἐβγάλλει ἀντ ̓ ἐκείνου τὸν κλῆ ρον.
16. ἂν τὸ μέρος ἔχῃ αἰτίαν ἐξαιρέσεως, ὀφείλει νὰ τὴν προβάλλῃ αὐθημερὸν ἐπὶ ποινῇ ἀποῤῥίψεως.
17. Ο Πρόεδρος εὐθὺς ἀποφασίζει συνοπτικῶς περὶ τῆς προβαλλομένης ἐξαιρέσεως, καὶ ἂν γενῇ δεκτὴ, ἐξάγεται ἄλ λο ὄνομα κατὰ τὸν ἀνωτέρω τρόπον.
18. Ο Πρόεδρος κρίνει μόνος περὶ τῶν προδικαστικῶν, και παρεμπιπτόντων ζητημάτων.
19. Τὸ Πρωτόκλητον Δικαστήριον κρίνει ἀνεκκλήτως ἕως πεντακοσίους Φοίνικας, ἐκκλητῶς δὲ τὰς ὑπερβαινούσ σας τὴν ποσότητα ταύτην διαφοράς.
ΤΜΗΜΑ Γ ́.
Περὶ τῶν ἐμπορικών Δικαστηρίων. 20. Διορίζεται εμπορικὸν Δικαστήριον εἰς Σύραν. 21. Χρείας τυχούσης, συσταίνονται καὶ ἀλλοῦ ἐμπο ρικὰ Δικαστήρια.
22. ὅπου δὲν ὑπάρχει ἐμπορικὸν Δικαστήριον, ἀναπληρόνεται ἀπὸ το Πρωτόκλητον, μὴ ὑπερβαῖνον τὴν οἰκείαν αὐτοῦ δικαιοδοσίαν ὡς πρὸς τὸ ποσὸν τῶν ὑποβαλλομένων διαφορῶν.
23. Σύγκειται ἀπὸ ἕνα Πρόεδρον, ἕνα γραμματέα, καὶ ἕνα ὑπογραμματέα, διοριζομένους ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν, καὶ ἀπὸ δύο συνδικαστὰς ἐκλεγομένους κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον.
Οἱ ἔμποροι τῆς πόλεως, ὅπου ἑδρεύει τὸ Δικαστήριον, συνερχόμενοι κατ ̓ ἔτος, ἐκλέγουν κατά πλειοψηφίαν δώδε. καὶ ἐκ τῶν μετελθόντων τιμίως τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἐμπό ρου τουλάχιστον ἓξ ἔτη, ἡ δὲ Κυβέρνησις τοὺς ἐπικυρώνει.
24. Τὰ ἄρθρα, 15, 16, 17 και 10 τοῦ παρόντος ψηφίσματος ἐφαρμόζονται καὶ εἰς τὸ ἐμπορικὸν Δικαστή
ριον.
25. Κρίνει ἀνεκκλήτως ἕως ἑπτακοσίους Φοίνικας. 26. Δἱ ὑπερβαίνουσαι την ποσότητα ταύτην διαφοραί, ἐκκαλοῦνται εἰς τὸ ἀνέκκλητον.
ΤΜΗΜΑ Δ ́.
Περὶ τοῦ ἀνεκκλήτου Κριτηρίου. 27. Διορίζεται ἓν Ανέκκλητον Κριτήριον δὲ ὅλην τὴν ἐπικράτειαν, και ἑδρεύει εἰς τὴν πρωτεύουσαν.
18. Έχει ένα πρῶτον Πρόεδρον, ἕνα δεύτερον. Πρόε δρον, ἐννέα δικαστὰς, τρεῖς παρέδρους, ένα γενικόν (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ.
γραμματ
δημόσιον συνήγορον, ἕνα δημόσιον συνήγορον, δύο τεῖς, δύο ὑπογραμματεῖς, διοριζομένους ὅλους ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν.
29. Διαιρεῖται εἰς δύο τμήματα, ἐγκληματικὸν καὶ που λιτικόν.
Τὸ ἐγκληματικὸν τμῆμα προεδρεύεται ἀπὸ τὸν πρῶτον Πρόεδρον, καὶ ἔχει πέντε δικαστὰς, τὸ δὲ πολιτικὸν, ἀπὸ τὸν δεύτερον Πρόεδρον, καὶ ἔχει τέσσαρας δικαστάς.
30. Οσάκις τὸ ἐγκληματικὸν τμῆμα δὲν ἔχει προκειμέ νας ὑποθέσεις ἐγκληματικῆς ὕλης, παραλείπει κατὰ κλῆ ρον ἕνα τῶν δικαστῶν, καὶ δικάζει πολιτικές διαφο ράς.
31. ἕκαστον τμῆμα κρίνει ἀνεκκλήτως ὅσας ὑποθέσεις τὰ Πρωτόκλητα Δικαστήρια δικάζουν ἐκκλητῶς.
32. Τὰ δύο τμήματα συνέρχονται ὁμοῦ, καὶ παραλείποντα κατὰ κλῆρον ἕνα τῶν Δικαστῶν, προεδρεύονται ἀπὸ τὸν πρῶτον Πρόεδρον, καὶ κρίνουν εἰς ἕνα βαθμὸν δικαιο δοσίας ὅλους τοὺς διοικητικοὺς καὶ δικαστικοὺς ἀξιωμα τικοὺς τῆς ἐπικρατείας, ὅσοι ἐγκαλεσθοῦν δὲ ἐγκλήματα τῶν ἐμπιστευθέντων εἰς αὐτοὺς καθηκόντων,
33. Εάν τύχῃ ἐξαίρεσις, ἐμπόδιον ἢ ἀπουσία τινὸς τῶν μελῶν ἀμφοτέρων τῶν τμημάτων, ἀναπληρόνονται ἀπὸ τοὺς παρέδρους.
ΚΕΦΑΛ. Β ́.
Περὶ τῶν ἐγκληματικῶν Δικαστηρίων. ΤΜΗΜΑ Α.
Περὶ τῆς Διορθωτικής Δικαιοσύνης. 34. Οἱ Εἰρηνοδίκαι κρίνουν
1. Τὰς καταπατήσεις τῶν συνόρων
2. Τὴν βιαίαν ἢ δολίαν μετοχέτευσιν τῶν ὑδάτων 3. Τὰς ζημίας τὰς γινομένας ἐντὸς τοῦ ἔτους ἀπὸ ἀν θρώπους ἢ ζῶα εἰς χωράφια, ἀμπέλια, περιβόλια ἢ κήπους· 4. Τὰς ὕβρεις, τὰ μαλώματα, καὶ τοὺς δαρμούς, ὅσοι δὲν κατήντησαν εἰς πληγὰς, ἢ βαρέα κτυπήματα·
5. ὅλα τὰ πταίσματα, ὅσα τιμωροῦνται μὲ πρόστιμον, ἡ φυλακήν.
35. Αἱ ἀποφάσεις των εἶναι ἀνέκκλητοι, ὅταν τὸ πρόσω τιμον δὲν ὑπερβαίνῃ τοὺς δέκα Φοίνικας, ἢ ἡ ἀποζημίωσις τοὺς τριάκοντα, ἢ ὅταν ἡ ποινή περιορίζεται εἰς πενταή μερον φυλακήν.
36. Τὰ Πρωτόκλητα Δικαστήρια δικάζοντα ἐγκλημα τικῶς, κρίνουν ἀνεκκλήτως τὰς παρὰ τῶν Εἰρηνοδικῶν ἐκκλητῶς δεδικασμένας ὑποθέσεις.
![[merged small][merged small][ocr errors][merged small]](https://books.google.com/books/content?id=FlpEAAAAcAAJ&output=text&pg=RA3-PA89&img=1&zoom=3&hl=en&q=%22+%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82+%22&cds=1&sig=ACfU3U0-wGiddZxX7fejxhUjwuWwSN712Q&edge=0&edge=stretch&ci=58,985,455,362 "[merged small][merged small][ocr errors][merged small]")
42. ̓Εὰν ὁ ἐξεταστὴς δὲν εὕρη αἰτίαν κατηγορίας, ὁ δη μάσιος συνήγορος δύναται, μετὰ ὥριμον στάθμισιν τῶν ἀποδείξεων, νὰ τὸν εἰσάξῃ ἢ μὴ εἰς δίκην.
43. Τρεῖς ἡμέρας πρὸ τῆς δικασίμου ὁ δημόσιος συνή γορος ἐβγάλλει ἀπὸ τὴν στάμνον ἓν τῶν ὀνομάτων τῶν συνδι καστῶν, ὁ δὲ ἐγκαλούμενος δύο.
44. Τὰ ἄρθρα 16, 17 και 18 του παρόντος ψηφίσμα τος ἐφαρμόζονται καὶ εἰς τὰς ἐγκληματικὰς ὑποθέσεις. 45. Αἱ ἀποφάσεις τῶν Πρωτοκλήτων Δικαστηρίων δύνανται νὰ ἐκκαλεσθοῦν εἰς τὸ ἀνέκκλητον.
Κ Ε Φ Α Λ. Γ'.
Περὶ τῶν Δημοσίων Συνηγόρων. 46. Οἱ δημόσιοι συνήγοροι ἔχουν τὰ ἑξῆς ἔργα. 1. Κινοῦν τὰς ἐγκληματικὰς ἀγωγάς
2. Φροντίζουν δια τὴν εὐταξίαν τῶν Δικαστηρίων, και διὰ τὴν ταχεῖαν ἐκπεραίωσιν τῶν δικαζομένων ὑποθέσεων·
3. Επαγρυπνοῦν τοὺς ἀξιωματικοὺς τῆς δικαστικῆς Α στυνομίας
4. Φροντίζουν διὰ τὴν ἐκτέλεσιν τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων, ὅσαι μάλιστα ἀφορῶσι τὴν κοινὴν εὐταξίαν.
47. Εἰς τὰς πολιτικὰς ὑποθέσεις ἐνεργοῦν ἐξ ἐπαγγέλ ματος εἰς ὅλας τὰς ἀπὸ τὸν νόμον ἀναφερομένας περιστάσεις.
48. Οφείλουν νὰ δίδουν τὰ συμπεράσματά των εἰς ὅλας τὰς περὶ διαζυγίων ὑποθέσεις.
49. Κοινοποιοῦνται εἰς αὐτοὺς αἱ ἑξῆς ὑποθέσεις"
1. ὅσαι ἀφορῶσι τὴν κοινὴν εὐταξίαν, τὴν ἐπικράτει αν, τὰ δημόσια καταστήματα, τὰς δωρεάς, καὶ τὰς κλη ροδοσίας, τὰς γινομένας εἰς ὄφελος τῶν πτωχῶν
2. ὅσαι ἀποβλέπουν τὴν πολιτικήν κατάστασιν τῶν προσώπων καὶ τὰς ἐπιτροπάς·
3. Αἱ περὶ ἀρμοδιότητος Δικαστηρίων, καὶ ἐξαιρέσεως τῶν δικαστῶν
4. Αἱ διαφοραὶ τῶν ἀνηλίκων καὶ ἐν γένει ὅλαι ἐκεῖνα:, εἰς τὰς ὁποίας τὸ ἓν τῶν μερῶν ὑπερασπίζεται διὰ κηδε μόνος
5. ὅσαι ὑποθέσεις ἀνάγονται εἰς τοὺς ἀπόντας.
50. Οἱ δημόσιοι συνήγοροι των Πρωτοκλήτων Δικαστηρίων ὀφείλουν νὰ πέμπουν κατὰ μῆνα πρὸς τὸν γενικὸν δημόσιον συνήγορον ἀκριβῆ κατάλογον, πόσαι ὑποθέσεις εἰσήχθησαν εἰς τὸ οἰκεῖον αὐτῶν Πρωτόκλητον, καὶ πόσαι ἔμειναν ἐκκρεμεῖς.
Πέμπουν ὡσαύτως πρὸς αὐτὸν σύνοψιν τῶν δεδικασμέν νων ἐγκληματικῶν ὑποθέσεων.
51. Ο γενικός δημόσιος συνήγορος ἐφείλει νὰ κάμη κα τὰ τριμηνίαν τὴν αὐτὴν παραπομπὴν πρὸς τὴν Γραμ ματείαν τῆς Δικαιοσύνης.
Αρθ
ρθρα Συμπληρωτικά.
52. Τὰ Δικαστήρια, εἰς μὲν τὰς πολιτικὰς ὑποθέσεις, κρίνουν κατὰ τοὺς αὐτοκρατορικούς νόμους, τοὺς ἐμπεριεχο μένους εἰς τὴν Πρόχειρον ἐξάβιβλον τοῦ Ἀρμενοπούλου, καὶ εἰς ἔλλειψιν ἢ ἀσάφειαν αὐτῶν, κατὰ τοὺς λοιποὺς τῶν αὐ τοκρατόρων νόμους· εἰς δὲ τὰς ἐμπορικὰς, κατὰ τὸν ἐμπορι· κὸν τῆς Γαλλίας Κώδηκα εἰς ὅ,τι αὐτὸς δὲν ἀντιβαίνει εἰς τὸ παρὸν ψήφισμα, καὶ εἰς τοὺς λοιποὺς ἰσχύοντας νό μους· εἰς τὰς ἐγκληματικὰς ὑποθέσεις δικάζουν κατὰ τὸ ἀπάνθισμα τῶν ἐγκληματικῶν, καὶ τοὺς λοιποὺς ἰσχύοντας νόμους, καὶ ἀκολουθοῦν τὴν ἀπὸ 6 Μαΐου 1829 Εγκλη
ματικὴν Διαδικασίαν εἰς ὅ,τι δὲν ἀντιβαίνει εἰς τὸ παρὸν ψήφισμα.
