Steven Avery
Administrator
Hermas search
Miktai Selides
Title page
Page 471
Μεταξύ των χειρογράφων των αποτελούντων το φορτίον του Σι- μωνίδου εύρίσκοντο και τρία φύλλα περιέχοντα αέρος τού Ποιμένος τού Έρμα.
Page 471
Ό Έρμάς ήτο εκκλησιαστικός πατήρ, εκ των αρχαιοτάτων. Ή δέ συγγραφή αυτού ή έπιγραφομένη Ποιμήν διαιρείται μεν εις τρία βιβλία, ων το πρώτον επιγράφεται Όράσεις, το δεύτερον Έντολαί καϊ τό τρίτον Παραβολαί, περιέχει δέ ήθικήν διδασκαλίαν ην παρι- στάνεται παρέχων ύπό τύπον εντολών εις τον συγγραφέα άγγελος τις δίκην ποιμένος διδάσκοντος αυτόν. Αναμιγνύεται δ' έν τη συγγραφή ταύτη ή ηθική τών αποστόλων μετά δογμάτων νεοπλατωνικοί. Κα1 εν μεν παλαιοτέροις χρόνοις εθεωρείτο ό Ποιμήν γραφείς περί το 92 μ. Χ. ύπό Έρμα μαθητού τού Παύλου καϊ επισκόπου Φιλιππουπό- λεως η Φιλίππων της Μακεδονίας. Οί δέ νεώτεροι αποδέχονται μάλ- λον ως συγγραφέα άλλον όμώνυμον Έρμάν, άκμάσαντα μετά τά μέ- σα τού δευτέρου αιώνος και όντ' άδελφόν τού επισκόπου 'Ρώμης ΙΙίου.
Page 471 Metaxý ton cheirográfon ton apoteloúnton to fortíon tou Si- monídou évrískonto kai tría fýlla periéchonta aéros toú Poiménos toú Érma. Page 471 Ó Érmás íto ekklisiastikós patír, ek ton archaiotáton. Í dé syngrafí aftoú í épigrafoméni Poimín diaireítai men eis tría vivlía, on to próton epigráfetai Óráseis, to défteron Éntolaí kaï tó tríton Paravolaí, periéchei dé íthikín didaskalían in pari- stánetai paréchon ýpó týpon entolón eis ton syngraféa ángelos tis díkin poiménos didáskontos aftón. Anamignýetai d' én ti syngrafí táfti í ithikí tón apostólon metá dogmáton neoplatonikoí. Ka1 en men palaiotérois chrónois etheoreíto ó Poimín grafeís perí to 92 m. CH. ýpó Érma mathitoú toú Pávlou kaï episkópou Filippoupó- leos i Filíppon tis Makedonías. Oí dé neóteroi apodéchontai mál- lon os syngraféa állon ómónymon Érmán, ákmásanta metá tá mé- sa toú deftérou aiónos kai ónt' ádelfón toú episkópou 'Rómis IIíou.
Page 471 Among the manuscripts that made up Simonides' cargo were also three leaves containing airs of the Shepherd of Hermas. Page 471 Hermas was a church father, one of the most ancient. His writing, which is inscribed Shepherd, is divided into three books, the first of which is inscribed Visions, the second Commandments, and the third Parables, and contains moral teaching that is presented as giving the author instructions in the form of an angel who is like a shepherd teaching him. In this writing, the ethics of the apostles are mixed with Neoplatonic doctrines. In earlier times, Shepherd was considered to have written around 92 AD. by Hermas, a disciple of Paul and bishop of Philippi, or Philippi in Macedonia. The newer ones accept as the author another Herman of the same name, who flourished after the middle of the second century and was the brother of the bishop of Rome III.