53. ὅλαι αἱ ὑποθέσεις, ὅσαι εἶναι ἐκκρεμεῖς εἰς τὸ Ἀνών τατον Κριτήριον, θέλουν κριθῆ ἀπὸ τὸ Ἀνέκκλητον.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Πρὸς τὸν ̓Εκδότην της Εθνικής Εφημερίδος. Εὑρίσκεται καὶ ὁ κλῆρος τῆς Ἑλλάδος, καθώς μέχρι τοῦδε καὶ ὅλα τὰ Ελληνικά πράγματα, άτακτος, ἀδιάτακτος, ἀσχημάτιστος· ὁποῖος δὲ εἶναι αὐτὸς, τὸ πλεῖστον μέρος, κατά τε τὰ ἤθη καὶ τὴν παιδείαν, εἶναι γνωστὸν τοῖς πᾶσι, καὶ διάφορες δυσκόλως ἠμποροῦσε νὰ ἦναι κατὰ τὴν ἐθνικὴν κατάστασιν, καὶ κατὰ τὴν ἐπικρατοῦσαν τάξιν τῆς προβιβά σεώς του ἐπὶ τῆς τουρκοκρατίας. Κοινὴ εὐχὴ ἦταν καὶ εἶναι τὸ νὰ βελτιωθῇ ἡ τάξις αὕτη, ἥτις εἶναι διωρισμένη πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ εἰς τὸ νὰ ἦναι διδάσκαλος καὶ παράδειγ· με τῆς ἠθικῆς. Κατὰ τὸν ἑπταετή πόλεμον φροντὶς περὶ διατάξεως τῆς ἐκκλησίας και βελτιώσεως τοῦ κλήρου δεν ἠμποροῦσε νὰ γενῆ διὰ τὰς ἀνωμάλους περιστάσεις, εἰς τὰς ὁποίας εὑρίσκοντο τότε καὶ τὸ ἔθνος καὶ ἡ Κυβέρνησίς του. Τὴν ἐκ τοῦ πολέμου ἀταξίαν διεδέχθη ή Καποδιστριακή Κυ βέρνησις. Πολλὰ καλὰ ἐδύναντο νὰ γενῶσιν ἐπ' αὐτῆς διὰ τὴν εἰσαχθεῖσαν ἡσυχίαν, διὰ τὴν ἀσφάλειαν, διὰ τὴν ἀφθονίαν τῶν χρηματικῶν μέσων, ἂν ὁ ἀρχηγὸς αὐτῆς δὲν ἦτον τοιοῦ τος, ὁποῖος ἦτον· ἀλλ ̓ ὁ Καποδίστριας δὲν ἐφρόντιζε σπου δαιότερον περὶ οὐδενὸς ἄλλου, εἰμὴ περὶ ταπεινώσεως καὶ ἀχρειώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους, καὶ περὶ τῆς διὰ τῶν μέσων τούτων διατηρήσεως καὶ στερεώσεώς του εἰς τὴν Ελλάδα, ἐν ᾧ ἐδύνατο να φθάση εἰς τὸν σκοπὸν τοῦτον εὐκολώτερον καὶ τιμιώτερον, ἂν ἐπολιτεύετο κατὰ τὰς εὐχὰς τοῦ ἔθνους. Πόσον ἔσφαλε! πόσον ἠπατήθη! πόσον παρεγνώρισε καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιον του συμφέρον !
Πρὸς τὸ ἴδιον αὑτοῦ τέλος ἠθέλησεν ὁ Καποδίστριας να μεταχειρισθῇ καὶ αὐτὸν τὸν κλῆρον παρὰ τὸν ἱερὸν καὶ ὕψης τὸν διορισμόν του καὶ ὅσῳ ἀχρειέστερος ἦταν ὁ κλῆρος, τόσ σῳ ἐπειτηδειότερος ἐφαίνετο πρὸς τοὺς σκοπούς καὶ τὰ τέα λη αὐτοῦ. ἐζήτησε καὶ μεταξὺ αὐτοῦ, καὶ εὗρε καὶ εἰς αὐτὸν εὐκόλως, καθ ̓ ὃν εὑρίσκετο ηθικὴν κατάστασιν, ἀνθρώπους μοχθηρούς, ἐπιτηδείους εἰς τὸ νὰ συντελέσωσι διὰ παντὸς τρόπου πρὸς ἐπιτυχίαν τῶν ὀλεθρίων εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος σκοπῶν του, καὶ τοὺς ἐκ φύσεως ἢ ἐξ ἔθους διερ φθαρμένους ἑκάστης τάξεως ἐκκλησιαστικούς διέφθειρεν ὅτι μᾶλλον κατὰ τὸ καταχθόνιον σύστημά του, καὶ ἐκ ποιμένων, κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν διάταξιν, ἀπέδειξε λύκους καὶ πολλοὺς τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν. Εἶναι γνωστὸν τῆς κατα σκοπείας τὸ σύστημα τοῦ Καποδίστρια· εἰς τοῦτο μετεχει ρίσθη καὶ ἐκκλησιαστικούς, καὶ αὐτοὺς τοὺς ἐπὶ τῆς ἐξομο λογήσεως διωρισμένους πρεσβυτέρους, τοὺς κοινῶς λεγομέν τους πνευματικούς· ὥστε καὶ αὐτὴ ἡ συνείδησις τοῦ πολί του δὲν ἔμενεν ατάραχος, καὶ πολλοὶ ἔπαθεν κακῶς προδεδομένοι παρ' ἐκείνων, εἰς τοὺς ὁποίους ἐπιστεύοντο εἰλικρινῶς τὴν συνείδησίν των. Εἶναι φρικτὸν πρᾶγμα ή διδασκαλία τις νῶν ἐπισκόπων πρὸς τοὺς ὑπ' αὐτοὺς πρεσβυτέρους, διακόνους καὶ πνευματικοὺς ὑπὲρ τοῦ Καποδίστρια καὶ τοῦ συστήμα τος αὐτοῦ· τίποτε δὲν ἦτον ἱερὸν, τίποτε δὲν ἦτον ὅσιον, διο καιον, τίμιον εἰς τοὺς σεβασμίους αὐτοὺς πατέρας, ἂν ἐζη· τεῖτο παρὰ τοῦ Καποδίστρια. Εἰς τὴν Αἴγιναν οἱ διδάσκαλοι διὰ λόγους ηθικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς ἐπέμενον ἀρνούμενοι τὸν ὁποῖον ἐζήτει ὁ Καποδίστριας ὅρκον, ὅτι δὲν εἶναι μέλη τῆς
παρ' αὐτοῦ τοῦ ἰδίου πανούργως καὶ δολίως πλασθείσης εται ρίας τοῦ Ἡρακλέους· καὶ ὁ ἀληθὴς Ιησουΐτης Μουστους. δης ἐπέμενε ζητῶν τὸν ὅρκον, καὶ εἰς τὸ νὰ εὐκολύνῃ τὴν συνείδησιν τῶν διδασκάλων, ἐμεταχειρίσθη ὄργανον καὶ τὸν ἐπίσκοπον Α. . . ὁ δὲ καυχώμενος εἰς τὴν διαδοχὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀποστόλων ἐπίσκοπος ἐκήρυττεν, ὅτι ἠμποροῦν οἱ διδάσκαλοι να ορκισθῶσι χωρὶς ἐλέγχου του συνειδότος, ὅτι ὁ ὅρκος εἶναι ἐκ τῶν ἀδιαφόρων, ὅτι εἶναι συγχωρητὸς, καὶ μάλιστα εἰς πολιτικά πράγματα, καὶ ψευδῶς γινόμενος, ἂν διὰ τὸν ὅρκον ἠμπορῇ τι; ν' ἀποφύγη. βλάβην, ἣ ν ̓ ἀπολαύση ὄφελος, καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἠθηκεύετο ὁ σεβάσμιος ποιμὴν, κολακεύων καὶ τὸν Καποδίστριαν καὶ τὸν Μουστοξύδην πρὸς ἴδιον αὑτοῦ ὄφελος. Κατὰ τοῦτον ἔπρα· ξαν καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι και τοιούτων ἐπισκόπων τὰ ὀνόματ τα δίκαιον εἶναι νὰ γνωρισθώσιν.
Η Καποδιστριακή Κυβέρνησις ἐπὶ τῆς πρώτης καταστάσεώς της τὸν Ιανουάριον τοῦ 1828 ἔδωκεν ἐλπίδας καὶ σπου δαίας φροντίδος περὶ ἐκκλησίας καὶ κλήρου. Υπεσχέθη σύ στατιν ἐκκλησιαστικῆς ἐπιτροπῆς, τῆς ὁποίας ἐπερίγραφεν ἐν συντόμῳ εἰς τὸν ἀπὸ 22 Ιανουαρίου τοῦ αὐτοῦ ἔτους διορα γανισμὸν τῆς ἐπιτροπῆς, καὶ εἰς τὸ ἀπὸ 23 Ιανουαρίου και ταστατικὸν αὐτῆς ψήφισμα, τα καθήκοντα, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπόσχεσις αὕτη ἔμενεν εἰς μόνον τὸ χαρτίον, καθὼς καὶ ἄλκαι σημαντικώτεραι καὶ οὐσιωδέστεραι Καποδιστριακοί υπο σχέσεις. Μόλις μετὰ πολλοὺς μῆνας ἐγέννησεν ἡ σοφὴ τοῦ Καποδίστρια κεφαλὴ μίαν τοιαύτην ἐπιτροπήν, ἀλλὰ πάντῇ διάφορον, τῆς ὁποίας υπέσχετο, καὶ πρὸς ἄλλο τέλος. Δια ώρισε πέντε ἐπισκόπους, καὶ τοὺς μὲν τρεῖς ἀπέστειλεν εἰς τὴν Πελοπόννησον, τοὺς δὲ δύο εἰς τὸ Αἰγαῖον Πέλαγος (τὴν Στερεάν Ελλάδα ἐθεώρει πάντοτε ὡς ἐκτὸς τοῦ κομι τάτου ἢ τῆς ἡγεμονίας του) μεθ' ἑνός γραμματέως ἕκαστον κόμμα, να κηρύξωσι τὸ Καποδιστριακὸν νέον εὐαγγέλιον, ὑπὸ πρόσχημα ἄλλο, εἰς προπαρασκευὴν τῶν πολιτῶν, εἰς εὔκολον παραδοχὴν τοῦ δεσποτισμοῦ κατὰ τὴν συγκροτουμένην τότε ἐν ἄργει Συνέλευσιν. Μεταξύ τῶν ἀποστόλων εὑρέθησαν καὶ τίμιοι ἄνθρωποι, καὶ ἡ ἀποστολὴ δὲν ἐπληρώθη καθ ̓ ὅλα κατὰ τὴν εὐχὴν τοῦ ἀποστείλαντος διεβλήθησαν διὰ τοῦτο εἰ τιμιώτεροι αὐτῶν παρ ̓ ἄλλων ἐκκλησιαστικών κατασκόπων καὶ συκοφαντών, καὶ μάλιστα τοῦ διαβοήτου καὶ ἐπισήμου, κατὰ τὴν κοινὴν γνώμην, κατασκόπου, Δ. Β. . . . καὶ οὕτως ἔπεσον εἰς ὀργήν. Καὶ τοιαύτη ἦταν ἡ Καποδιστριακὴ ἐκκλη· σιαστικὴ ἐπιτροπή. Μετὰ τὴν ἐν ὄργει Συνέλευσιν ἐσυστή θα ἄλλη προσωρινὴ ἐπιτροπή, τῆς ὁποίας ἓν καὶ μόνον ἦταν τὸ ἀντικείμενον, ἡ κατὰ τὸ φαινόμενον ἐπίκρισις ἑνὸς νέου εὐχολογίου, περὶ τοῦ ὁποίου ἄλλοτε θέλει γενῆ λόγος.
Ο Καποδίστριας ἠθέλησε νὰ δείξῃ εἰς τὸν κόσμον, ὅτι φροντίζει καὶ περὶ τῆς παιδείας τοῦ μέλλοντος τῆς Ἑλλάδος κλήρου· ἐσύστησεν εἰς τὸ κατὰ τὸν Πόρον μοναστήριον σχου λεῖον ἐκκλησιαστικόν· οἱ εἰς αὐτὸ ὑπότροφοι τῆς Κυβερνή σεως μαθηταὶ περιωρίζοντο εἰς δεκαπέντε μέγας ἀριθμός! καὶ ποίας ηλικίας; ἀπὸ 12-18 ἐτῶν! Καὶ τί ἐδιδάσκον το; τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, τὴν κατήχησιν, καὶ τὴν ἱε ρὰν ἱστορίαν ! καὶ διὰ τὰ μαθήματα ταῦτα ἦτον χρεία ἰδι αιτέρου σχολείου! Καὶ παρὰ τίνων ἐδιδάσκοντο; παρὰ δύο ἱερομονάχων Αθωνιτῶν ἡ Ἁγιορειτῶν! Η Γενική Εφημερίς Αριθ. 81 τοῦ 183ο έλεγε. «Διὰ τὴν ἔλλειψιν ἀξίων διδα σκάλων ἀνεβλήθη μέχρι τοῦδε ἡ σύστασις κατὰ τὴν νῆσον Πόρου Εκκλησιαστικοῦ Σχολείου. Οἱ Πανοσιολογιώτα
τοι Κύριοι Βενέδικτος Ρώσος, καὶ Αρχιμανδρίτης Προκό πιος, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπέβλεψεν ἐξ ἀρχῆς ἡ Α. Ε. γνωρίζουσα τὴν ἱκανότητα καὶ ἀρετὴν τῶν ἀνδρῶν, ἐπείσθησαν τελευταῖον [δοξα τῷ Θεῷ !] ν' ἀναδεχθῶσι τὴν διευθέτησιν τοῦ καταστήματος τούτου, κτλ. » Περὶ τῆς ἱκανότητος τῶν εἰρημένων, ὡς πρὸς τὸ ὁποῖον ἀνελάμβανον ἔργον, πᾶς ἄλλος, ὀρθῶς κρίνων, ἤθελεν αμφιβάλλει μόνος δὲ ὁ Καποδίσ στρίας καὶ ὁ ἐπὶ τῆς Παιδείας καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν Γραμ· ματεὺς Ν. Χρυσόγελος δὲν ἀμφίβαλλεν· ἡ δ ̓ ἀρετὴ αὐτῶν δὲν συνίστατο εἰμὴ εἰς τὴν μακράν προσευχὴν καὶ την διεξα δικὴν ἀποχὴν, καὶ εἰς ὅσα ἄλλα ἀποτελοῦσι τὴν μοναχικὴν καὶ μάλιστα Ἁγιορειτικὴν ὑποκρισίαν, ἢ τὴν κατ' ἄγνοιαν τοῦ κατὰ τὸ εὐαγγέλιον καὶ τὸν ὀρθὸν λόγον ὀρθοῦ, ἀλη θοῦς, πρέποντος ἐσφαλμένην δόξαν. Αλλ' ὡς ὁ Καποδίστριας καὶ εἰς τὰ πολιτικά ὑπουργήματα δὲν ἐπρόσεχε τελείως εἰς τὴν κοινὴν ὑπόληψιν καὶ δόξαν, ὡς δεσπότης, οὕτω καὶ εἰς τὰ ἐκκλησιαστικά. Οἱ εἰρημένοι, καὶ μάλιστα ὁ δεύ σερος, δὲν εἶχον βέβαια ὑπὲρ ἑαυτῶν τὴν κοινὴν ὑπόληψιν, καὶ εὑρίσκοντο ἄλλοι καθ ̓ ὅλα καλήτεροι τῶν εἰρημένων, ἂν ἐζητοῦντο, καὶ ἂν τὸ σχολεῖον ἦτον τῳόντι ἐκκλησιαστικὸν κατάστημα, ἐξ οὗ ἔμελλε νὰ προκύψῃ ὄφελος. Τόσον ἐφρόντισεν ὁ Καποδίστριας καὶ περὶ τῆς παιδείας τοῦ Ἑλληνικοῦ κλήρου!
αν
Κατὰ τὴν ἐπὶ Τουρκοκρατίας ἐπικρατοῦσαν τάξιν εἰς τὴν διοίκησιν τῆς ἐκκλησίας, ἡ Ἑλλὰς εἶχε μέγαν ἀριθμὸν ἐπισκόπων· μόνη ἡ Πελοπόννησος εἶχε σχεδόν τριάκοντα. Πολλοὶ ἀπέθανον ἐν τῷ μεταξύ· ἀλλὰ καὶ οἱ ἔτι ζῶντες πάλιν εἶναι πολλοί. Εκτὸς τούτων συνέρρευσαν εἰς τὴν Ελ λάδα καὶ ἄλλοι ἐκ τῆς Τουρκίας κατὰ διαφόρους ἐποι χάς, οἱ μὲν φεύγοντες τὸν κίνδυνον, οἱ δὲ ἐλπίζοντες και λητέραν τύχην, καὶ ἄλλοι εἰς ἀνεμπόδιστον διὰ τὴν ἐν τῷ μεταξὺ ἀταξίαν τροφήν. Ο Καποδίστριας διώρισε καὶ ἐκ τούτων εἰς τὰς χηρευούσας ἐπισκοπάς χωρὶς πολλῆς ἀνάγ· κῆς· ἀλλ ̓ ἔκλεγε καὶ τούτους, καθὼς καὶ τοὺς πολιτικούς ὑπαλλήλους του, ὄχι τοὺς τιμιωτέρους καὶ ἀξιωτέρους, ὄχι τοὺς πεπαιδευμένους καὶ σεμνοβίους, ἀλλὰ τοὺς ἐπιτήδειο τέρους εἰς τοὺς ίδιους αὑτοῦ σκοπούς, ὁποιουδήποτε βίου καὶ χαρακτῆρος και ἂν ἦσαν οὗτοι, μάλιστα δὲ ὅσῳ χειρός τεροι, τόσῳ χρησιμώτεροι καὶ ὅστις δὲν ἐδείκνυε διάθεσιν, ὅτι δύναται να μεταβληθῇ ἐκ χρηστοῦ εἰς κακὸν, εἰς τυφλὸν ὄργανον τῶν διαταγών καὶ θελήσεων αὐτοῦ, ἢ παι ρημελεῖτο διόλου, ἢ διοριζόμενος κατετρέχετο κατόπιν, ἀπεβαλλετο. ὁ ἀληθῶς ἐνάρετος, κατὰ τὴν κοινὴν μαρτυ· ρίαν, ὁ λόγιος, ὁ φιλάνθρωπος ἐπίσκοπος Αρδαμυρίου Ιγνά τιος, παραμελήθη διόλου, ἂν καὶ ἦτον ἄξιος πολλῆς ἐπιμε λείας. Ὁ ἐπίσκοπος Μητρῶν διωρίσθη ἐν ἔτει 1828 Τοπο τηρητής Κερνίκης και Καλαβρύτων· οἱ χριστιανοὶ ἦσαν εὐχαριστημένοι. Αλλὰ διότι ὁ ἐπίσκοπος ἐσυστάθη παρὰ τοῦ τότε Γραμματέως τῆς ̓Επικρατείας, Κυρίου Τρικούπη, καὶ διότι εἶχεν ἀνταπόκρισιν πρὸς τὸν Θ. Φαρμακίδην, καὶ διὰ μικράς τινας άλλας αἰτίας, διεβλήνη παρὰ τοῦ Γ. Μ. πιστο· τάτου καὶ πονηροτάτου δούλου τοῦ Καποδίστρια, ἀπεβλήθη ἐκεῖθεν ὡς ἀσύμφορος εἰς τὸ πονηρὸν σύστημα, και μόλις μετὰ καιρὸν καὶ μετὰ πολλὰς μεσιτείας Καποδιστριακῶν, καὶ ἀφοῦ ἠναγκάσθη ν' ἀρνηθῇ φίλους, καὶ νὰ διακόψη πᾶσαν σχέσιν προς τιμίους, ἀλλ ̓ ὑπόπτους νομιζομένους εἰς τὴν Κυβέρ - νησιν ἀνθρώπους, διωρίσθη εἰς τὴν Ηλιδα. Ὁ ἥσυχος καὶ σεμνὸς ἐπίσκοπος Ελαίας Παΐσιος μετετέθη ἐκ τῆς Χριστια νουπόλεως, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῶν χριστιανῶν, εἰς ἄλλην ἐπισκοπὴν πρὸς χάριν ἑνὸς πρωτοσυγκέλλου, ἀνθρώπου πονη τοῦ καὶ ἀνυπολήπτου, ἀλλὰ διὰ τοῦτο μάλιστα χρησίμου εἰς
τὸ σύστημα του Καποδίστρια. Καμμία δυσκολία δὲν ἀπαντή θη εἰς τὸν διορισμὴν τοῦ ἐπισκόπου Α.Ε. εἰς γειτνιάζουσαν τινὰ ἐπαρχίαν μὲ τὴν πρωτεύουσαν διότι εὐθὺς ἔδειξε, καὶ εὐθὺς ἐγνώσθη ἄνθρωπος τῆς Καποδιστριακῆς ἐμπιστοσύνης ἄξιος, καὶ ὅτι ἐγίνετο χωρίς πολλές συνειδήσεως ὄργανον καὶ ἐν τελεστής πάσης διαταγῆς καὶ θελήσεως, καὶ τοιοῦτος ἄν θρωπος ἦτον εὕρημα πολύτιμον. Ο άνθρωπος οὗτος ἐπισκοπεύει ἀκόμη! εχήρευε καὶ ἡ ἐπισκοπὴ τῶν Σαλώνων. Κατ' αἴτησιν καὶ σύστασιν ἄλλου πιστοτάτου καὶ ἐπιτηδειοτάτου οργάνου τοῦ Καποδίστρια, ὑπὸ τοῦ ὁποίου τὸν σκληρότατον δέσποτι σμὸν ἐστέναζεν περὶ τὰ τρία ἔτη ἐν τῶν σημαντικῶν τμημά των τῆς Ἑλλάδος, ἐλεηλατίσθη παντοιοτρόπως παρ' αὐτοῦ, καὶ ἐσχάτως ἱκανὸν αὐτοῦ μέρος ήφανίσθη δὲ αὐτόν· κατ ̓ αἴτησιν καὶ σύστασιν τοιούτου άνθρώπου διωρίσθη Τοποτη ρητὴς τῆς ἐπισκοπῆς ἐκείνης ὁ πρώην Μενδενίτσης, ὁ ἐπίσκοπος οὗτος ἐπώλησε πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως τὴν ἐπισ σκοπήν του, ὡς πατρικόν του κτήμα, καὶ λαβὼν τὰ χρή ματα ἀνεχώρησεν εἰς τὴν πατρίδα του Ιθάκην. Εν ἔτει 1828, ἐξ οὗ δηλ. ἄρχισαν νὰ ἔρχονται εἰς τὴν Ελλάδα ὡς σμήνη οἱ κηφήνες, ἦλθε καὶ αὐτὸς, καὶ ὁ Καποδίστριας, υποκρι νόμενος ἐνίοτε ἀκόμη τὸν χρηστὸν, τὸν δίκαιον, τὸν ἐδέχθη κακῶς ἀλλ' ὅτε πλέον ἀπεδύθη τὴν ἀλωπεκῆν, καὶ ἐνεδύθη τὴν λεοντῆν, διώρισε καὶ αὐτὸν, λησμονήσας ὅσους κατὰ πρόσωπον τῷ εἶπε ψυχρούς λόγους εἰς Πόρον· διότι ἐσυστά. θη ὁ ἄνθρωπος ὡς χρήσιμος. Καὶ οὗτος ἐπισκοπεύει ἀκόμη! ἱερομόναχος τις ἐκ Σμύρνης ἐχειροτονήθη ἐν Πάτμῳ παρὰ τοῦ πρώην Πατριάρχου της Αλεξανδρείας ἐπίσκοπος Κυρή νῆς πρὸς ἀργυρολογίαν εἰς χρεωλυσίαν. Εκ τῆς Πάτμο ἐπέταξεν ὁ νεόπλαστος ἐπίσκοπος χωρὶς ἐπισκοπῆς εἰς Πέ τσαν ἐπὶ τῆς λαμπρᾶς τῆς πειρατείας μᾶλλον ἢ καταδρομῆς ἐποχῆς· ηὐλόγει τὰ ἐκπλέοντα πλοῖα, καὶ ἐλάμβανε μερί διον παρ' αὐτῶν, μετὰ πλουσίων φορτίων εἰσπλεόντων. Εἰς τὸν καλὸν τοῦτον ἄνθρωπον ἔδιδεν ὁ Καποδίστριας πεντα κόσια γρόσια κατὰ μῆνα, καὶ ἂν δὲν ἐπέστρεφεν εἰς Σμύρνη, ἤθελε λάβει καὶ ἐπισκοπήν. ὁ πρώην Τριπόλεως καὶ Τοπο· τηρητής Ναυπλίας πρὸ τοῦ Καποδίστρια διωρισμένος Διο νύσιος, ἐστερήθη τὴν ἐπισκοπὴν, καὶ ἐξωρίσθη ἐκ Ναυπλίας ἐπὶ τῶν ἀδίκων ἐξοριῶν, διότι ἐφρόνει ὀρθῶς, καὶ ἐλάλει ἐλευθέρως περὶ τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων. Τοιοῦτοι διορισ μοὶ ἐπισκόπων, τοιαῦται μεταθέσεις, τοιαῦται ἀνταμοι βαὶ ἔγειναν καὶ ἄλλαι παρὰ τοῦ Καποδίστρια.
Ο Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως Αγαθάγγελος, πρὸς ἔνδειξιν τῆς πρὸς τὸν Σουλτάνον πίστεώς του, ἔπεμψεν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐπίσκοπον Θηβῶν, ἐν ᾧ ὁ κανονικῶς χειρο τονημένος πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἐπίσκοπος Θηβῶν ἔζη καὶ ζῇ, καὶ ἐν ᾧ ὁ διορισμὸς ἄλλου ἐπισκόπου, ζῶντος τοῦ πρώτου καὶ ἐπισκοπεύοντος, εἶναι ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικών κανόνων. Ο Καποδίστριας εὑρῆκε καὶ τοῦτον ἐπιτηδειότατον εἰς τὸ σύστημά του, καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὸν ἀποβάλῃ ἐκεῖ θεν, καὶ μόλις μετὰ πολλὰς ἀναφορὰς καὶ ἱκεσίας καὶ τοῦ κανονικοῦ ἐπισκόπου καὶ τῶν κατοίκων ἀπεφάσισε να δώσ σῃ τὴν ἐπισκοπὴν εἰς ὃν νομίμως ἀνῆκεν αὕτη· ἀλλὰ διώρισε τὸν παρέγγραπτον ἐκεῖνον ἐπίσκοπον, ἂν καὶ παρὰ τοὺς και νόνας χειροτονημένον, εἰς τὰς Πάτρας, ὡς χρήσιμον, καὶ κ πέβαλεν ἄλλον ἐκεῖθεν παρ ̓ αὐτοῦ διωρισμένον, ὡς ἄχρηστον ἴσως καὶ ἀνεπιτήδειον. Η Διοικητικὴ Επιτροπὴ ἔπραξε και λῶς ἀποβαλοῦσα ἐκεῖνον· ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω, ἂν ἔπραξε καλῶς, διορίσασα τοποτηρητὴν τῆς ἐπισκοπῆς τῶν Πατρῶν διάκο νόν τινα τοῦ προαποθανόντος ἐπισκόπου τοῦ τόπου ἐκεῖνου κληρονομικά δίκαια δὲν ὑπάρχουν εἰς τὰ τοιαῦτα.