Page 471
Ώς εικός, ή συγγραφή αύτη αποστολικού πατρός έκ τών αρχαιο- τάτων χρόνων της εκκλησίας είνε έργον περισπούδαστον διά τους θιο- λόγους.Άλλ' ατυχώς τό έργον, καίπιρ ελληνιστί γραφέν, μέχρι τινός μόνον εκ ξινών μεσαιωνικών μεταφράσεων ήτο γνωστόν, πλήρες δέ περιεί/ετο μόνον εν δυο λατινικαϊς μεταφράσισι καϊ έν τη αΐθιοπική. Ούτως εϊ/ον τα κατά τον Ποιμένα τού Έρμα, ότε διά της ύπό τού ΤΪ8θΚεΠ(1θΓΓ άνακαλύψεως τού Σιναϊτικού κωδικός έγνωρίσθη μέρος μικρόν τού ελληνικού πρωτοτύπου τού Έρμα. Αλλά περί τους αυ- τούς χρόνους έφθανεν εις Λειψίαν τψ 1855 ό φόρτος τού Σιμω- νίδου, φέροντος σύν τοις άλλοις καϊ το πλείστον τού Ποιμένος ελληνι- στί γεγραμμένον. Τό κείμενον δέ τούτο δεν ήτο όλον έν άρχαίοις χρό- νοις γεγραμμένον. Τρία μόνον φύλλα ήσαν έκ παλαιού, καϊ δη γνη- σίου, χειρογράφου τού Έρμα, πυκνότατα γεγραμμένου, τό δέ λοιπόν μέρος ήτο άπόγραφον αυτού τού Σιμωνίδου έκ τού αυτού κωδικός, εις όν ανήκον τά τρία πρωτότυπα φύλλα. Έλεγε δέ ό Σιμωνίδης, ότι τά φύλλα εκείνα είχε λάβει έκ τού έν τινι μονή τού Άγιου "Όρους άποκιιμένου χειρογράφου, έξ οΰ και αντέγραψε πιστώς τό λοιπόν μέ«»
Page 471 As a matter of fact, this writing by an apostolic father from the earliest times of the church is a work of great interest to theologians. But unfortunately the work, written in Hellenistic style, was until recently known only from crude medieval translations, and was only fully contained in two Latin translations and one in Ethiopic. Thus it was according to the Shepherd of Hermas, when through the discovery of the Sinaitic Codex by T.I.S.K.E.P., a small part of the Greek original of Hermas was recognized. But around this time, in 1855, the Simonides' cargo arrived in Leipzig, carrying among other things most of the Shepherd's written in Hellenistic style. This text was not all written in ancient times. Only three leaves were from an old, and indeed genuine, manuscript of Hermas, very densely written, and that part was therefore a copy of Simonides's own from his own codex, to which the three originals belonged. leaves. Simonides said that he had received those leaves from a manuscript in a monastery on Mount Athos, from which he faithfully copied the text.
Page 472
Τα τρία δ' εκείνα πρωτότυπα φύλλα ήγόρασεν ή βιβλιοθήκη της Λειψίας, εις ήν κατετέθησαν και τα δύο απόγραφα του Σιμωνίδου. Ούτως έγνωρίζοντο ήδη^τά εννέα δέκατα του όλου ελληνικού κειμέ- νου του Ποιμένος, όπερ έξεδίδετο τό πρώτον τω 1856 υπό του 'Ρου- δολφου Αη§6Γ κοινή μετά του Γουλιέλμου 1)Ϊπ(1ογΓ και έν ετέρα ίκ- δοσει ΰπό του ΤΪ8οΗθπ(1ογΓ. Έν τούτοις δ' ή επιτυχία της πωλήσεως του Έρμα εις την λειψιακήν βιβλιοθήκην και ή φήμη ή έκ της δήμο- σιευσεως αυτού, προάγγελος της επιτυχίας και εν τη πωλήσει των ύπό του Σιμωνίδου παραπεποιημίνων χειρογράφων, δεν άφινεν ήσυ- /ον τόν πλαστογραφον. Μικρόν δε μετά μικρόν έμύθευε περί ευρέσεως και άλλων κωδίκων του Ποιμένος, άτινα έλεγε τέλος δέκα, ων τό άρ• χαιότατον, άνακαλυφθέν δήθεν ύπ' αυτού τω 1852 έν τη κατά τό Σίναιον όρος ελληνική μονή, άνήκεν εις τόν πρώτον μετά Χριστόν αιώνα, παριστάνετο δήλα δη σύγχρονον τού συγγραφέως, όςτις ύπό των παλαιοτέρων θεολόγων έπιστεύετο άκμάσας τον πρώτον αιώνα. Ή δ' έ'κπληξις ηύξανεν, ότε ό Σιμωνίδης έκ τών κεκρυμμένων θη- σαυρών, ούς διάφορα και άλλοτε άλλα ψευδόμενος απέφευγε νά επί- δειξη, έφάνη πρόθυμος νά παρουσίαση έ'να τών πολυτιμότατων, κώ- δικα τού Έρμα παλίμψηστον. Άλλα δέν (πρόφθασε νά χαρή επί τή επιτυχία τοϋ δόλου. Ό Αλέξανδρος Λυκούργος και ή αστυνομία του Βερολίνου απεκάλυψαν τον απατεώνα, και έν τψ δωματίω αϋτου ευ- ρέθησαν τα έζ άλλων χειρογράφων άποκεκομμενα τεμάχια περγαμηνών και αϊ ύλαι, δΓ ων ό Σιμωνίδη; παρεσκευαζε τότε πρώτον τό παλίμ- ψηστον. Καταλιπών δε κακός κακώς την Γερμανίαν έτράπη εις τήν Άγγλίαν, όπου έπί έ'τη έζηκολούθησεν απατών τους φιλολόγους και πωλών πλαστά χειρόγραφα, έως τό έτος 1859 έξέδιδεν έν Λονδίνω συγγραφήν έπιγραφομένην «Όλίγα έκ πολλών περί τού αποστολικού πατρός Έρμα». Έν ταύτη δε σύν τοις άλλοις έξεδίδετο και τό λοι- πόν έλληνικόν τέλος του Έρμα, περί ου μέχρις εκείνου τού χρόνου ου- δείς εϊχέ ποτέ γείνει λόγο; ύπό του Σιμωνίδου. "Εγραφε δ' έν τή δη-