p. 92
ὁ αὐτὸς Πατριάρχης ἔπεμψε συγχρόνως καὶ ἐπίσκοπον Αθηνῶν, καθὼς καὶ ἐπίσκοπον Ευρίπου. ὁ ἐπίσκοπος τῆς Άρτης Άνθιμος ἐξώσθη τῆς ἐπισκοπῆς παρὰ τῆς Μεγάλης λεγομένης Εκκλησίας, καὶ ἐξωρίσθη μάλιστα εἰς τοὺς γνωσ στοὺς τῆς Θετταλίας βράχους, Μετέωρα λεγομένους. Εκεῖθεν ἐδυνήθη, κατὰ τὴν ὁμολογίαν τῶν εἰδότων, νὰ ἑλκύσῃ εἰς ἑαυτὸν τὴν εὔνοιαν τοῦ Κιουταχή μετὰ τὴν ἅλωσιν τῶν Αθη• νῶν ἐν ἔτει 1827, καὶ διωρίσθη κατὰ σύστασιν αὐτοῦ ̓Αθη τῶν ἐπίσκοπος. Καθὼς ὁ παρέγγραπτος ἐπίσκοπος Θηβῶν, οὕτω καὶ ὁ ̓Αθηνῶν, διωρίσθησαν εἰς τὸ νὰ φέρωσι τοὺς ἐκεῖ Έλληνας εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Σουλτάνου διὰ τὴν προσω· ρινὴν τύχην τῶν ὅπλων αὐτοῦ εἰς τὴν Στερεὰν Ελλάδα αλ λως δὲν ἤθελον διοριστη. Καὶ οἱ δύο ἐδείχθησαν άξιοι τῆς ἀποστολῆς, ἀλλὰ καὶ ἀργυρολόγοι ἄριστοι. ὁ εἰρημένος ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν ἐζήτησεν ἐσχάτως παρὰ τῆς Διοικητικής Επιτροπῆς τὴν ἐπισκοπήν· ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ἀκόμη δὲν προστάσσει εἰς τὴν Αττικήν· ἀλλ ̓ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καὶ Σουλτανικὰ φερμάνια, καὶ κατὰ ταῦτα δύναται να ἐπισκοπεύῃ καὶ ὑπὸ Τουρκικὴν ἐξουσίαν. ὁ Ελλην καὶ φιλόπατρις ἐπίσ σκοπος Ταλαντίου ἦτον διωρισμένος Τοποτηρητὴς τῶν ̓Αθη νῶν ἀπὸ τοῦ 1825, καὶ ἔχει δικαιώματα καὶ ἐκκλησιαστι κῶς καὶ πολιτικῶς εἰς τὴν ἐπισκοπὴν ταύτην. Η Κυβέρνησις διὰ τοῦτο ἀπεποιήθη εἰς τὸν νέον ἐπίσκοπον τὴν καθέδραν τῶν ̓Αθηνῶν, καὶ ἐπρόσφερεν εἰς αὐτὸν ἄλλην ὁ δ ̓ ἐπέμενε ζητῶν τὴν νόμιμόν του γυναι κα!! Ἀλλὰ διὰ ποίους λόγους διανέμει ἐπισκοπὰς εἰς τοιούτους ή Ελληνική Κυβέρ νησις; Φιλανθρωπευομένη; ἂς δείξῃ τὴν φιλανθρωπίαν της εἰς ἄλλους. Εἰς ἀνταμοιβὴν ἐκδουλεύσεων; ἔχουν ἄλλοι πολλῷ περισσότερα δικαιώματα εἰς ἀνταμοιβὴν διὰ σημαντικωτέρας ἐκδουλεύσεις.
ὅσοι ἐπίσκοποι ἦλθον ἄλλοθεν εἰς τὴν ̔Ελλάδα, ὅλοι ζητοῦν ἐπισκοπὰς πρὸς ἐξοικονόμησίν των τ ̓ αὐτὰ ζητήματα θέλουν κάμει καὶ ὅσοι ἄλλοι ἔλθωσιν εἰς τὸ ἑξῆς. Ἀλλ ̓ ἔχει χρέος ἡ πτωχὴ Ἑλλὰς νὰ τρέφη κηφῆνας, καὶ ἀμαθεῖς τὸ πλεῖστον μέρος, καὶ ὄχι βέβαια ἐπιτηδείους εἰς τὴν τωρινὴν καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν κατάστασιν τῆς Ἑλληνικῆς ἐκκλησίας; ̓Αλλ ̓ εἶναι ἀληθινὸν, ὅτι τοιοῦτοι εἶναι καὶ πολλοὶ τῶν ἔτι σωζομένων ἐκ τῶν πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως Ελ. λήνων ἐπισκόπων, καί τινες μάλιστα αὐτῶν δὲν εἶναι ἄξιοι οὐδὲ χοίρων βοσκοί, ὄχι λογικῶν προβάτων ποιμένες νὰ ἶναι, καὶ διὰ τὴν ἀμάθειάν των καὶ διὰ τὰ φαῦλα ἤθη των γίνονται σκάνδαλον εἰς τοὺς χριστιανούς. Ἀλλὰ διὰ τοῦτο δὲν εἶναι φρόνιμον νὰ πολλαπλασιάζεται τὸ ὑπάρχον κακὸν διὰ τῆς προσθήκης καὶ ἄλλων τοιούτων ἀναξίων ἐπισκόπων. Εἰς τὴν ἐκλογὴν καὶ τὸν διορισμὸν τῶν ἐπισκόπων ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχὴ, καὶ τοῦτο συνιστᾶται εἰς τὴν Ελληνι· κὴν Κυβέρνησιν,
Δἱ Ελληνικαὶ Κυβερνήσεις πρὸ τῆς Καποδιστριακῆς ἐφρόν· | τισαν ν' ἀπαγορεύσωσι τὴν νέων πρεσβυτέρων καὶ διακόνων χει ροτονίαν διὰ λόγους φρονιμωτάτους καὶ δικαιοτάτους· ἡ δια ταγὴ αὕτη δὲν ἐφυλάχθη, καθώς, κατὰ δυστυχίαν, καὶ πολὺ λαὶ ἄλλαι σωτήριοι διαταγαί. Πολλοὶ τῶν ἐπισκόπων, ἐμπορευόμενοι καὶ τὴν χειροτονίαν, καθὼς καὶ τὰς ἄλλας ίερὰς τελετάς, ἐγέμωσαν χωρίς τινος ἀνάγκης τὴν Ελλάδα πρε σβυτέρων καὶ διακόνων, αδιακρίτως χειροτονημένων, ἀνθρώ των αμαθεστάτων, καὶ πολλῶν μάλιστα ἐπισήμων ἐπὶ κατ κοηθείᾳ, πρὸς ἀξιοκατάκριτον ἀργυρολογίαν. Εἷς τούτων τῶν ἐπισκόπων εἶναι καὶ ὁ ἐπίσημος ἐπὶ ῥυπαρὰ φιλαργυρίᾳ ἐπί
![[ocr errors]](https://books.google.com/books/content?id=FlpEAAAAcAAJ&output=text&pg=RA3-PA92&img=1&zoom=3&hl=en&q=%22+%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82+%22&cds=1&sig=ACfU3U131DIi1_VNbYDxdwY5eMCsFdp3Qg&edge=0&edge=stretch&ci=493,1241,6,26 "[ocr errors]")
σκοπος Α. . . ὅςτις εἶναι ἱκανὸς καὶ πατριάρχην Αγκιστρίου νὰ χειροτονήσῃ διὰ χρήματα, καὶ τὸν Χριστὸν αὐτὸν να πωλήσῃ καὶ δὲ ὀλιγώτερα τῶν τριάκοντα ἀργυρίων. Έως οὗ εὐτακτήσῃ συστηματικῶς καὶ ἡ ἐκκλησία, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπαναληφθῇ ἡ εἰρημένη απαγόρευσις, καὶ νὰ ἐπιτεθῇ ποι νὰ βαρεῖα εἰς τὸν παραβάτην,
Δὲν εἶναι ἀμφιβολία, ὅτι ἡ ἤδη εὐτυχῶς συγκροτουμένη ἀληθινὴ ἐθνική Συνέλευσις, ἥτις θέλει σκεφθῆ καὶ ἀποφασίσει φρονίμως περὶ τῶν μεγαλητέρων συμφερόντων τοῦ ἔθνους, θέσ λει ἀσχοληθῆ σπουδαίως καὶ εἰς τὸν ὀργανισμὸν καὶ τὴν διάταξιν τῆς Ἑλληνικῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου αὐτῆς. Ο Β. Ε.
Σημείωσις τοῦ ἐκδότου – Συγκατατεθέντες νὰ δημοσιεύσωμεν τὴν ἀνωτέρω διατριβὴν, δὲν διενοήθημεν νὰ ἐλαττώσωμεν οὐδαμῶς τὸ σόδας, τὸ ὁποῖον ἐφείλεται εἰς τὸ ἱερατεῖον. Η τάξις αὕτη εἶναι ἐκείνη, ἥτις διευθύνει τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων· ὅσον δὲ ὑψηλότερον βαθμὸν πρέσ πει νὰ κατέχῃ διὰ τοῦτο εἰς τὴν κοινωνίαν, τόσον πλέον πρέπει νὰ διάγῃ βίον ἄμεμπτον, καὶ νὰ γίνεται ἀληθὴς τύ πος τῆς ἠθικῆς καὶ τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν· ἀλλέως κιν· δυνεύῃ νὰ δώσῃ τὸ σκανδαλωδέστατον παράδειγμα εἰς τὴν διαφθοράν.
Οἱ ἔλεγχοι, τοὺς ὁποίους προσάπτει ὁ συγγραφείς τῆς διατριβής, εἶναι βαρεῖς· καὶ ἡμεῖς ἀποδοκιμάζου μεν ἀπρεπεῖς τινας ἐκφράσεις του, καθὼς καὶ τὸν ἀπότομον τρόπον, τὸν ὁποῖον μετεχειρίσθη, ὅσον ἐναργεῖς καὶ ἂν ἤ. θελεν ἔχει τὰς ἀποδείξεις τῆς κατηγορίας. Εἴμεθα δ ̓ ἔτοι· μος νὰ προσφέρωμεν τὸ ἴδιον τοῦτο μέσον τῆς δημοσιότη τος πρὸς ἐκείνους, οἵτινες θεωροῦν ἑαυτοὺς ἠδικημένους, καὶ ἔχουν νὰ ὑπερασπισθῶσι τὸν ἠθικὸν χαρακτῆρά των. Αρ. 1,986. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Η Αστυνομία Λακεδαίμονος. Πρὸς τὰς Αστυνομίας τοῦ Κράτους. Τὴν 29 τοῦ παύσαντος Μαΐου ὁ Γεώργιος Κονδυλάκης Τριπολιτσιώτης φονεύσας τὸν Αντώνιον Λαγουτιέρην διέ φύγε τὴν προσοχὴν τῆς Αστυνομίας ταύτης· ὅθεν είδοποι οῦνται ἅπασαι αἱ Αστυνομίαι τοῦ κράτους, ὅπως λάβωσε τὴν ἀνήκουσαν προσοχὴν, διὰ νὰ τὸν συλλάβωσι καὶ διευ θύνωσι πρὸς τὴν Αστυνομίαν ταύτην, νὰ καθυποβληθῇ ὑπὸ τὴν αὐστηρότητα τῶν νόμων.
Χαρακτηριστικά τούτου: Ανάστημα μέτριον, χρώμα μέλαν, πρόσωπον μακρύ, μύτη ὁμοία, μύσταξ νεοφυής, ὀφθαλμοὶ μέλανες, ἔνδυμα νησιώτικον.
Αντίγραφα τῆς παρούσης θέλουν κοινοποιηθῆ πρὸς τὰς ἀνηκούσας Αστυνομίας τοῦ Κράτους, καὶ ἕτερον πρὸς τὸν Εκδότην τῆς ἐθνικῆς ̓Εφημερίδος διὰ νὰ τὸ καταχω ρίσῃ εἰς τὸ φύλλον του.
Εν Μισύρα, τὴν 8 Ιουνίου 1832.
Ο Αστυνόμος Σ. Βούρβαχης.
Ποικίλα.
Η αξία τῶν ἐν τῇ Εὐρώπη εὑρισκομένων χρημάτων εἰς νομίσματα πρὸς τὸ τέλος τοῦ 1809 ἔτους, ελογίσθη εἰς 380 εκατομμύρια Λιτρῶν Στερλιγγῶν, καὶ μετὰ παρέλευ σιν 20 ἐτῶν, ἤγουν ἀπὸ τοῦ 1800 μέχρι τοῦ 1829 πα ρήχθησαν ἐκ τῆς μεταλλεύσεως 80,736, 768 Λιτρ. Στερλ ὥστε τὸ κεφάλαιον γίνεται 460,736,768 Α. Σ.
Περὶ τῶν Εἰρηνοδικών.
7. Οἱ Εἰρηνοδίκαι ἐκλέγονται ἀπὸ τὸν λαὸν, καὶ ἐπικυ ρόνονται ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν.
Η ἐκλογὴ γίνεται ἀμέσως παρὰ τῶν πολιτῶν, ὅσοι ἔχουν δικαίωμα ψήφου.
8. Οἱ Εἰρηνοδίκαι τῶν μὲν χωρίων κρίνουν ἀνεκκλήτως ἕως τριάκοντα Φοίνικας, τῶν δὲ κωμοπολεων ἕως τεσσαρά κοντα, καὶ τῶν πόλεων ἕως ἑξήκοντα· ἐκκλητῶς δὲ κρίνουν ἕως πεντακοσίους Φοίνικας.
9. Αν τύχῃ ἀπουσία ἢ ἐξαίρεσις τοῦ Εἰρηνοδίκου, ὁ δημο γέρων, ἢ ἂν ἦναι πολλοὶ, ὁ γεροντότερος ἐξ αὐτῶν ἐκπλη ροῖ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
10. ὅσαι ὑποθέσεις ὑπερβαίνουν τὴν ποσότητα τῆς ἀρα μοδιότητος τῶν εἰρηνοδικῶν, ἀναφέρονται εἰς αὐτοὺς, μό νον διὰ νὰ συμβιβάσουν τὰ μέρη, ἂν ἠμποροῦν.
ματέα, ἕνα ὑπογραμματέα, ένα δημόσιον συνήγορον, διά οριζομένους παρὰ τῆς Κυβερνήσεως, και δύο συνδικαστάς ἔχοντας ψῆφον, καὶ ἐκλεγομένους κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον.
ὁ λαὸς τοῦ τμήματος ἐκλέγει κατ ̓ ἔτος, κατὰ τὸν νό μον τῶν ἐκλογών, δώδεκα ἐκ τῶν κατοίκων τῆς πόλεως, ὅπου ἐδρεύει τὸ δικαστήριον, ἡ δὲ Κυβέρνησις ἐπιχυρόνει αὐτούς.
14. Τὰ ὀνόματα αὐτῶν καταγράφονται εἰς πίνακα έχε τεθειμένον εἰς τὸ ἀκροατήριον τοῦ Δικαστηρίου.
ἕως ὅτου ἐκλεχθοῦν οἱ συνδικασταί, ἐκπληροῦν τὰ ἔρω γα αὐτῶν οἱ σύμβουλοι τῶν παυσάντων Πρωτοκλήτων Δια ναστηρίων, καὶ ἔχουν ψῆφον.
15. Τὰ ὀνόματα τῶν συνδικαστῶν θέτονται εἰς στά μνον.
Εκαστον τῶν μερῶν ἐβγάλλει τρεῖς ἡμέρας πρὸ τῆς δια κασίμου αὐτοπροσώπως, ἣ δι ἐπιτρόπου του ἀνὰ ἔν ἐξ αὐτῶν: Εἰς ἔλλειψιν ἑνὸς τῶν μερῶν ἢ τοῦ ἐπιτρόπου του, ὁ Πρόεδρος τοῦ Δικαστηρίου ἐβγάλλει ἀντ ̓ ἐκείνου τὸν κλῆ ρον.
16. ἂν τὸ μέρος ἔχῃ αἰτίαν ἐξαιρέσεως, ὀφείλει νὰ τὴν προβάλλῃ αὐθημερὸν ἐπὶ ποινῇ ἀποῤῥίψεως.
17. Ο Πρόεδρος εὐθὺς ἀποφασίζει συνοπτικῶς περὶ τῆς προβαλλομένης ἐξαιρέσεως, καὶ ἂν γενῇ δεκτὴ, ἐξάγεται ἄλ λο ὄνομα κατὰ τὸν ἀνωτέρω τρόπον.
18. Ο Πρόεδρος κρίνει μόνος περὶ τῶν προδικαστικῶν, και παρεμπιπτόντων ζητημάτων.
19. Τὸ Πρωτόκλητον Δικαστήριον κρίνει ἀνεκκλήτως ἕως πεντακοσίους Φοίνικας, ἐκκλητῶς δὲ τὰς ὑπερβαινούσ σας τὴν ποσότητα ταύτην διαφοράς.
ΤΜΗΜΑ Γ ́.
Περὶ τῶν ἐμπορικών Δικαστηρίων. 20. Διορίζεται εμπορικὸν Δικαστήριον εἰς Σύραν. 21. Χρείας τυχούσης, συσταίνονται καὶ ἀλλοῦ ἐμπο ρικὰ Δικαστήρια.
22. ὅπου δὲν ὑπάρχει ἐμπορικὸν Δικαστήριον, ἀναπληρόνεται ἀπὸ το Πρωτόκλητον, μὴ ὑπερβαῖνον τὴν οἰκείαν αὐτοῦ δικαιοδοσίαν ὡς πρὸς τὸ ποσὸν τῶν ὑποβαλλομένων διαφορῶν.
23. Σύγκειται ἀπὸ ἕνα Πρόεδρον, ἕνα γραμματέα, καὶ ἕνα ὑπογραμματέα, διοριζομένους ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν, καὶ ἀπὸ δύο συνδικαστὰς ἐκλεγομένους κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον.
Οἱ ἔμποροι τῆς πόλεως, ὅπου ἑδρεύει τὸ Δικαστήριον, συνερχόμενοι κατ ̓ ἔτος, ἐκλέγουν κατά πλειοψηφίαν δώδε. καὶ ἐκ τῶν μετελθόντων τιμίως τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἐμπό ρου τουλάχιστον ἓξ ἔτη, ἡ δὲ Κυβέρνησις τοὺς ἐπικυρώνει.
24. Τὰ ἄρθρα, 15, 16, 17 και 10 τοῦ παρόντος ψηφίσματος ἐφαρμόζονται καὶ εἰς τὸ ἐμπορικὸν Δικαστή
ριον.
25. Κρίνει ἀνεκκλήτως ἕως ἑπτακοσίους Φοίνικας. 26. Δἱ ὑπερβαίνουσαι την ποσότητα ταύτην διαφοραί, ἐκκαλοῦνται εἰς τὸ ἀνέκκλητον.
ΤΜΗΜΑ Δ ́.
Περὶ τοῦ ἀνεκκλήτου Κριτηρίου. 27. Διορίζεται ἓν Ανέκκλητον Κριτήριον δὲ ὅλην τὴν ἐπικράτειαν, και ἑδρεύει εἰς τὴν πρωτεύουσαν.
18. Έχει ένα πρῶτον Πρόεδρον, ἕνα δεύτερον. Πρόε δρον, ἐννέα δικαστὰς, τρεῖς παρέδρους, ένα γενικόν (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ.
γραμματ
δημόσιον συνήγορον, ἕνα δημόσιον συνήγορον, δύο τεῖς, δύο ὑπογραμματεῖς, διοριζομένους ὅλους ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν.
29. Διαιρεῖται εἰς δύο τμήματα, ἐγκληματικὸν καὶ που λιτικόν.
Τὸ ἐγκληματικὸν τμῆμα προεδρεύεται ἀπὸ τὸν πρῶτον Πρόεδρον, καὶ ἔχει πέντε δικαστὰς, τὸ δὲ πολιτικὸν, ἀπὸ τὸν δεύτερον Πρόεδρον, καὶ ἔχει τέσσαρας δικαστάς.
30. Οσάκις τὸ ἐγκληματικὸν τμῆμα δὲν ἔχει προκειμέ νας ὑποθέσεις ἐγκληματικῆς ὕλης, παραλείπει κατὰ κλῆ ρον ἕνα τῶν δικαστῶν, καὶ δικάζει πολιτικές διαφο ράς.
31. ἕκαστον τμῆμα κρίνει ἀνεκκλήτως ὅσας ὑποθέσεις τὰ Πρωτόκλητα Δικαστήρια δικάζουν ἐκκλητῶς.
32. Τὰ δύο τμήματα συνέρχονται ὁμοῦ, καὶ παραλείποντα κατὰ κλῆρον ἕνα τῶν Δικαστῶν, προεδρεύονται ἀπὸ τὸν πρῶτον Πρόεδρον, καὶ κρίνουν εἰς ἕνα βαθμὸν δικαιο δοσίας ὅλους τοὺς διοικητικοὺς καὶ δικαστικοὺς ἀξιωμα τικοὺς τῆς ἐπικρατείας, ὅσοι ἐγκαλεσθοῦν δὲ ἐγκλήματα τῶν ἐμπιστευθέντων εἰς αὐτοὺς καθηκόντων,
33. Εάν τύχῃ ἐξαίρεσις, ἐμπόδιον ἢ ἀπουσία τινὸς τῶν μελῶν ἀμφοτέρων τῶν τμημάτων, ἀναπληρόνονται ἀπὸ τοὺς παρέδρους.
ΚΕΦΑΛ. Β ́.
Περὶ τῶν ἐγκληματικῶν Δικαστηρίων. ΤΜΗΜΑ Α.
Περὶ τῆς Διορθωτικής Δικαιοσύνης. 34. Οἱ Εἰρηνοδίκαι κρίνουν
1. Τὰς καταπατήσεις τῶν συνόρων
2. Τὴν βιαίαν ἢ δολίαν μετοχέτευσιν τῶν ὑδάτων 3. Τὰς ζημίας τὰς γινομένας ἐντὸς τοῦ ἔτους ἀπὸ ἀν θρώπους ἢ ζῶα εἰς χωράφια, ἀμπέλια, περιβόλια ἢ κήπους· 4. Τὰς ὕβρεις, τὰ μαλώματα, καὶ τοὺς δαρμούς, ὅσοι δὲν κατήντησαν εἰς πληγὰς, ἢ βαρέα κτυπήματα·
5. ὅλα τὰ πταίσματα, ὅσα τιμωροῦνται μὲ πρόστιμον, ἡ φυλακήν.
35. Αἱ ἀποφάσεις των εἶναι ἀνέκκλητοι, ὅταν τὸ πρόσω τιμον δὲν ὑπερβαίνῃ τοὺς δέκα Φοίνικας, ἢ ἡ ἀποζημίωσις τοὺς τριάκοντα, ἢ ὅταν ἡ ποινή περιορίζεται εἰς πενταή μερον φυλακήν.
36. Τὰ Πρωτόκλητα Δικαστήρια δικάζοντα ἐγκλημα τικῶς, κρίνουν ἀνεκκλήτως τὰς παρὰ τῶν Εἰρηνοδικῶν ἐκκλητῶς δεδικασμένας ὑποθέσεις.
42. ̓Εὰν ὁ ἐξεταστὴς δὲν εὕρη αἰτίαν κατηγορίας, ὁ δη μάσιος συνήγορος δύναται, μετὰ ὥριμον στάθμισιν τῶν ἀποδείξεων, νὰ τὸν εἰσάξῃ ἢ μὴ εἰς δίκην.
43. Τρεῖς ἡμέρας πρὸ τῆς δικασίμου ὁ δημόσιος συνή γορος ἐβγάλλει ἀπὸ τὴν στάμνον ἓν τῶν ὀνομάτων τῶν συνδι καστῶν, ὁ δὲ ἐγκαλούμενος δύο.
44. Τὰ ἄρθρα 16, 17 και 18 του παρόντος ψηφίσμα τος ἐφαρμόζονται καὶ εἰς τὰς ἐγκληματικὰς ὑποθέσεις. 45. Αἱ ἀποφάσεις τῶν Πρωτοκλήτων Δικαστηρίων δύνανται νὰ ἐκκαλεσθοῦν εἰς τὸ ἀνέκκλητον.
Κ Ε Φ Α Λ. Γ'.
Περὶ τῶν Δημοσίων Συνηγόρων. 46. Οἱ δημόσιοι συνήγοροι ἔχουν τὰ ἑξῆς ἔργα. 1. Κινοῦν τὰς ἐγκληματικὰς ἀγωγάς
2. Φροντίζουν δια τὴν εὐταξίαν τῶν Δικαστηρίων, και διὰ τὴν ταχεῖαν ἐκπεραίωσιν τῶν δικαζομένων ὑποθέσεων·
3. Επαγρυπνοῦν τοὺς ἀξιωματικοὺς τῆς δικαστικῆς Α στυνομίας
4. Φροντίζουν διὰ τὴν ἐκτέλεσιν τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων, ὅσαι μάλιστα ἀφορῶσι τὴν κοινὴν εὐταξίαν.
47. Εἰς τὰς πολιτικὰς ὑποθέσεις ἐνεργοῦν ἐξ ἐπαγγέλ ματος εἰς ὅλας τὰς ἀπὸ τὸν νόμον ἀναφερομένας περιστάσεις.
48. Οφείλουν νὰ δίδουν τὰ συμπεράσματά των εἰς ὅλας τὰς περὶ διαζυγίων ὑποθέσεις.
49. Κοινοποιοῦνται εἰς αὐτοὺς αἱ ἑξῆς ὑποθέσεις"
1. ὅσαι ἀφορῶσι τὴν κοινὴν εὐταξίαν, τὴν ἐπικράτει αν, τὰ δημόσια καταστήματα, τὰς δωρεάς, καὶ τὰς κλη ροδοσίας, τὰς γινομένας εἰς ὄφελος τῶν πτωχῶν
2. ὅσαι ἀποβλέπουν τὴν πολιτικήν κατάστασιν τῶν προσώπων καὶ τὰς ἐπιτροπάς·
3. Αἱ περὶ ἀρμοδιότητος Δικαστηρίων, καὶ ἐξαιρέσεως τῶν δικαστῶν
4. Αἱ διαφοραὶ τῶν ἀνηλίκων καὶ ἐν γένει ὅλαι ἐκεῖνα:, εἰς τὰς ὁποίας τὸ ἓν τῶν μερῶν ὑπερασπίζεται διὰ κηδε μόνος
5. ὅσαι ὑποθέσεις ἀνάγονται εἰς τοὺς ἀπόντας.
50. Οἱ δημόσιοι συνήγοροι των Πρωτοκλήτων Δικαστηρίων ὀφείλουν νὰ πέμπουν κατὰ μῆνα πρὸς τὸν γενικὸν δημόσιον συνήγορον ἀκριβῆ κατάλογον, πόσαι ὑποθέσεις εἰσήχθησαν εἰς τὸ οἰκεῖον αὐτῶν Πρωτόκλητον, καὶ πόσαι ἔμειναν ἐκκρεμεῖς.
Πέμπουν ὡσαύτως πρὸς αὐτὸν σύνοψιν τῶν δεδικασμέν νων ἐγκληματικῶν ὑποθέσεων.
51. Ο γενικός δημόσιος συνήγορος ἐφείλει νὰ κάμη κα τὰ τριμηνίαν τὴν αὐτὴν παραπομπὴν πρὸς τὴν Γραμ ματείαν τῆς Δικαιοσύνης.
Αρθ
ρθρα Συμπληρωτικά.