Page 473
Άλλ' ή εκδοσις εκείνη του ελληνικού τέλους τοϋ Ποιμενος, όπερ ό Σιυ,ωνίδης απλώς είχε μεταφράσει έκ της λατινικής, ψευδή λέγων περί των κωδίκων έξ ων δήθεν άντέγραψεν αυτό, δεν ήξιώθη προς* οχής, και έμεινε μέχρι πρό τίνων ολίγων ετών εντελώς ήγνοημένη. Έξηκολούθει δ' έκδιδόμενον τό έλληνικόν κείμενον τοϋ Έρμα μόνον κατά τα εννέα δέκατα Οπό τών θεολόγων έπί τη βάσει τών έν Λειψία άποκειμένων τριών πρωτοτύπων φύλλων και τοϋ σιμωνιδείου απο- γράφου τών λοιπών εξ αθωνικών πλην δε τούτων υπήρχε μόνον τό μικρόν μέρος τό περιεχόμενον και έν τψ Σιναιτικώ κώδικι. Περί δε της μονής έν ή είχεν εΰρεθή ό κώδιξ εκείνος τοϋ αποστολικού πα- τρός, ό μόνος πλην του Σιναϊτικού εξελεγχθείς γνήσιος έκ τών πολ- λών ους άπηρίθμιι ό πλαστογράφος, και περί τής ευρέσεως τών υπο- λοίπων πρωτοτύπων φύλλων, έξ ων είχε γείνει τό άπόγραφον τοΰ Σι- μωνίδου, έπί μακρά ετη ούτε φροντίς ούτε λόγος είχε γείνει ύπό τών θεολόγων.
Those three original leaves were purchased by the Leipzig library, where both copies of Simonides were deposited. Thus, nine-tenths of the entire Greek text of Poimenos was already known, which was first published in 1856 by Rudolf Angewandt jointly with Wilhelm I)ip(100) and in another edition by Tísochöp(100). However, the success of the sale of Hermas to the Leipzig library and the fame that arose from its publication, a harbinger of success in the sale of the manuscripts copied by Simonides, did not leave the forger unmoved. Little by little, he lied about the discovery of other codices of Poimenos, which he said were finally ten, the oldest, supposedly discovered In 1852, in a Greek monastery on Mount Sinai, belonging to the first century after Christ, he was presented as a contemporary of the author, whom the older theologians believed to have flourished in the first century. The surprise increased when Simonides, from among the hidden treasures, which he avoided showing by lying in various ways and sometimes in others, seemed willing to present one of the most precious, the palimpsest of Hermas. But he did not have time to rejoice at the success of the ruse. Alexander Lycurgus and the Berlin police exposed the impostor, and in his room were found the fragments of parchments and other materials cut out of other manuscripts, which Simonides had then prepared for the first time. Leaving Germany, he went to England, where he continued to deceive philologists and sell forged manuscripts, until the year 1859 he published in London a work entitled "A Few of Many About the Apostolic Father Hermas". In this work, among other things, the rest of the Greek end of Hermas was also published, about up to that time no one had ever heard of it? by Simonides. "He wrote in a certain way-
Page 473
But that edition of the Greek end of Poimenos, which Simonides had simply translated from the Latin, lying about the codices from which he supposedly copied it, did not deserve to be published, and remained completely unknown until a few years ago. It follows that the Greek text of Hermas was published only nine-tenths of the time by theologians on the basis of the three original leaves left in Leipzig and the Simonides' apocrypha of the rest of the Athonite ones, and besides these, only the small part contained in the Sinaitic codex was found. As for the monastery in which that codex of the apostolic father had been found, the only one other than the Sinaitic one that had been examined and genuine out of the many countless forgeries, and about the finding of the remaining original leaves, from which the Simonides' apocrypha had been made, for many years neither care nor talk had been made by theologians.