52. Τὰ Δικαστήρια, εἰς μὲν τὰς πολιτικὰς ὑποθέσεις, κρίνουν κατὰ τοὺς αὐτοκρατορικούς νόμους, τοὺς ἐμπεριεχο μένους εἰς τὴν Πρόχειρον ἐξάβιβλον τοῦ Ἀρμενοπούλου, καὶ εἰς ἔλλειψιν ἢ ἀσάφειαν αὐτῶν, κατὰ τοὺς λοιποὺς τῶν αὐ τοκρατόρων νόμους· εἰς δὲ τὰς ἐμπορικὰς, κατὰ τὸν ἐμπορι· κὸν τῆς Γαλλίας Κώδηκα εἰς ὅ,τι αὐτὸς δὲν ἀντιβαίνει εἰς τὸ παρὸν ψήφισμα, καὶ εἰς τοὺς λοιποὺς ἰσχύοντας νό μους· εἰς τὰς ἐγκληματικὰς ὑποθέσεις δικάζουν κατὰ τὸ ἀπάνθισμα τῶν ἐγκληματικῶν, καὶ τοὺς λοιποὺς ἰσχύοντας νόμους, καὶ ἀκολουθοῦν τὴν ἀπὸ 6 Μαΐου 1829 Εγκλη
ματικὴν Διαδικασίαν εἰς ὅ,τι δὲν ἀντιβαίνει εἰς τὸ παρὸν ψήφισμα.
53. ὅλαι αἱ ὑποθέσεις, ὅσαι εἶναι ἐκκρεμεῖς εἰς τὸ Ἀνών τατον Κριτήριον, θέλουν κριθῆ ἀπὸ τὸ Ἀνέκκλητον.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Πρὸς τὸν ̓Εκδότην της Εθνικής Εφημερίδος. Εὑρίσκεται καὶ ὁ κλῆρος τῆς Ἑλλάδος, καθώς μέχρι τοῦδε καὶ ὅλα τὰ Ελληνικά πράγματα, άτακτος, ἀδιάτακτος, ἀσχημάτιστος· ὁποῖος δὲ εἶναι αὐτὸς, τὸ πλεῖστον μέρος, κατά τε τὰ ἤθη καὶ τὴν παιδείαν, εἶναι γνωστὸν τοῖς πᾶσι, καὶ διάφορες δυσκόλως ἠμποροῦσε νὰ ἦναι κατὰ τὴν ἐθνικὴν κατάστασιν, καὶ κατὰ τὴν ἐπικρατοῦσαν τάξιν τῆς προβιβά σεώς του ἐπὶ τῆς τουρκοκρατίας. Κοινὴ εὐχὴ ἦταν καὶ εἶναι τὸ νὰ βελτιωθῇ ἡ τάξις αὕτη, ἥτις εἶναι διωρισμένη πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ εἰς τὸ νὰ ἦναι διδάσκαλος καὶ παράδειγ· με τῆς ἠθικῆς. Κατὰ τὸν ἑπταετή πόλεμον φροντὶς περὶ διατάξεως τῆς ἐκκλησίας και βελτιώσεως τοῦ κλήρου δεν ἠμποροῦσε νὰ γενῆ διὰ τὰς ἀνωμάλους περιστάσεις, εἰς τὰς ὁποίας εὑρίσκοντο τότε καὶ τὸ ἔθνος καὶ ἡ Κυβέρνησίς του. Τὴν ἐκ τοῦ πολέμου ἀταξίαν διεδέχθη ή Καποδιστριακή Κυ βέρνησις. Πολλὰ καλὰ ἐδύναντο νὰ γενῶσιν ἐπ' αὐτῆς διὰ τὴν εἰσαχθεῖσαν ἡσυχίαν, διὰ τὴν ἀσφάλειαν, διὰ τὴν ἀφθονίαν τῶν χρηματικῶν μέσων, ἂν ὁ ἀρχηγὸς αὐτῆς δὲν ἦτον τοιοῦ τος, ὁποῖος ἦτον· ἀλλ ̓ ὁ Καποδίστριας δὲν ἐφρόντιζε σπου δαιότερον περὶ οὐδενὸς ἄλλου, εἰμὴ περὶ ταπεινώσεως καὶ ἀχρειώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους, καὶ περὶ τῆς διὰ τῶν μέσων τούτων διατηρήσεως καὶ στερεώσεώς του εἰς τὴν Ελλάδα, ἐν ᾧ ἐδύνατο να φθάση εἰς τὸν σκοπὸν τοῦτον εὐκολώτερον καὶ τιμιώτερον, ἂν ἐπολιτεύετο κατὰ τὰς εὐχὰς τοῦ ἔθνους. Πόσον ἔσφαλε! πόσον ἠπατήθη! πόσον παρεγνώρισε καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιον του συμφέρον !
Πρὸς τὸ ἴδιον αὑτοῦ τέλος ἠθέλησεν ὁ Καποδίστριας να μεταχειρισθῇ καὶ αὐτὸν τὸν κλῆρον παρὰ τὸν ἱερὸν καὶ ὕψης τὸν διορισμόν του καὶ ὅσῳ ἀχρειέστερος ἦταν ὁ κλῆρος, τόσ σῳ ἐπειτηδειότερος ἐφαίνετο πρὸς τοὺς σκοπούς καὶ τὰ τέα λη αὐτοῦ. ἐζήτησε καὶ μεταξὺ αὐτοῦ, καὶ εὗρε καὶ εἰς αὐτὸν εὐκόλως, καθ ̓ ὃν εὑρίσκετο ηθικὴν κατάστασιν, ἀνθρώπους μοχθηρούς, ἐπιτηδείους εἰς τὸ νὰ συντελέσωσι διὰ παντὸς τρόπου πρὸς ἐπιτυχίαν τῶν ὀλεθρίων εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος σκοπῶν του, καὶ τοὺς ἐκ φύσεως ἢ ἐξ ἔθους διερ φθαρμένους ἑκάστης τάξεως ἐκκλησιαστικούς διέφθειρεν ὅτι μᾶλλον κατὰ τὸ καταχθόνιον σύστημά του, καὶ ἐκ ποιμένων, κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν διάταξιν, ἀπέδειξε λύκους καὶ πολλοὺς τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν. Εἶναι γνωστὸν τῆς κατα σκοπείας τὸ σύστημα τοῦ Καποδίστρια· εἰς τοῦτο μετεχει ρίσθη καὶ ἐκκλησιαστικούς, καὶ αὐτοὺς τοὺς ἐπὶ τῆς ἐξομο λογήσεως διωρισμένους πρεσβυτέρους, τοὺς κοινῶς λεγομέν τους πνευματικούς· ὥστε καὶ αὐτὴ ἡ συνείδησις τοῦ πολί του δὲν ἔμενεν ατάραχος, καὶ πολλοὶ ἔπαθεν κακῶς προδεδομένοι παρ' ἐκείνων, εἰς τοὺς ὁποίους ἐπιστεύοντο εἰλικρινῶς τὴν συνείδησίν των. Εἶναι φρικτὸν πρᾶγμα ή διδασκαλία τις νῶν ἐπισκόπων πρὸς τοὺς ὑπ' αὐτοὺς πρεσβυτέρους, διακόνους καὶ πνευματικοὺς ὑπὲρ τοῦ Καποδίστρια καὶ τοῦ συστήμα τος αὐτοῦ· τίποτε δὲν ἦτον ἱερὸν, τίποτε δὲν ἦτον ὅσιον, διο καιον, τίμιον εἰς τοὺς σεβασμίους αὐτοὺς πατέρας, ἂν ἐζη· τεῖτο παρὰ τοῦ Καποδίστρια. Εἰς τὴν Αἴγιναν οἱ διδάσκαλοι διὰ λόγους ηθικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς ἐπέμενον ἀρνούμενοι τὸν ὁποῖον ἐζήτει ὁ Καποδίστριας ὅρκον, ὅτι δὲν εἶναι μέλη τῆς
παρ' αὐτοῦ τοῦ ἰδίου πανούργως καὶ δολίως πλασθείσης εται ρίας τοῦ Ἡρακλέους· καὶ ὁ ἀληθὴς Ιησουΐτης Μουστους. δης ἐπέμενε ζητῶν τὸν ὅρκον, καὶ εἰς τὸ νὰ εὐκολύνῃ τὴν συνείδησιν τῶν διδασκάλων, ἐμεταχειρίσθη ὄργανον καὶ τὸν ἐπίσκοπον Α. . . ὁ δὲ καυχώμενος εἰς τὴν διαδοχὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀποστόλων ἐπίσκοπος ἐκήρυττεν, ὅτι ἠμποροῦν οἱ διδάσκαλοι να ορκισθῶσι χωρὶς ἐλέγχου του συνειδότος, ὅτι ὁ ὅρκος εἶναι ἐκ τῶν ἀδιαφόρων, ὅτι εἶναι συγχωρητὸς, καὶ μάλιστα εἰς πολιτικά πράγματα, καὶ ψευδῶς γινόμενος, ἂν διὰ τὸν ὅρκον ἠμπορῇ τι; ν' ἀποφύγη. βλάβην, ἣ ν ̓ ἀπολαύση ὄφελος, καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἠθηκεύετο ὁ σεβάσμιος ποιμὴν, κολακεύων καὶ τὸν Καποδίστριαν καὶ τὸν Μουστοξύδην πρὸς ἴδιον αὑτοῦ ὄφελος. Κατὰ τοῦτον ἔπρα· ξαν καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι και τοιούτων ἐπισκόπων τὰ ὀνόματ τα δίκαιον εἶναι νὰ γνωρισθώσιν.
Η Καποδιστριακή Κυβέρνησις ἐπὶ τῆς πρώτης καταστάσεώς της τὸν Ιανουάριον τοῦ 1828 ἔδωκεν ἐλπίδας καὶ σπου δαίας φροντίδος περὶ ἐκκλησίας καὶ κλήρου. Υπεσχέθη σύ στατιν ἐκκλησιαστικῆς ἐπιτροπῆς, τῆς ὁποίας ἐπερίγραφεν ἐν συντόμῳ εἰς τὸν ἀπὸ 22 Ιανουαρίου τοῦ αὐτοῦ ἔτους διορα γανισμὸν τῆς ἐπιτροπῆς, καὶ εἰς τὸ ἀπὸ 23 Ιανουαρίου και ταστατικὸν αὐτῆς ψήφισμα, τα καθήκοντα, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπόσχεσις αὕτη ἔμενεν εἰς μόνον τὸ χαρτίον, καθὼς καὶ ἄλκαι σημαντικώτεραι καὶ οὐσιωδέστεραι Καποδιστριακοί υπο σχέσεις. Μόλις μετὰ πολλοὺς μῆνας ἐγέννησεν ἡ σοφὴ τοῦ Καποδίστρια κεφαλὴ μίαν τοιαύτην ἐπιτροπήν, ἀλλὰ πάντῇ διάφορον, τῆς ὁποίας υπέσχετο, καὶ πρὸς ἄλλο τέλος. Δια ώρισε πέντε ἐπισκόπους, καὶ τοὺς μὲν τρεῖς ἀπέστειλεν εἰς τὴν Πελοπόννησον, τοὺς δὲ δύο εἰς τὸ Αἰγαῖον Πέλαγος (τὴν Στερεάν Ελλάδα ἐθεώρει πάντοτε ὡς ἐκτὸς τοῦ κομι τάτου ἢ τῆς ἡγεμονίας του) μεθ' ἑνός γραμματέως ἕκαστον κόμμα, να κηρύξωσι τὸ Καποδιστριακὸν νέον εὐαγγέλιον, ὑπὸ πρόσχημα ἄλλο, εἰς προπαρασκευὴν τῶν πολιτῶν, εἰς εὔκολον παραδοχὴν τοῦ δεσποτισμοῦ κατὰ τὴν συγκροτουμένην τότε ἐν ἄργει Συνέλευσιν. Μεταξύ τῶν ἀποστόλων εὑρέθησαν καὶ τίμιοι ἄνθρωποι, καὶ ἡ ἀποστολὴ δὲν ἐπληρώθη καθ ̓ ὅλα κατὰ τὴν εὐχὴν τοῦ ἀποστείλαντος διεβλήθησαν διὰ τοῦτο εἰ τιμιώτεροι αὐτῶν παρ ̓ ἄλλων ἐκκλησιαστικών κατασκόπων καὶ συκοφαντών, καὶ μάλιστα τοῦ διαβοήτου καὶ ἐπισήμου, κατὰ τὴν κοινὴν γνώμην, κατασκόπου, Δ. Β. . . . καὶ οὕτως ἔπεσον εἰς ὀργήν. Καὶ τοιαύτη ἦταν ἡ Καποδιστριακὴ ἐκκλη· σιαστικὴ ἐπιτροπή. Μετὰ τὴν ἐν ὄργει Συνέλευσιν ἐσυστή θα ἄλλη προσωρινὴ ἐπιτροπή, τῆς ὁποίας ἓν καὶ μόνον ἦταν τὸ ἀντικείμενον, ἡ κατὰ τὸ φαινόμενον ἐπίκρισις ἑνὸς νέου εὐχολογίου, περὶ τοῦ ὁποίου ἄλλοτε θέλει γενῆ λόγος.
Ο Καποδίστριας ἠθέλησε νὰ δείξῃ εἰς τὸν κόσμον, ὅτι φροντίζει καὶ περὶ τῆς παιδείας τοῦ μέλλοντος τῆς Ἑλλάδος κλήρου· ἐσύστησεν εἰς τὸ κατὰ τὸν Πόρον μοναστήριον σχου λεῖον ἐκκλησιαστικόν· οἱ εἰς αὐτὸ ὑπότροφοι τῆς Κυβερνή σεως μαθηταὶ περιωρίζοντο εἰς δεκαπέντε μέγας ἀριθμός! καὶ ποίας ηλικίας; ἀπὸ 12-18 ἐτῶν! Καὶ τί ἐδιδάσκον το; τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, τὴν κατήχησιν, καὶ τὴν ἱε ρὰν ἱστορίαν ! καὶ διὰ τὰ μαθήματα ταῦτα ἦτον χρεία ἰδι αιτέρου σχολείου! Καὶ παρὰ τίνων ἐδιδάσκοντο; παρὰ δύο ἱερομονάχων Αθωνιτῶν ἡ Ἁγιορειτῶν! Η Γενική Εφημερίς Αριθ. 81 τοῦ 183ο έλεγε. «Διὰ τὴν ἔλλειψιν ἀξίων διδα σκάλων ἀνεβλήθη μέχρι τοῦδε ἡ σύστασις κατὰ τὴν νῆσον Πόρου Εκκλησιαστικοῦ Σχολείου. Οἱ Πανοσιολογιώτα
τοι Κύριοι Βενέδικτος Ρώσος, καὶ Αρχιμανδρίτης Προκό πιος, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπέβλεψεν ἐξ ἀρχῆς ἡ Α. Ε. γνωρίζουσα τὴν ἱκανότητα καὶ ἀρετὴν τῶν ἀνδρῶν, ἐπείσθησαν τελευταῖον [δοξα τῷ Θεῷ !] ν' ἀναδεχθῶσι τὴν διευθέτησιν τοῦ καταστήματος τούτου, κτλ. » Περὶ τῆς ἱκανότητος τῶν εἰρημένων, ὡς πρὸς τὸ ὁποῖον ἀνελάμβανον ἔργον, πᾶς ἄλλος, ὀρθῶς κρίνων, ἤθελεν αμφιβάλλει μόνος δὲ ὁ Καποδίσ στρίας καὶ ὁ ἐπὶ τῆς Παιδείας καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν Γραμ· ματεὺς Ν. Χρυσόγελος δὲν ἀμφίβαλλεν· ἡ δ ̓ ἀρετὴ αὐτῶν δὲν συνίστατο εἰμὴ εἰς τὴν μακράν προσευχὴν καὶ την διεξα δικὴν ἀποχὴν, καὶ εἰς ὅσα ἄλλα ἀποτελοῦσι τὴν μοναχικὴν καὶ μάλιστα Ἁγιορειτικὴν ὑποκρισίαν, ἢ τὴν κατ' ἄγνοιαν τοῦ κατὰ τὸ εὐαγγέλιον καὶ τὸν ὀρθὸν λόγον ὀρθοῦ, ἀλη θοῦς, πρέποντος ἐσφαλμένην δόξαν. Αλλ' ὡς ὁ Καποδίστριας καὶ εἰς τὰ πολιτικά ὑπουργήματα δὲν ἐπρόσεχε τελείως εἰς τὴν κοινὴν ὑπόληψιν καὶ δόξαν, ὡς δεσπότης, οὕτω καὶ εἰς τὰ ἐκκλησιαστικά. Οἱ εἰρημένοι, καὶ μάλιστα ὁ δεύ σερος, δὲν εἶχον βέβαια ὑπὲρ ἑαυτῶν τὴν κοινὴν ὑπόληψιν, καὶ εὑρίσκοντο ἄλλοι καθ ̓ ὅλα καλήτεροι τῶν εἰρημένων, ἂν ἐζητοῦντο, καὶ ἂν τὸ σχολεῖον ἦτον τῳόντι ἐκκλησιαστικὸν κατάστημα, ἐξ οὗ ἔμελλε νὰ προκύψῃ ὄφελος. Τόσον ἐφρόντισεν ὁ Καποδίστριας καὶ περὶ τῆς παιδείας τοῦ Ἑλληνικοῦ κλήρου!
αν
Κατὰ τὴν ἐπὶ Τουρκοκρατίας ἐπικρατοῦσαν τάξιν εἰς τὴν διοίκησιν τῆς ἐκκλησίας, ἡ Ἑλλὰς εἶχε μέγαν ἀριθμὸν ἐπισκόπων· μόνη ἡ Πελοπόννησος εἶχε σχεδόν τριάκοντα. Πολλοὶ ἀπέθανον ἐν τῷ μεταξύ· ἀλλὰ καὶ οἱ ἔτι ζῶντες πάλιν εἶναι πολλοί. Εκτὸς τούτων συνέρρευσαν εἰς τὴν Ελ λάδα καὶ ἄλλοι ἐκ τῆς Τουρκίας κατὰ διαφόρους ἐποι χάς, οἱ μὲν φεύγοντες τὸν κίνδυνον, οἱ δὲ ἐλπίζοντες και λητέραν τύχην, καὶ ἄλλοι εἰς ἀνεμπόδιστον διὰ τὴν ἐν τῷ μεταξὺ ἀταξίαν τροφήν. Ο Καποδίστριας διώρισε καὶ ἐκ τούτων εἰς τὰς χηρευούσας ἐπισκοπάς χωρὶς πολλῆς ἀνάγ· κῆς· ἀλλ ̓ ἔκλεγε καὶ τούτους, καθὼς καὶ τοὺς πολιτικούς ὑπαλλήλους του, ὄχι τοὺς τιμιωτέρους καὶ ἀξιωτέρους, ὄχι τοὺς πεπαιδευμένους καὶ σεμνοβίους, ἀλλὰ τοὺς ἐπιτήδειο τέρους εἰς τοὺς ίδιους αὑτοῦ σκοπούς, ὁποιουδήποτε βίου καὶ χαρακτῆρος και ἂν ἦσαν οὗτοι, μάλιστα δὲ ὅσῳ χειρός τεροι, τόσῳ χρησιμώτεροι καὶ ὅστις δὲν ἐδείκνυε διάθεσιν, ὅτι δύναται να μεταβληθῇ ἐκ χρηστοῦ εἰς κακὸν, εἰς τυφλὸν ὄργανον τῶν διαταγών καὶ θελήσεων αὐτοῦ, ἢ παι ρημελεῖτο διόλου, ἢ διοριζόμενος κατετρέχετο κατόπιν, ἀπεβαλλετο. ὁ ἀληθῶς ἐνάρετος, κατὰ τὴν κοινὴν μαρτυ· ρίαν, ὁ λόγιος, ὁ φιλάνθρωπος ἐπίσκοπος Αρδαμυρίου Ιγνά τιος, παραμελήθη διόλου, ἂν καὶ ἦτον ἄξιος πολλῆς ἐπιμε λείας. Ὁ ἐπίσκοπος Μητρῶν διωρίσθη ἐν ἔτει 1828 Τοπο τηρητής Κερνίκης και Καλαβρύτων· οἱ χριστιανοὶ ἦσαν εὐχαριστημένοι. Αλλὰ διότι ὁ ἐπίσκοπος ἐσυστάθη παρὰ τοῦ τότε Γραμματέως τῆς ̓Επικρατείας, Κυρίου Τρικούπη, καὶ διότι εἶχεν ἀνταπόκρισιν πρὸς τὸν Θ. Φαρμακίδην, καὶ διὰ μικράς τινας άλλας αἰτίας, διεβλήνη παρὰ τοῦ Γ. Μ. πιστο· τάτου καὶ πονηροτάτου δούλου τοῦ Καποδίστρια, ἀπεβλήθη ἐκεῖθεν ὡς ἀσύμφορος εἰς τὸ πονηρὸν σύστημα, και μόλις μετὰ καιρὸν καὶ μετὰ πολλὰς μεσιτείας Καποδιστριακῶν, καὶ ἀφοῦ ἠναγκάσθη ν' ἀρνηθῇ φίλους, καὶ νὰ διακόψη πᾶσαν σχέσιν προς τιμίους, ἀλλ ̓ ὑπόπτους νομιζομένους εἰς τὴν Κυβέρ - νησιν ἀνθρώπους, διωρίσθη εἰς τὴν Ηλιδα. Ὁ ἥσυχος καὶ σεμνὸς ἐπίσκοπος Ελαίας Παΐσιος μετετέθη ἐκ τῆς Χριστια νουπόλεως, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῶν χριστιανῶν, εἰς ἄλλην ἐπισκοπὴν πρὸς χάριν ἑνὸς πρωτοσυγκέλλου, ἀνθρώπου πονη τοῦ καὶ ἀνυπολήπτου, ἀλλὰ διὰ τοῦτο μάλιστα χρησίμου εἰς
τὸ σύστημα του Καποδίστρια. Καμμία δυσκολία δὲν ἀπαντή θη εἰς τὸν διορισμὴν τοῦ ἐπισκόπου Α.Ε. εἰς γειτνιάζουσαν τινὰ ἐπαρχίαν μὲ τὴν πρωτεύουσαν διότι εὐθὺς ἔδειξε, καὶ εὐθὺς ἐγνώσθη ἄνθρωπος τῆς Καποδιστριακῆς ἐμπιστοσύνης ἄξιος, καὶ ὅτι ἐγίνετο χωρίς πολλές συνειδήσεως ὄργανον καὶ ἐν τελεστής πάσης διαταγῆς καὶ θελήσεως, καὶ τοιοῦτος ἄν θρωπος ἦτον εὕρημα πολύτιμον. Ο άνθρωπος οὗτος ἐπισκοπεύει ἀκόμη! εχήρευε καὶ ἡ ἐπισκοπὴ τῶν Σαλώνων. Κατ' αἴτησιν καὶ σύστασιν ἄλλου πιστοτάτου καὶ ἐπιτηδειοτάτου οργάνου τοῦ Καποδίστρια, ὑπὸ τοῦ ὁποίου τὸν σκληρότατον δέσποτι σμὸν ἐστέναζεν περὶ τὰ τρία ἔτη ἐν τῶν σημαντικῶν τμημά των τῆς Ἑλλάδος, ἐλεηλατίσθη παντοιοτρόπως παρ' αὐτοῦ, καὶ ἐσχάτως ἱκανὸν αὐτοῦ μέρος ήφανίσθη δὲ αὐτόν· κατ ̓ αἴτησιν καὶ σύστασιν τοιούτου άνθρώπου διωρίσθη Τοποτη ρητὴς τῆς ἐπισκοπῆς ἐκείνης ὁ πρώην Μενδενίτσης, ὁ ἐπίσκοπος οὗτος ἐπώλησε πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως τὴν ἐπισ σκοπήν του, ὡς πατρικόν του κτήμα, καὶ λαβὼν τὰ χρή ματα ἀνεχώρησεν εἰς τὴν πατρίδα του Ιθάκην. Εν ἔτει 1828, ἐξ οὗ δηλ. ἄρχισαν νὰ ἔρχονται εἰς τὴν Ελλάδα ὡς σμήνη οἱ κηφήνες, ἦλθε καὶ αὐτὸς, καὶ ὁ Καποδίστριας, υποκρι νόμενος ἐνίοτε ἀκόμη τὸν χρηστὸν, τὸν δίκαιον, τὸν ἐδέχθη κακῶς ἀλλ' ὅτε πλέον ἀπεδύθη τὴν ἀλωπεκῆν, καὶ ἐνεδύθη τὴν λεοντῆν, διώρισε καὶ αὐτὸν, λησμονήσας ὅσους κατὰ πρόσωπον τῷ εἶπε ψυχρούς λόγους εἰς Πόρον· διότι ἐσυστά. θη ὁ ἄνθρωπος ὡς χρήσιμος. Καὶ οὗτος ἐπισκοπεύει ἀκόμη! ἱερομόναχος τις ἐκ Σμύρνης ἐχειροτονήθη ἐν Πάτμῳ παρὰ τοῦ πρώην Πατριάρχου της Αλεξανδρείας ἐπίσκοπος Κυρή νῆς πρὸς ἀργυρολογίαν εἰς χρεωλυσίαν. Εκ τῆς Πάτμο ἐπέταξεν ὁ νεόπλαστος ἐπίσκοπος χωρὶς ἐπισκοπῆς εἰς Πέ τσαν ἐπὶ τῆς λαμπρᾶς τῆς πειρατείας μᾶλλον ἢ καταδρομῆς ἐποχῆς· ηὐλόγει τὰ ἐκπλέοντα πλοῖα, καὶ ἐλάμβανε μερί διον παρ' αὐτῶν, μετὰ πλουσίων φορτίων εἰσπλεόντων. Εἰς τὸν καλὸν τοῦτον ἄνθρωπον ἔδιδεν ὁ Καποδίστριας πεντα κόσια γρόσια κατὰ μῆνα, καὶ ἂν δὲν ἐπέστρεφεν εἰς Σμύρνη, ἤθελε λάβει καὶ ἐπισκοπήν. ὁ πρώην Τριπόλεως καὶ Τοπο· τηρητής Ναυπλίας πρὸ τοῦ Καποδίστρια διωρισμένος Διο νύσιος, ἐστερήθη τὴν ἐπισκοπὴν, καὶ ἐξωρίσθη ἐκ Ναυπλίας ἐπὶ τῶν ἀδίκων ἐξοριῶν, διότι ἐφρόνει ὀρθῶς, καὶ ἐλάλει ἐλευθέρως περὶ τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων. Τοιοῦτοι διορισ μοὶ ἐπισκόπων, τοιαῦται μεταθέσεις, τοιαῦται ἀνταμοι βαὶ ἔγειναν καὶ ἄλλαι παρὰ τοῦ Καποδίστρια.