Send feedback
Page 473
Ούτως ειχον τα κατά τό έλληνικόν κ,είμενον τοϋ Έρμα, ότ' έν ετει 1880 άνελαβον τήν σύνταξιν τών ελληνικών χειρογράφων τοΰ Άγιου "Ορους. Εύρισκομην δ' έν τή μονή Γρηγορίου, κείμενη κατά τα δυσμικά παράλια τής αθωνικής χερσονήσου, και είχον ήδη κατα- γράψει τά έν τή βιβλιοθήκη τής μονής άποκείμενα χειρόγραφα, δτε ό λόγιος βιβλιοφύλαξ Βίκτωρ έφερε μοι προς καταγραφήν μικρόν κώ- δικα εξ μόνον φύλλων, λέγων, ότι τά λοιπά φύλλα του χειρογράφου εϊχεν αφαιρέσει πρό πολλών ετών κατά τάς έν τή μονή παραδόσεις ό Μηνά; Μηνωίδης. Τοϋτο τό όνομα έφερεν "Ελλην λόγιος, όςτις, υπηρετών την γαλλικήν κυβέρνησιν, είχε πράγματι πλουτίσει κατά την πέμπτην δεκάδα τοϋ λήξαντος αιώνος τήν Έθνικήν βιβλιοθήκην τών Παρισίων διά πολλών χειρογράφων ληφθέντων έκ τών αγιορείτι- κων μονών. Άλλ' έπί τοϋ προκειμένου ητο προφανές, ότι το όνομα τοϋ Μηνωίδου συνεχέετο μετά τοϋ άρπαγος Σιμωνίδου. "Αληθώς τό
Thus it was, according to the Greek text of Ermas, that in 1880 he undertook the compilation of the Greek manuscripts of Mount Athos. I was in the monastery of Gregory, situated on the western coast of the Athonite peninsula, and had already transcribed the manuscripts in the monastery's library, when the learned librarian Victor brought me a small codex of only six leaves to record, saying that the remaining leaves of the manuscript had been removed many years ago, according to the traditions of the monastery, by Minas Menoides. This name was given to "a Greek scholar who, while serving the French government, had indeed become rich during the In the fifteenth decade of the last century, the National Library of Paris was endowed with many manuscripts taken from the monasteries of Mount Athos. But in this case it was obvious that the name of Menoidos continued after the usurper Simonides. "Truly thePage 474
έπιδ&ιχθέν μοι χειρόγραφον ουδέν άλλο ήτο ή κώδιξ του Έρμα, και δη, ώς αναγνώρισα κατόπιν, αυτός εκείνος έξ ού ό Σιμωνίδης εΐχιν υπεξαιρέσει τα τρία εις την βιβλιοθήκην της Λειψίας πωληθέντα φύλλα και έξ ού είχεν αντιγράψει τα λοιπά έπ' ϊσης εν τη αυτή βι- βλιοθήκη κατατεθέντα. Έγράφη δε ό κώδιξ κατά μεν τον έτερον των πρώτων έκδοτων του ελληνικού κειμένου Αη^βΓ τον ιε' αιώνα, κατά δε την έμήν γνώμην τον ιδ'. Ή δ' έμή χρονολογία συμπίπτει προς την ύπό του ΤΐδοΗβΠίΙοΓί' δια τά έν Λειψία φύλλα όρισθεϊσαν, ην δεν έγίνωσκον, δτ' ενέγραφον εν Άγίω "Ορει ευθύς έπϊ τη βάσει της πρώτης έντυπώσεως τον ιδ' αιώνα εις τον κατάλογόν μου. Και τότε μέν, έπειγόμενος και μη έχων έν Άγίω "Ορει βοηθήματα, ήρ- κεσθην εις την καταγραφήν τού κωδικός και την λήψιν αναγκαίων άλλων περί αυτού σημειώσεων. Έλθών δ' εις Αθήνας και δεόντως μελετήσας το πράγμα, έπείσθην άδιστάκτως περί της άμοιβαιότητος της ύπαρχούσης μεταξύ τών γρηγοριακών και τών λειψιακών φύλ- λων, αποτελούντων απάντων όμοΰ ένα και τον αυτόν κώδικα. Οΰ μόνον αί διαστάσεις εκείνων τε και τούτων είνε αί αΰταΐ (ύψος 21,5 καϊ πλάτος 14 εκατοστών τού μέτρου δι' έκάστην σελίδα, εν δε τω γιγραμμένω μέρει ΰψος μέν 18,5 πλάτος δε 12 εκάστης σελίδος πιρι- εχούσης κατά