Ο Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως Αγαθάγγελος, πρὸς ἔνδειξιν τῆς πρὸς τὸν Σουλτάνον πίστεώς του, ἔπεμψεν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐπίσκοπον Θηβῶν, ἐν ᾧ ὁ κανονικῶς χειρο τονημένος πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἐπίσκοπος Θηβῶν ἔζη καὶ ζῇ, καὶ ἐν ᾧ ὁ διορισμὸς ἄλλου ἐπισκόπου, ζῶντος τοῦ πρώτου καὶ ἐπισκοπεύοντος, εἶναι ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικών κανόνων. Ο Καποδίστριας εὑρῆκε καὶ τοῦτον ἐπιτηδειότατον εἰς τὸ σύστημά του, καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὸν ἀποβάλῃ ἐκεῖ θεν, καὶ μόλις μετὰ πολλὰς ἀναφορὰς καὶ ἱκεσίας καὶ τοῦ κανονικοῦ ἐπισκόπου καὶ τῶν κατοίκων ἀπεφάσισε να δώσ σῃ τὴν ἐπισκοπὴν εἰς ὃν νομίμως ἀνῆκεν αὕτη· ἀλλὰ διώρισε τὸν παρέγγραπτον ἐκεῖνον ἐπίσκοπον, ἂν καὶ παρὰ τοὺς και νόνας χειροτονημένον, εἰς τὰς Πάτρας, ὡς χρήσιμον, καὶ κ πέβαλεν ἄλλον ἐκεῖθεν παρ ̓ αὐτοῦ διωρισμένον, ὡς ἄχρηστον ἴσως καὶ ἀνεπιτήδειον. Η Διοικητικὴ Επιτροπὴ ἔπραξε και λῶς ἀποβαλοῦσα ἐκεῖνον· ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω, ἂν ἔπραξε καλῶς, διορίσασα τοποτηρητὴν τῆς ἐπισκοπῆς τῶν Πατρῶν διάκο νόν τινα τοῦ προαποθανόντος ἐπισκόπου τοῦ τόπου ἐκεῖνου κληρονομικά δίκαια δὲν ὑπάρχουν εἰς τὰ τοιαῦτα.
p. 92
ὁ αὐτὸς Πατριάρχης ἔπεμψε συγχρόνως καὶ ἐπίσκοπον Αθηνῶν, καθὼς καὶ ἐπίσκοπον Ευρίπου. ὁ ἐπίσκοπος τῆς Άρτης Άνθιμος ἐξώσθη τῆς ἐπισκοπῆς παρὰ τῆς Μεγάλης λεγομένης Εκκλησίας, καὶ ἐξωρίσθη μάλιστα εἰς τοὺς γνωσ στοὺς τῆς Θετταλίας βράχους, Μετέωρα λεγομένους. Εκεῖθεν ἐδυνήθη, κατὰ τὴν ὁμολογίαν τῶν εἰδότων, νὰ ἑλκύσῃ εἰς ἑαυτὸν τὴν εὔνοιαν τοῦ Κιουταχή μετὰ τὴν ἅλωσιν τῶν Αθη• νῶν ἐν ἔτει 1827, καὶ διωρίσθη κατὰ σύστασιν αὐτοῦ ̓Αθη τῶν ἐπίσκοπος. Καθὼς ὁ παρέγγραπτος ἐπίσκοπος Θηβῶν, οὕτω καὶ ὁ ̓Αθηνῶν, διωρίσθησαν εἰς τὸ νὰ φέρωσι τοὺς ἐκεῖ Έλληνας εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Σουλτάνου διὰ τὴν προσω· ρινὴν τύχην τῶν ὅπλων αὐτοῦ εἰς τὴν Στερεὰν Ελλάδα αλ λως δὲν ἤθελον διοριστη. Καὶ οἱ δύο ἐδείχθησαν άξιοι τῆς ἀποστολῆς, ἀλλὰ καὶ ἀργυρολόγοι ἄριστοι. ὁ εἰρημένος ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν ἐζήτησεν ἐσχάτως παρὰ τῆς Διοικητικής Επιτροπῆς τὴν ἐπισκοπήν· ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ἀκόμη δὲν προστάσσει εἰς τὴν Αττικήν· ἀλλ ̓ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καὶ Σουλτανικὰ φερμάνια, καὶ κατὰ ταῦτα δύναται να ἐπισκοπεύῃ καὶ ὑπὸ Τουρκικὴν ἐξουσίαν. ὁ Ελλην καὶ φιλόπατρις ἐπίσ σκοπος Ταλαντίου ἦτον διωρισμένος Τοποτηρητὴς τῶν ̓Αθη νῶν ἀπὸ τοῦ 1825, καὶ ἔχει δικαιώματα καὶ ἐκκλησιαστι κῶς καὶ πολιτικῶς εἰς τὴν ἐπισκοπὴν ταύτην. Η Κυβέρνησις διὰ τοῦτο ἀπεποιήθη εἰς τὸν νέον ἐπίσκοπον τὴν καθέδραν τῶν ̓Αθηνῶν, καὶ ἐπρόσφερεν εἰς αὐτὸν ἄλλην ὁ δ ̓ ἐπέμενε ζητῶν τὴν νόμιμόν του γυναι κα!! Ἀλλὰ διὰ ποίους λόγους διανέμει ἐπισκοπὰς εἰς τοιούτους ή Ελληνική Κυβέρ νησις; Φιλανθρωπευομένη; ἂς δείξῃ τὴν φιλανθρωπίαν της εἰς ἄλλους. Εἰς ἀνταμοιβὴν ἐκδουλεύσεων; ἔχουν ἄλλοι πολλῷ περισσότερα δικαιώματα εἰς ἀνταμοιβὴν διὰ σημαντικωτέρας ἐκδουλεύσεις.
ὅσοι ἐπίσκοποι ἦλθον ἄλλοθεν εἰς τὴν ̔Ελλάδα, ὅλοι ζητοῦν ἐπισκοπὰς πρὸς ἐξοικονόμησίν των τ ̓ αὐτὰ ζητήματα θέλουν κάμει καὶ ὅσοι ἄλλοι ἔλθωσιν εἰς τὸ ἑξῆς. Ἀλλ ̓ ἔχει χρέος ἡ πτωχὴ Ἑλλὰς νὰ τρέφη κηφῆνας, καὶ ἀμαθεῖς τὸ πλεῖστον μέρος, καὶ ὄχι βέβαια ἐπιτηδείους εἰς τὴν τωρινὴν καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν κατάστασιν τῆς Ἑλληνικῆς ἐκκλησίας; ̓Αλλ ̓ εἶναι ἀληθινὸν, ὅτι τοιοῦτοι εἶναι καὶ πολλοὶ τῶν ἔτι σωζομένων ἐκ τῶν πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως Ελ. λήνων ἐπισκόπων, καί τινες μάλιστα αὐτῶν δὲν εἶναι ἄξιοι οὐδὲ χοίρων βοσκοί, ὄχι λογικῶν προβάτων ποιμένες νὰ ἶναι, καὶ διὰ τὴν ἀμάθειάν των καὶ διὰ τὰ φαῦλα ἤθη των γίνονται σκάνδαλον εἰς τοὺς χριστιανούς. Ἀλλὰ διὰ τοῦτο δὲν εἶναι φρόνιμον νὰ πολλαπλασιάζεται τὸ ὑπάρχον κακὸν διὰ τῆς προσθήκης καὶ ἄλλων τοιούτων ἀναξίων ἐπισκόπων. Εἰς τὴν ἐκλογὴν καὶ τὸν διορισμὸν τῶν ἐπισκόπων ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχὴ, καὶ τοῦτο συνιστᾶται εἰς τὴν Ελληνι· κὴν Κυβέρνησιν,
Δἱ Ελληνικαὶ Κυβερνήσεις πρὸ τῆς Καποδιστριακῆς ἐφρόν· | τισαν ν' ἀπαγορεύσωσι τὴν νέων πρεσβυτέρων καὶ διακόνων χει ροτονίαν διὰ λόγους φρονιμωτάτους καὶ δικαιοτάτους· ἡ δια ταγὴ αὕτη δὲν ἐφυλάχθη, καθώς, κατὰ δυστυχίαν, καὶ πολὺ λαὶ ἄλλαι σωτήριοι διαταγαί. Πολλοὶ τῶν ἐπισκόπων, ἐμπορευόμενοι καὶ τὴν χειροτονίαν, καθὼς καὶ τὰς ἄλλας ίερὰς τελετάς, ἐγέμωσαν χωρίς τινος ἀνάγκης τὴν Ελλάδα πρε σβυτέρων καὶ διακόνων, αδιακρίτως χειροτονημένων, ἀνθρώ των αμαθεστάτων, καὶ πολλῶν μάλιστα ἐπισήμων ἐπὶ κατ κοηθείᾳ, πρὸς ἀξιοκατάκριτον ἀργυρολογίαν. Εἷς τούτων τῶν ἐπισκόπων εἶναι καὶ ὁ ἐπίσημος ἐπὶ ῥυπαρὰ φιλαργυρίᾳ ἐπί
σκοπος Α. . . ὅςτις εἶναι ἱκανὸς καὶ πατριάρχην Αγκιστρίου νὰ χειροτονήσῃ διὰ χρήματα, καὶ τὸν Χριστὸν αὐτὸν να πωλήσῃ καὶ δὲ ὀλιγώτερα τῶν τριάκοντα ἀργυρίων. Έως οὗ εὐτακτήσῃ συστηματικῶς καὶ ἡ ἐκκλησία, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπαναληφθῇ ἡ εἰρημένη απαγόρευσις, καὶ νὰ ἐπιτεθῇ ποι νὰ βαρεῖα εἰς τὸν παραβάτην,
Δὲν εἶναι ἀμφιβολία, ὅτι ἡ ἤδη εὐτυχῶς συγκροτουμένη ἀληθινὴ ἐθνική Συνέλευσις, ἥτις θέλει σκεφθῆ καὶ ἀποφασίσει φρονίμως περὶ τῶν μεγαλητέρων συμφερόντων τοῦ ἔθνους, θέσ λει ἀσχοληθῆ σπουδαίως καὶ εἰς τὸν ὀργανισμὸν καὶ τὴν διάταξιν τῆς Ἑλληνικῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου αὐτῆς. Ο Β. Ε.
Σημείωσις τοῦ ἐκδότου – Συγκατατεθέντες νὰ δημοσιεύσωμεν τὴν ἀνωτέρω διατριβὴν, δὲν διενοήθημεν νὰ ἐλαττώσωμεν οὐδαμῶς τὸ σόδας, τὸ ὁποῖον ἐφείλεται εἰς τὸ ἱερατεῖον. Η τάξις αὕτη εἶναι ἐκείνη, ἥτις διευθύνει τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων· ὅσον δὲ ὑψηλότερον βαθμὸν πρέσ πει νὰ κατέχῃ διὰ τοῦτο εἰς τὴν κοινωνίαν, τόσον πλέον πρέπει νὰ διάγῃ βίον ἄμεμπτον, καὶ νὰ γίνεται ἀληθὴς τύ πος τῆς ἠθικῆς καὶ τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν· ἀλλέως κιν· δυνεύῃ νὰ δώσῃ τὸ σκανδαλωδέστατον παράδειγμα εἰς τὴν διαφθοράν.
Οἱ ἔλεγχοι, τοὺς ὁποίους προσάπτει ὁ συγγραφείς τῆς διατριβής, εἶναι βαρεῖς· καὶ ἡμεῖς ἀποδοκιμάζου μεν ἀπρεπεῖς τινας ἐκφράσεις του, καθὼς καὶ τὸν ἀπότομον τρόπον, τὸν ὁποῖον μετεχειρίσθη, ὅσον ἐναργεῖς καὶ ἂν ἤ. θελεν ἔχει τὰς ἀποδείξεις τῆς κατηγορίας. Εἴμεθα δ ̓ ἔτοι· μος νὰ προσφέρωμεν τὸ ἴδιον τοῦτο μέσον τῆς δημοσιότη τος πρὸς ἐκείνους, οἵτινες θεωροῦν ἑαυτοὺς ἠδικημένους, καὶ ἔχουν νὰ ὑπερασπισθῶσι τὸν ἠθικὸν χαρακτῆρά των. Αρ. 1,986. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Η Αστυνομία Λακεδαίμονος. Πρὸς τὰς Αστυνομίας τοῦ Κράτους. Τὴν 29 τοῦ παύσαντος Μαΐου ὁ Γεώργιος Κονδυλάκης Τριπολιτσιώτης φονεύσας τὸν Αντώνιον Λαγουτιέρην διέ φύγε τὴν προσοχὴν τῆς Αστυνομίας ταύτης· ὅθεν είδοποι οῦνται ἅπασαι αἱ Αστυνομίαι τοῦ κράτους, ὅπως λάβωσε τὴν ἀνήκουσαν προσοχὴν, διὰ νὰ τὸν συλλάβωσι καὶ διευ θύνωσι πρὸς τὴν Αστυνομίαν ταύτην, νὰ καθυποβληθῇ ὑπὸ τὴν αὐστηρότητα τῶν νόμων.
Χαρακτηριστικά τούτου: Ανάστημα μέτριον, χρώμα μέλαν, πρόσωπον μακρύ, μύτη ὁμοία, μύσταξ νεοφυής, ὀφθαλμοὶ μέλανες, ἔνδυμα νησιώτικον.
Αντίγραφα τῆς παρούσης θέλουν κοινοποιηθῆ πρὸς τὰς ἀνηκούσας Αστυνομίας τοῦ Κράτους, καὶ ἕτερον πρὸς τὸν Εκδότην τῆς ἐθνικῆς ̓Εφημερίδος διὰ νὰ τὸ καταχω ρίσῃ εἰς τὸ φύλλον του.
Εν Μισύρα, τὴν 8 Ιουνίου 1832.
Ο Αστυνόμος Σ. Βούρβαχης.
Ποικίλα.
Η αξία τῶν ἐν τῇ Εὐρώπη εὑρισκομένων χρημάτων εἰς νομίσματα πρὸς τὸ τέλος τοῦ 1809 ἔτους, ελογίσθη εἰς 380 εκατομμύρια Λιτρῶν Στερλιγγῶν, καὶ μετὰ παρέλευ σιν 20 ἐτῶν, ἤγουν ἀπὸ τοῦ 1800 μέχρι τοῦ 1829 πα ρήχθησαν ἐκ τῆς μεταλλεύσεως 80,736, 768 Λιτρ. Στερλ ὥστε τὸ κεφάλαιον γίνεται 460,736,768 Α. Σ.