μέσον όρον 72 στίχους, ών έκαστος περιλαμβάνει γράμ- ματα περί τά 90), οΰ μόνον ό αυτός εϊνε ό ρυθμός της γραφής καϊ ό αιών καθ' δν εγράφησαν έκεϊνά τε και ταύτα, αλλά καϊ τά φύλλα συμπληροΰσιν άλληλα, αποτελουμένου ούτως έν όλω κωδικός περι- έχοντος τά εννέα πρώτα δέκατα τού Ποιμένος τού Έρμα. Λείπει δέ κατά ταύτα μόνον το τέλος, το τελευταϊον δέκατον, όπερ έλειπιν ήδη κατά τήν επίσκεψιν τού Σιμωνίδου συμφώνως προς την παρά- δοσιν της μονής. Καϊ άλλως δέ αποδεικνύεται μή υπάρχον τότε πλέον, διότι άλλως ή θά ύπεξήρει αυτό ό Σιμωνίδης μετά καϊ τών τριών άλλων πρωτοτύπων φύλλων ή θάντέγραφεν, ώς έπραξε διά τά λοιπά 'έξ, άτινα δεν ήδυνήθη νά υπεξαίρεση. Κατά ταύτα δέ και εντεύθεν αποδεικνύεται, ότι το ύπό τού Σιμωνίδου έν Λονδίνω δημοσιευθέν τω 1859, τέσσαρα δήλα δή όλα έτη μετά τήν έν Λειψία διαμονήν του, έλληνικόν τέλος τού Ποιμένος εϊνε πλαστούργημ' αυτού κατά μετά- φρασιν έκ τής λατινικής μεταφράσεως- τά δέ ύπ' αυτού γραφέντα
The manuscript shown to me was none other than the Codex of Hermas, and indeed, as I later recognized, it was the same one from which Simonides had embezzled the three leaves sold to the Leipzig library and from which he had copied the rest deposited in the same library. The codex was written, according to one of the first editions of the Greek text, in the fifth century, and according to another opinion in the fourteenth. The fourth chronology coincides with that of Tissop, who, not knowing, had determined for the Leipzig folios that were inscribed in the Holy See immediately after the first printing in the fourth century in my catalogue. And then, being compelled and not having any aids in the Holy See, I set about recording the codex and taking other necessary notes about it. Having come to Athens and having duly studied the matter, I became irrefutably convinced of the mutuality that exists between the Gregorian and Leipzig folios, all of which constitute one and the same codex. Only the dimensions of both are the same (height 21.5 and width 14 centimeters of the meter for each page, while in the written part height 18.5 and width 12 of each page containing an average of 72 verses, each of which includes about 90 letters), only this is the rhythm of the writing and the century in which both were written, but the leaves complement each other, thus forming a single codex containing the first nine tenths of the Poem of Hermas. According to this, only the end, the last tenth, is missing, which was already missing during Simonides' visit according to the tradition of the monastery. Otherwise, it is not proven that it no longer existed at that time, because otherwise Simonides would have either retained this along with the other three original leaves or copied it, as he did for the remaining six, which he was unable to expropriate. According to this and from this it is proven that the Greek ending of Poimenos, published by Simonides in London in 1859, four years after his stay in Leipzig, is his own forgery, according to a translation from the Latin translation, and that what was written by him
Page 475
Συνιδών δε την σημασίαν του γρηγοριακού κωδικός του Έρμί, έ'λαβον τω 1883 πλήρες των ες εκείνων φύλλων άντίγραφον, γβνό- μενον μετά πλείστης όσης επιμελείας ύπό τοϋ και κατά την εν τφ Άγίω Όρει τφ 1880 τετράμηνον διαμ,ονήν μου συνεργασθέντος μετ' εμού μαθητού μου κ. Φιλίππου Γεωργαντά, έπειτα διδάκτορος της φιλολογίας, διευθυντού τοϋ έν Αθήναις διδασκαλείου και γενικού επι- θεωρητού των δημοτικών σνολείων. Έπί τη βάσει δε τοϋ αντιγρά- φου εκείνου και της έςαιρέτου εκδόσεως τοϋ Έρμα ύπο ΟθΒΗβ,ΓγΙΙ και ΗϋΠΐΗοΙί. έάημοσίευσα τω 1888 έν Κανταβριγία της Αγγλίας παραβολήν τοϋ κείμενου μετά και τοϋ ιστορικού της ευρέσεως τοϋ κωδικός. Ό ό' έν Κανταβριγία καθηγητής της θεολογίας κ. Ιωσήφ Απτμ13<£6 ΗθΙ)ίπ80Π προέταξεν ευγενώς ίδιον πρόλογον1.
Realizing the importance of the Gregorian codex of Hermes, I received in 1883 a complete copy of those leaves, made with much the same diligence by my student, Mr. Philip Georgantas, who collaborated with me during my four-month stay on Mount Athos in 1880, later a doctor of philology, director of the school in Athens and general inspector of the elementary schools. On the basis of that copy and the special edition of Hermes by OeBH, ΓυριΙΙ and H.P. I published in 1888 in Canterbury, England, a parable of the text with the history of the discovery of the codex. The Canterbury professor of theology, Mr. Joseph Aptm13<£6 HηΙ)ίπ80Π, kindly provided a preface of his own.
Page 475
Ή δημοσίευσις δ' αϋτη εκίνησε τα μέγιστα το διάφορον τών θεο- λόγων, ευλόγως συγκινηθέντων έπί τη εύρέσει τοϋ όπωςδήποτε πα- λαιού κωδικός τοϋ Έρμα, εις ον το έ?ής έδει νά βασίζωνται αϊ εκ- δόσεις, έν ω έπί τρεις δεκαετηρίδας και πλέον ώς άρ^έτυπον τοϋ πλείστου μέρους τοϋ ελληνικού κειμένου έ/ρησίμευε τό άπόγραφον τοϋ Σιμωνίδου. Ή δε νέα παραβολή έςήλεγνε μεν την επιπολαιότητα τοϋ Σιαωνίδου η και τό σκόπιμον τών παραναγνώσεων αύτοϋ. άπε- οείκνυε δ' όρθάς πλείστας όσας τών ύπό τών εκδοτών γενομένων διορ- θώσεων, παρείχε δε και νέας διορθώσεις εΐςακτεας εις τό κείμενον, Λιά ταύτα πάντ' άσπασίως έγεινε δεκτόν ύπο τοϋ θεολογικού κό- σμου τό έμόν δημοσίευμα, πάμπολλα δ' εγράφησαν περί αύτοϋ έν θεολογικοίς ιδίως περιοδικοϊς της Γερμανίας και της Αγγλίας. Άλλα και άγων μέγας έγεννήθη ές" αύτοϋ. και ύπεκινήθη τό ζήτημα της γνησιότητος ή μη τοϋ τέλους τοϋ ελληνικού κειμένου τοϋ ύπό του Σιμωνίδου έν έ'τει 1859 εκδοθέντος. Αληθώς τό δημοσίευμα του Σιμωνίδου, έν φ περιεί/ετο το ύπό τοϋ νοθευτού εκείνου πλα- στουργηθεν τέλος τοϋ ελληνικού κείμενου τού Ιίοιμένος, άγνοηθεν και
The publication of this work greatly stirred up the interest of theologians, who were justifiably excited by the discovery of some ancient codex of Hermas, on which the editions seemed to be based, while for more than three decades the apocrypha of Simonides had been used as the prototype of the greater part of the Greek text. The new parable, however, criticized Simonides' superficiality and even the purposefulness of his misreadings. It correctly illustrated most of the corrections made by the publishers, and also provided new corrections to be introduced into the text. For all this, our publication was quickly accepted by the theological world, and many articles were written about it in theological journals, especially in Germany and England. But a great controversy arose over this. and the question of the authenticity or not of the end of the Greek text published by Simonides in 1859 was raised. Indeed, Simonides' publication, which included the forged end of the Greek text of Ioimenos by that forger, was unknown andPage 476
αμβληθϊν έπί πολλά ετη, έςείλκυσιν αίφνης άπό της λησμοσύνης τψ 1887 ό Γερμανός θεολόγος Ιωάννης ΟΓ&δβΙίβ, μεθ' δν και έξεδίδετο υπό του καθηγητού Ηί1§βηΓβ1(1 κατά το αυτό εκείνο έτος νέα εκδο- σις τοϋ Ερμα, περιλαμβάνουσα και τό ύποτιθέμενον ίκεϊνο τέλος του ελληνικού κειμένου, πιστευθέν ώς γνήσιον. Εις τον καθηγητήν ΗαΓ- Π30Κ, άντεπεξελθόντα κατά της τοιαύτης αποδοχής ώς γνησίου του νοθεύματος τοϋ Σιμωνίδου, εϋπρόςδεκτον έπικουρίαν παρέσχεν, ώς εικός, ή έμη δημοσίευσις, εζ ης άπεδεικνύετο, ότι δεν ητο αγιορεί- τικη ή προελευσις του τέλους τοϋ Έρμα και ότι ό γρηγοριακός κώ- δις ίστερείτο του τελευταίου φύλλου ήδη κατά την εις τό "Αγιον Ορος έπίσκεψιν τού Σιμωνίδου. Κα-, ό μεν άγων μεταςυ τοϋ ΗΪΙ- σβηίβΐίΐ και Ογ38ρΙ<ρ έζ ενός και τοϋ ΗόΐΐΎίΗοΙί έξ ετέρου π?ρϊ τοϋ προκειμένου ζητήματος δεν δυνάμεθα νά είπωμεν Οτι εληζεν ακόμη οριστικώς, είνε δε προφανές, ότι ή νοθεία τοϋ Σιμωνίδου εξακολου- θεί νά μένη αναμφισβήτητος.
neglected for many years, suddenly pulled out of oblivion in 1887 by the German theologian Johannes Ogden, with the help of Professor Higgins, in the same year a new edition of Hermas was published, including the supposed Ecumenical end of the Greek text, believed to be genuine. Professor Haag-P30K, opposed to such acceptance of Simonides' forgery as genuine, provided acceptable assistance, in the form of an unpublished work, which demonstrated that the end of Hermas was not of Athos origin and that the The Gregorian code was already written on the last leaf during Simonides' visit to Mount Athos. However, the dispute between Hirsch and Ogryspil on the one hand and Holliday on the other regarding this issue cannot be said to have been settled definitively, and it is obvious that Simonides' forgery continues to remain undisputed.Page 476
Τοσούτον πολυθρύλητου δντος τοϋ γρηγοριακοϋ κωδικός τοϋ Ποι- μενος του Έρμα, νομίζω, ότι εύπρόςδεκτον λίαν είνε τό κατά πρώ- τον νυν ενταύθα ιχοιδομενον πανομοιοτυπον μιας των σελίδων αυ- τού , εκτελεσθέν έπί τη βάσιι φωτογραφίας, ην χάριν εμού έςεπο- νησεν ϊν Άγίω "Ορει ό φίλος κ. Ερρίκος Βιόγ,Ι<Η31Ι8, νϋν καθηγη- τής της ίστορίας της τέχνης έν τψ πανεπιστημίω της Λειψίας2.
In the case of such a much-vaunted Gregorian codex of the Shepherd of Hermas, I think that the first copy of one of its pages, now reproduced here, is very acceptable, executed on the basis of a photograph, which was prepared for me in the Holy See by my friend Mr. Heinrich Biog, professor of art history at the University of Leipzig2.
Last edited: